FILM
De naam Irvin Kershner doet bij de doorsneefilmliefhebber misschien niet meteen een belletje rinkelen, nochthans was hij de regisseur die zou zorgen voor één van de grootste kaskrakers ooit, hij was immers de man die George Lucas inhuurde om The Empire Strikes Back te regisseren. Het verhaal doet inderdaad de ronde dat Kershner deze job kreeg doordat Lucas zeer onder indruk bleek te zijn van Eyes Of Laura Mars en hem daarom de regiejob voor het tweede deel uit de Star Wars-trilogie aanbod. Deze psychologische thriller was gebaseerd op een script van John Carpenter die net de horrorwereld omgegooid had met zijn eigen Halloween. Producer Jon Peters zag wel iets in het scenario en had zijn toenmalig vriendinnetje Barbara Streisand in gedachten om de rol van Laura Mars te vertolken. De beroemde neus bedankte echter voor de aangeboden diensten? want zij vond de rol van de fotografe net iets te expliciet voor haar doen. Peters vond al gauw heil in Faye Dunaway die net een Oscar had gekregen voor haar vertolking in Network. Wie echter een zucht van verluchting slaakt bij de gedachte verlost te zijn van Streisand is er aan voor de moeite? want de openingsmelodie werd voorbehouden voor het gejank van de krullebol. Een meer dan rare keuze want deze oubollige aanpak staat in schril contrast met het wereldje waarin het verhaal van Laura Mars zich afspeelt, de film situeert zich immers in het mondaine New York van de late jaren 70 dat destijds het onbetwistbare centrum van de reclame- en modewereld was. Het zijn dan ook deze elementen die de achtergrond vormen voor een film die het midden houdt tussen een psychologische thriller en de typische horrorfilm uit de jaren 70. Eyes Of Laura Mars mag nu wel een wat gedateerde indruk geven, toch was het destijds meer dan vernieuwend om een Hitchcockiaanse thriller in het discodecor van het flashy New York te plaatsen.
 

 

Laura Mars (Faye Dunaway) is een gevierde fotografe wieR werk de nodige controverse uitlokt daar haar vaak decadente, gewaagde en geweldadige foto’s. Laura’s mooi georganiseerde wereldje stort echter in wanneer ze op een première verneemt dat haar uitgeefster Doris Spenser op gruwelijke wijze vermoord is. Meer zelfs, wanneer rechercheur John Neville (een jonge Tommy Lee Jones) haar vertelt op welke manier de vriendin aan haar einde kwam, slaan de stoppen bij Laura volledig door. De fotografe had immers in een droom de moord gezien en wel door de ogen van de dader. Neville vindt het hele verhaaltje maar een hoop flauwekul en wijst er Laura op dat de oorzaak van de misdaad misschien wel eens zou kunnen liggen in het vulgair karakter van haar foto’s. Op afwijzende toon vertelt Neville haar wat hij vindt van haar zgn. kunst en maakt er haar attent op dat haar kiekjes verdacht veel lijken op oud beeldmateriaal uit de archieven van de politie, een motief waardoor zowat alle personages uit Laura’s entourage als mogelijke verdachte beschouwd worden. En die verdachtmakingen zijn niet eens uit de lucht gegrepen, zo zat chauffeur Tommy (Brad Dourif) eerder in de lik voor een gewapende overval en ook haar ex-man (Raul Julia) lijkt er ééntje te zijn van het opdringerige soort. Is er een seriemoordenaar van buitenaf in het spel of moet de moordenaar in Laura's vriendenkring gezocht worden?
 

 

Destijds waren de critici vrij verdeeld over de aanpak van Kershner en dat is een kritiek die vandaag nog telt, want eigenlijk had deze film heel wat meer kunnen zijn dan het uiteindelijke povere resultaat. Niet alleen beschikte deze regisseur over een vrij interessant concept, ook kon hij rekenen op een vrij indrukwekkende cast. De personages missen jammer genoeg elk vorm van diepte met een nogal ijskoude Dunaway die hier de kroon spant. Bovendien kun je de film nooit echt spannend noemen. Meer zelfs, bij momenten lijkt het erop of Kershner verzuipt in de vele mondaine gadgets die deze film rijk is. Maar toch, het dient gezegd te worden: het is net dit hip karakter dat er voor zorgt dat Eyes Of Laura Mars een cultkarakter heeft gekregen. Cult of niet, als je daar het sullige einde bijtelt, kunnen we niet meer dan vaststellen dat Eyes Of Laura Mars ooit baanbrekend was, maar vandaag de tand des tijds niet heeft doorstaan.
 

BEELD EN GELUID

Ondanks de typische vale kleuren van de jaren 70 biedt Eyes Of Laura Mars een unieke gelegenheid om prachtige beelden uit het decadente New York van de late jaren 70 te zien en het is net dat wat deze film het bekijken waard maakt. De beeldkwaliteit is meer dan bevredigend en toont zelden of geen filmgrain, ook niet in de donkere scènes. Liefhebbers van fotografie die dwepen met de aanstormende 80's-look zullen trouwens in hun nopjes zijn met de wel zeer uitgebreide fotogalerij die deze dvd rijk is. Ook qua geluid scoort deze film vrij goed: krachtige dialogen omringd door een pak stevige disconummers zoals bijv. Let's All Chant van The Michael Zager Band, ook al zal dit voor anderen net het argument zijn om deze film als gedateerd te zien.
 

EXTRA'S

 

CONCLUSIE
Dertig jaar geleden kon je gerust stellen dat deze film van Kershner vernieuwend was, toch blijft Eyes Of Laura Mars nu eerder een gedateerde bedoening met weliswaar goede momenten, maar vooral met veel gemiste kansen. Voor zij die echter louter uit zijn op mooie kiekjes van New York in de jaren 70 kunnen we deze film alleen maar aanraden.