FILM
Laten we eerlijk en wel wezen, Marilyn Monroe is zonder twijfel de populairste actrice die Hollywood ooit heeft gekend ofschoon haar filmografie eerder magertjes oogt, want ondanks knappe meesterwerken als het onnavolgbare Some Like It Hot of de briljante western The Misfits, was de blondine vooral de ster in leuke niemendalletjes. Het leven van de in 1962 overleden actrice verliep steeds mysterieus en zelfs over haar dood doen de wildste verhalen de ronde. Iedereen die ooit in de ogen van Norma Jeane Mortenson (zoals op haar identiteitskaart te lezen stond) keek, heeft wel een biografie over de filmdiva geschreven, maar als er één man recht van spreken had, dan was het wel de Brit Colin Clark die in 1995 onder de titel The Prince, The Showgirl And Me zijn memoires schreef, het boek waarop Simon Curtis zich baseerde voor zijn film My Week With Marilyn.

In 1956 bracht Monroe (Michelle Williams) enkele weken in Engeland door omdat zij was uitgenodigd door Sir Laurence Olivier (Kenneth Branagh) wiens carrière in het slop zat. De oer-Britse acteur kon de steun van de actrice die op dat moment op het hoogtepunt van haar carrière stond best gebruiken. Het is ook dan dat de 23-jarige Colin Clark (Eddie Redmayne) door Olivier als loopjongen in dienst wordt genomen. Voor het rijkeluiszoontje dat bezeten is door de magische filmwereld is deze job een ware levensdroom die waarheid wordt en daarom ontfermt de jongeman zich met volle overgave over de deugden van de Britse acteur. Sir Laurence Olivier is opgetogen over zijn nieuwbakken hulpje en hij promoveert de naarstige jongen tot de derde regieassistent voor de opnames van The Sleeping Prince (het tussendoortje dat later in première zou gaan onder de titel The Prince And The Showgirl). Meteen bij de eerste kennismaking is het contrast tussen Olivier en Monroe immens groot. De Amerikaanse ster is naïef, onzeker, hopeloos verslaafd aan talloze pillen en ze is in tegenstelling tot de stipte Olivier een uiterst ongedisciplineerde artieste. Zo ligt de Hollywoodster niet wakker van het feit dat de hele filmcrew (inclusief de ijdele Olivier) twee uur op haar moet wachten. Laurence is ervan overtuigd dat Marilyns aanwezigheid de fout van zijn leven is, daar de dagen met de diva voor hem een lijdensweg van jewelste zijn. Zelfs Marilyns echtgenoot, de toneelschrijver Arthur Miller (Dougray Scott) die wereldberoemd werd met Death Of A Salesman, kan het dolle circus niet langer aanzien en keert terug naar zijn geliefde Amerika. De verbitterde Marilyn Monroe blijft alleen achter en valt (voor een week) in de armen van het hulpje Colin, de enige man die haar begrijpt.

Het is reeds meerdere malen gezegd, maar het is de vertolking van Michelle Williams die van My Week With Marilyn een triomf heeft gemaakt. Fysiek lijkt Michelle misschien wel niet als twee druppels water op Monroe, maar doordat de jonge actrice de rol speelt alsof ze de legendarische Hollywoodactrice zelf is, spat haar verschijning van het scherm. Op het ene moment is ze het ongenaakbare seksicoon dat door de hele wereld wordt aanbeden en op een ander ogenblik is ze een onzelfzekere vrouw die in elkaar dreigt te storten. In zijn carrière werd Branagh meerdere malen met Laurence Olivier vergeleken (wellicht door de vele Shakespeare-vertolkingen van beide acteurs) en dus kon Curtis geen betere acteur vinden voor de rol van het Britse filmmonument. Ofschoon My Week With Marilyn geen biografie is, vertelt deze film je meer over de werkelijke Marilyn Monroe dan de ontelbare (vaak inferieure) tv-films waarmee we in het verleden zijn overstelpt. Cinematografisch valt er niks nieuws te rapen, maar dat viel te verwachten van een regisseur die heel zijn carrière lang klassieke BBC-films als David Copperfield draaide, maar in het geval van My Week With Marilyn is het eerder een bonus dan een nadeel.

BEELD EN GELUID
Wegens de natuurgetrouwe kleuren lijkt het er bij momenten op alsof je naar een klassieke BBC-reeks zit te kijken. De feilloze transfer vertoont geen filmgrain of onzuivere beelden en het geluid is eveneens van superieure kwaliteit, ook al is men zuinig op het gebruik van muziek, want op enkele musicaldeuntjes na die Michelle lustig neuriet, is Curtis film grotendeels een dialoogfilm geworden.

EXTRA'S
Soms zien we lijdzaam toe hoe de grootste troep wordt voorzien van massa extra's, terwijl kwalitatieve films als My Week With Marilyn zonder ook maar één minuutje bonusmateriaal worden uitgebracht. Jammer.

CONCLUSIE
My Week With Marilyn oogt wel als een klassiek BBC-drama, toch is dit zonder twijfel de meest interessante film die ooit over de Hollywoodster is gemaakt. Een aanrader voor iedereen, ook al moet regisseur Simon Curtis vooral Michelle Williams dankbaar zijn.