De Algerijn Rachid Bouchareb die met films als London River en Indigènes furore maakte, is de eerste cineast die erin slaagt om een Frans-Algerijnse coproductie te maken die zich richt op de minder fraaie kanten van de Franse geschiedenis. Op 5 juli 1962 werd Algerije onafhankelijk verklaard, maar het was een pijnlijke weg die vele levens kostte. Net zoals Sergio Leone in Once Upon A Time In America het verhaal van het donkere Amerika vertelt, geeft Bouchareb met Outside The Law (in de Franssprekende landen uitgebracht als Hors La Loi) zijn kijk op de Algerijnse geschiedenis. Het epos werd een immens succes dat in 2010 een Oscar-nominatie kreeg als beste buitenlandse film.
 

In 1925 zien drie jonge broers hoe het land van hun ouders via een gerechterlijke ordonnantie aan een kolonist wordt verkocht. Tegenstribbelen heeft geen zin en de gehele familie wordt zonder pardon weggejaagd naar het grote niemandsland. De jaren verstrijken tot er op 8 mei 1945 iets vreemds gebeurt, want op het ogenblik dat Parijs uitbundig de bevrijding viert, ontaardt in Sétif  een vreemdzame betoging in een verschrikkelijk bloedbad dat aantoont dat de Algerijnse onafhankelijkheid nog niet in het verschiet ligt.  De drie broers bekijken de Franse onderdrukking elk vanuit hun eigen standpunt. Saïd (Jamel Debbouze) ligt niet wakker van de politieke onlusten en omdat hij niet het slaafje wil zijn van de nabijgelegen Renault-fabriek, verdient hij liever zijn geld op illegale wijze door het trainen van lokale boksers of door de meisjes van de rosse buurt te beschermen. Ook al kan Saïds moeder met moeite de eindjes aan elkaar knopen, weigert ze steevast het aangeboden geld van haar zoon, want de hele bidonville wijst de oude vrouw met de vinger omdat haar nakomeling een boef is. Haar andere zoon Messaoud (Roschdy Zem) keert als een oorlogsheld terug uit Indochina en dat tot grote ergernis van zijn broer Abdelkader (Sami Bouajila) die net uit de Franse gevangenis is ontslagen. Abdelkader is lid van het extreme FLN en ook al begrijpt hij niet waarom zijn broer bereid is z’n leven te geven voor de Franse vijand, probeert hij hem toch te overtuigen om aan te sluiten bij het FLN. De politieke beweging kan immers zo'n ervaren vechtersbaas best gebruiken. Messaoud weigert, maar wanneer de politie op brutale wijze zijn huwelijksfeest verstoort door willekeurig tien gasten te arresteren, verandert hij snel van gedachten.
 

Outside The Law duurt meer dan twee uur en het is duidelijk dat Bouchareb van twee walletjes wil eten. Het resultaat is dan ook een geslaagde combinatie tussen traditionele wereldcinema met een politieke boodschap en een ouderwetse gangsterfilm. Soms lijkt Outside The Law op een Costas Gavras-versie van Borsalino, want Bouchareb is er niet vies van om zijn politieke (pro-Algerijnse) overtuigingen op een luchtige manier in de verf te zetten waardoor je soms het gevoel krijgt dat je naar een Alain Delon-film kijkt. Het is dan ook daarom dat de kijker zich niet moet laten afschrikken door het politieke karakter van de film, want ook al weet je niks over de geschiedenis van Algerije, toch legt Bouchareb alles op een eenvoudige en entertainende wijze piekfijn uit. Bouchareb schuwt ook de bombastische beelden niet, want als de cineast liters bloed in zijn film kan verwerken dan laat hij die kans niet liggen. Het laatste uur van dit epos bezit weliswaar niet het magische karakter van de eerste zestig minuten, toch is Outside The Law een mooi voorbeeld van hoe wereldcinema vrede kan sluiten met commerciële film.
 

Zolang er geen donkere opnames zijn, scoort Outside The Law hoog op beeldvlak, maar eens de duisternis valt, duiken er heel wat wazige beelden op. Dit is vooral jammer tijdens de explosieve gevechten waardoor dit gangsterepos op een goedkope actiefilm lijkt. Het geluid is uitmuntend met vele geweersalvo’s die door de speakers knallen.
 

The Making Of Outside The Law duurt 25 minuten en bestaat vooral uit veel interviews die best interessant zijn, maar jammer genoeg niet zijn ondertiteld.
 

Outside The Law is een productie voor iedereen. Het is een geslaagde film voor zowel cinefielen die verzot zijn op wereldcinema met een politieke inslag als voor filmliefhebbers van ouderwetse gangsterfilms. The Godfather gezien door Algerijnse ogen maakt nog wel geen Coppola-meesterwerk, maar de aanzet is er in ieder geval.