FILM
Omdat Stanley Donen wel altijd vereenzelvigd zal worden met Singin' in the Rain loop je het risico de rest van zijn filmcarrière over het hoofd te zien. En dat zou bijzonder jammer zijn, want in nagenoeg elke prent waarbij hij in de regisseursstoel plaatsnam, vind je momenten van innovatie terug. Donen was bijv. de man die Gene Kelly liet dansen met Jerry Mouse, die Fred Astaire deed tappen op het plafond en die als eerste de Hollywoodstudio's verliet om op de straten van New York musicalnummers op te nemen. Dat oog voor vernieuwing is eveneens evident in Funny Face, een van de beste muscials die niet uit de MGM-stal komt. Het kleurengebruik voorafschaduwt het optimisme van de jaren zestig, de plot incorporeert de embroyonale tegencultuur en de beeldvoering lijkt af en toe wel een blauwdruk voor de opkomst van de videoclip. Kers op de taart is een ravissante vertolking van Audrey Hepburn.

Zoals dat hoort in een musical is de plot flinterdun, om de muzikale nummers de kans te geven ten volle tot hun recht te komen. Dick Avery is fotograaf bij Quality, een groot modemagazine in de Verenigde Staten. Tijdens een geïmproviseerde fotoshoot in een kleine boekenwinkel komt hij in contact met de jonge en idealistische Jo Stockton. Zij heeft zeker niet de uitstraling van een fotomodel - ze gruwt trouwens van de glamourwereld - maar Avery ziet in haar het ideale uithangbord voor een speciale editie van Quality, waarin de 'kwaliteitsvrouw' centraal staat. De hoofdredactrice en Jo zelf hebben enige overtuiging nodig, maar het duurt niet lang eer de hele ploeg afzakt naar Parijs voor de voorstelling van een nieuwe collectie van de belangrijkste couturier van Frankrijk. Door de nauwe samenwerking groeien Jo en Dick naar elkaar toe. Maar een omhooggevallen filosoof - een idool van Jo - dreigt stokken in de wielen te steken.

De openingsminuten van Funny Face doen al meteen vermoeden dat je naar een klassemusical kijkt. Weinig films openen immers met een nummer dat zo spectaculair en enthousiasmerend is al Think Pink. Stanley Donen haalt vooral met een ingenieus kleurenpalet alles uit de kast en de gevatte muziek en teksten van George en Ira Gershwin doen de rest. Het blijkt het begin van een lang reeks meeslepende zang- en dansnummers, met als locatie zowel de claustrofobische donkere kamer van Dick Avery als de belangrijkste toeristische plekjes van Frankrijk. Eenmaal de hoofdplot zichzelf op gang trekt, zakt het tempo helaas in en verzandt de prent in voorspelbare romantiek, slechts af en toe opgefleurd door een avantgardistisch dansnummer. In de laatste tien minuten slaat de motor weer aan, onder meer dankzij het onverwoestbare nummer 'S Wonderful, maar de hoogten van het eerste halfuur worden niet meer bereikt.

De klasse van de crew en de songschrijvers wordt doorgetrokken in de cast. Fred Astaire is zijn flegmatische zelf in de mannelijke hoofdrol. Het feit dat hij iemand speelt die zelf artistieke bezigheden heeft, speelt hem zonder meer in de kaart en maakt het personage bijzonder geloofwaardig. Nog beter is echter Audrey Hepburn. Als het schuchtere, intellectuele boekenmeisje dat beetje bij beetje ontdekt dat plezier maken en rondlopen in mooie kleren ook niet mis is, zuigt ze in elk frame de aandacht naar zich toe. Wie na het zien van Funny Face niet spontaan verliefd wordt op haar, heeft waarschijnlijk geen kloppend hart in zijn borstkas. Wegens het leeftijdsverschil is de romance tussen haar en Astaire minder geloofwaardig, maar dat is zowat het enige minpunt van het centrale duo. In de nevencast eist Kay Thompson een hoofdrol op als het hoofd van het glamourmagazine, terwijl de rest van de rolbezetting oerdegelijk is.

Weinigen zullen Funny Face de beste musical aller tijden noemen. Ook ik niet: daarvoor zakt de prent in het middelste deel te veel ineen. Maar op zijn best is de prent even indrukwekkend als Singin' in the Rain of The Band Wagon. De film zou bovendien een van de laatste producties worden die de traditie van de grote MGM-musical voortzet. Begin jaren zestig zouden grootse adaptaties van Broadwaysuccessen het immers overnemen van de op maat van Hollywood geschreven muziekfilm. Op dat vlak is Funny Face alvast een ideale zwanenzang: vrolijk, enthousiast en tjokvol klasse en talent.

BEELD EN GELUID
Er is meer dan één sequentie in Funny Face die er verbluffend uitziet op deze Blu-ray, met een schitterende kleurenweergave, een uitmuntend contrast en nauwelijks een korreltje grain. Dat is waarschijnlijk het gevolg van het feit dat de prent is opgenomen in het VistaVision-formaat. Helaas ogen de scènes die speciale effecten of filters bevatten heel wat minder goed, wat met name opvalt in splitscreens en in nachtelijke scènes die overdag zijn opgenomen. Dat haalt de score voor het beeld een stuk naar beneden.
De soundtrack kreeg dan weer een knappe upgrade naar TrueHD. Hoewel de achterste kanalen niet vaak aan het werk worden gezet, geeft de opgepoetste soundtrack wel extra dynamiek aan de songs.

EXTRA'S
Zoals wel meer releases in het kader van 100 jaar Paramount moeten we het in de Benelux stellen met een kale schijf, terwijl andere regio's wel enkele leuke extra's kregen. Zeer jammer!

CONCLUSIE
Funny Face is niet over de hele lijn geslaagd, maar de film bevat genoeg memorabele zang- en dansnummers om je geen moment te vervelen. Audrey Hepburn steelt nog maar eens de show als het 'lelijke' eendje dat een mooie zwaan wordt, maar vooral de inventieve regie van Stanley Donen is impressionant. Op het vlak van beeld en geluid oogde en klonk de prent nooit beter, maar het ontbreken van een bonussectie is een onvergeeflijke flater van Paramount.