FILM
De geboorte van je eerste kind is de gelukkigste dag van je leven: de culminatie van de liefde tussen een man en een vrouw, gebald in dat hulpeloze, schattige, verfrommelde mensje met die vertederende ogen. Iedereen die zo over baby's denkt, moet misschien de rest van deze bespreking maar overslaan, want Un Heureux Evénement hangt een heel wat minder rooskleurig beeld op van de negen maanden voor en na de geboorte. De prent is gebaseerd op een gelijknamige Franse bestseller waarin Eliette Abécassis haar postnatale depressie van zich af schreef. En dus komt Un Heureux Evénement bijwijlen behoorlijk cynisch uit de hoek over ochtendmisselijkheid, luie levenspartners, borstvoeding, (schoon)moeders en zelfs bodembekkenspieren. Gelukkig overgiet regisseur Rémi Bezançon alles met een humoristisch, zelfrelativerend sausje waardoor je de film net zo goed een romantische (zwarte) komedie kan noemen.

Alle sarcasme ten spijt, opent Un Heureux Evénement met een van de meest lichtvoetige, leuke 'meet cutes' uit de recente filmgeschiendenis: een montage waarin de protagonisten met elkaar flirten aan de hand van filmtitels in een videotheek. Het onvermijdelijke gebeurt: thesisstudente Barbara en videotheekbediende Nicolas worden verliefd op elkaar en de film is nog geen tien minuten ver of Barbara is zwanger. Het komende halfuur is veruit het beste van de prent, aangezien ons zowel een melancholische blik wordt gegund op het vrije leven dat de hoofdpersonages nooit meer zullen kennen als een wrang-komische kijk op alle verplichtingen van een nakende geboorte. De ergste daarvan blijkt vreemd genoeg het vertellen van het goede nieuws aan hun beider moeders.

De prent bereikt halverwege dan ook een mooie climax met de geboorte van dochter Lea. Alles wat volgt kan dit moment niet overtreffen temeer daar Un Heureux Evénement nu het cynisme helemaal niet meer schuwt. Nicolas wordt geportretteerd als iemand die enkel met zijn dochter bezig is als hij tegelijkertijd ook op zijn Playstation zombies kan neerknallen. Barbare worstelt ondertussen met haar gevoelens, haar opdringerige schoonmoeder, een mislukte thesis en met een gebrek aan seksuele lust. Waar de eerste helft van de film steeds aan de juiste kant blijft van de zelfmedelijdengrens, hinkelt de tweede helft kortom ongegeneerd naar de verkeerde zijde. Weg is de frivoliteit, weg het gevoel dat alles uiteindelijk wel goed komt. Zoals gezegd: voor wie zich momenteel verheugt op het moeder- dan wel vaderschap is Un Heureux Evénement wellicht niet de ideale manier om twee uurtjes door te komen.

Toch verdienen de filmmakers applaus voor de wijze waarop ze het onderwerp aansnijden. Je kan de aanpak niet echt origineel noemen, maar de cineast hanteert wel een consequente stijl, die het midden houdt tussen een traditionele romantische komedie en de antithese daarvan. Het aantal sequenties dat werkt ligt een stuk hoger dan het aantal dat de bal misslaat en vervelen doe je je nooit. Dat is deels ook de verdienste van de acteurs, die zeer geloofwaardig in hun rol verdwijnen. Louise Bourgoin heeft kansen genoeg om in melodrama te vervallen maar ze zet vooral een fascinerende jonge vrouw neer die zoekt naar wat ze wil in het leven. Het scenario zadelt tegenspeler Pio Marmaï helaas op met enkele torenhoge clichés over een vader die lak heeft aan verantwoordelijkheid, maar de liefde voor Barbara en Lea schemert steeds door in zijn vertolking. De nevenpersonages horen eerder thuis in een sitcom, maar omdat zij slechts een beperkte schermtijd hebben, is dat geen onoverkomelijk probleem.

Un Heureux Evénement is eigenlijk een van die films die je na drie kwartier gewoon moet afzetten. Die eerste helft bevat immers genoeg leuke en memorabele momenten om de prent zonder verpinken aan anderen aan te raden. Wat daarna volgt zal de meningen verdelen, ook al eindigt de film op een hoopvolle noot, die meer aansluit bij de eerste 45 minuten. De feelgoodfilm van het jaar zal Un Heureux Evénement wel niet worden. Maar ik heb zo het vermoeden dat heel wat jonge moeders zich wel kunnen vinden in het minder idyllische beeld dat hier wordt opgehangen van het moederschap. En ook voor de vaders valt er wat te genieten. Want blijkbaar kan een onverschillige houding tegenover de opvoeding van je kind niet zo heel veel kwaad. Blijven gamen dus!

PS: Aan de toekomstige moeder van mijn kinderen: neem die laatste paar zinnen alsjeblieft niet te serieus. Als die baby er komt, zal ik echt mijn steentje bijdragen. Beloofd...

BEELD EN GELUID
Zowel beeld als geluid halen een prima niveau op deze schijf, zonder dat ze de kijker overdonderen. Op visueel vlak is vooral de kleurenweergave een voltreffer. Die schippert tussen koele tinten en speelse fantasietjes, maar behoudt steeds een coherente kwaliteit. Het contrast is het minst overtuigende broertje van de visuele parameters, maar ook dat is relatief. De soundtrack focust voornamelijk op de dialogen en slaagt er niet in om een echt ruimtelijk gevoel te creëren, maar hij is zonder meer degelijk.

EXTRA'S
De Making-of (23 min.) is aan de droge kant en doet de speelsheid van de prent geen recht en ook inhoudelijk is er sprake van een matig resultaat. Ook een featurette over de Filmmuziek (7 min.) blijft te algemeen. Wel leuk is een Neptrailer (3 min.) waarin Pio Marmaï uit de doeken doet hoe het leven van een trailermonteur eruitziet. Ten slotte bevat de schijf vier Trailers, waaronder eentje voor de hoofdfilm.

CONCLUSIE
Un Heureux Evénement is gedurende de eerste 45 minuten precies dat: een aangename, soms filosofische, geregeld bijtende blik op zwangerschap. Eenmaal de kleine ter wereld komt, neemt het cynisme te vaak de bovenhand, maar een subtiel slot maakt veel goed. Beeld en geluid scoren degelijk tot goed, maar de extra's blijven te vaak op de vlakte.