FILM
Elvis Presley zal wellicht nooit de geschiedenis ingaan als een groots acteur, ook al hoopte men in de begindagen met films als King Creole of Jailhouse Rock dat The King zou uitgroeien tot een nieuwe Marlon Brando. Of het nu al dan niet te wijten is aan de keuze van manager Colonel Parker zullen we wellicht nooit weten, maar ze liet Elvis wel in films belanden die amper het vermelden waard zijn. Niet alleen komt dat door de rampzalige scenario’s die typisch voor deze films zijn, maar ook kwam hij vaak terecht in handen van regisseurs die nauwelijks de filmtechnieken onder de knie hadden. Niet dat men daar echt wakker van lag, want mits wat goede wil zou je de films van Elvis gerust kunnen zien als voorlopers van de videoclip. Het ging immers niet louter om de film alleen, daar de producenten heimelijk hoopten dat het publiek na het verlaten van de bioscoop ook de platenboer een bezoekje zou brengen om zich de soundtrack aan te schaffen. Geen wonder dus dat door het overaanbod van songs deze films vol gestopt werden met alle nummers die op de plaat prijkten. Zo erg dat je vaak te pas en te onpas nummers hoort in scènes waar je ze niet echt verwacht. Mede hierdoor zijn de films van Elvis Presley vaak niet meer dan louter een melancholische rit in het verleden, maar gelukkig mag Viva Las Vegas een uitzondering op de regel genoemd worden en daar is de hand van regisseur George Sidney zeker niet vreemd aan. Sidney was immers de man die met films als Annie Get Your Gun, Kiss Me Kate en Show Boat eerder naam maakte in het musicalwereldje en dat merk je maar al te goed in deze productie. De magie van deze film bestaat er namelijk in dat Sidney als geen ander de traditionele musical zoals we die kennen van bijv. Gene Kelly weet te combineren met de Elvis-films waarop de trouwe fans dol waren. Het werd trouwens een film waaraan de fans een hele kluif hadden, want Viva Las Vegas werd een ware goudmijn voor de roddelpers. Elvis en zijn tegenspeelster Ann-Margret zouden namelijk ook privé goed met elkaar opschieten en naar verluidt was zij de reden waarom Elvis pas drie jaar later in het huwelijksbootje stapte met zijn Priscilla.
 

 

Zoals dat met vele films van Elvis is, kun je het verhaaltje in een paar zinnetjes samenvatten. De titel laat wel vermoeden dat alles rondom het gokken draait, maar dat is niet het geval. Wel komen we in het wereldje van het autoracen terecht waar Lucky Jackson (Elvis) maar al te graag de Grote Prijs Van Las Vegas zou winnen. Jammer genoeg heeft Lucky niet het geluk aan zijn kant als het op geld aankomt, want de pechvogel bezit niet de nodige poen om een motor te kopen voor zijn racewagen. Hollywood zou echter Hollywood niet zijn mocht Lucky Jackson op een mooie dag de nodige centen niet vinden en dat doet hij, hoe kan het ook anders, in een casino. Ook in het wereldje van Elvis zijn het de vrouwen die roet in het eten komen gooien, want als Lucky iets te diep in de ogen van Rusty Martin (Ann-Margret) kijkt, belandt hij pardoes in het zwembad waar hij de zuurverdiende centen verliest. Lucky zit totaal aan de grond en als klap op de vuurpijl is er nog de irritante charmeur Elmo Mancini (Cesare Danova) die zowel op de raceprijs als op zijn liefje uit is.
 

 

Wie zal het winnen, de Italiaanse droomprins of arme Elvis? Spannend, niet? Neen dus, maar dat belet niet dat Viva Las Vegas een zeer aangename musical is die bol staat van de hits. Naast de bekende rock ’n roll wordt zelfs geregeld plaats gemaakt voor de zangtalenten van Ann-Margret die deze film de nodige glamour bezorgt en het is net dat extraatje dat er ook voor zorgt dat je deze Viva Las Vegas niet meteen bij de charmante rommel van de jaren 60 onderbrengt.  Het verhaaltje mag dan een flauw excuus zijn om Elvis aan het werk te zien, toch is dit best een onderhoudende film. Het blijft misschien allemaal wel net iets te routineus, waarbij het op bepaalde momenten bijv. lijkt of Sidney een stadsgids aan het inblikken is. en zo kom je ook, of je het nu wil of niet, alles over de Hoover Dam te weten.
 

 

Wie naar een musical kijkt, wil natuurlijk dat de nummers zeer goed klinken en dat doen ze hier ook. En het is niet alleen technisch dat deze film vrij goed scoort, vele Elvis-fans zijn het er ook mee eens zijn dat Viva Las Vegas één van de betere soundtracks is. Qua beeld scoort de film heel wat minder. Er is weliswaar geen filmgrain te bespeuren, maar sommige scènes zijn zo fel van kleur dat het echt storend werkt, zo is bijv. de helikopterscène een mooi voorbeeld van hoe het niet moet. Maar laten we natuurlijk ook niet uit het oog verliezen dat de Elvis-films vaak goedkope producties waren. Wie dat niet wil geloven moet maar eens naar het abrupt einde kijken, want na 80 minuten film lijkt het plots of het beschikbare budget op was.

 

Op een overbodige bioscooptrailer na valt hier niks te rapen.
 

 

Viva Las Vegas is niet de klassieker met de grote k, maar meer dan onderhoudend genoeg voor zowel de fans van Elvis als voor musicalliefhebbers.