FILM
Meer dan dertig jaar nadat de befaamde Hammer-studio zijn laatste film uitbracht, wordt met The Woman in Black een langverwachte doorstart van de studio ingezet. Verrassend is misschien dat dit niet gebeurt met een prent die teruggrijpt naar de kleurrijke over-the-tophorror van de jaren vijftig en zestig, maar met een oerklassiek spoorkhuisverhaal. Nu ben ik doorgaans een grote fan van dat soort films - lees mijn bespreking van The Innocents er maar eens op na - en dus kon ik de premisse van The Woman In Black zeker pruimen, temeer daar de openingsscène op uitmuntende wijze een mysterieuze, angstaanjagende sfeer schept. Maar naarmate de film vordert, wordt duidelijk dat de prent weinig nieuws toe te voegen heeft aan het genre, ook al is The Woman in Black een meer dan geslaagde vingeroefening.

Het verhaal speelt zich af in het begin van de twintigste eeuw. Arthur Kipps is een jonge advocaat die het moeilijk heeft om de eindjes aaneen te knopen na de dood van zijn echtgenote. Daarom neemt hij een zaak aan in een afgelegen dorp. De afhandeling van de papierwinkel bij de verkoop van een oud huis zou een routineklus moeten zijn, maar al snel achterhaalt Arthur dat niets is wat het lijkt in het dorp. In het mysterieuze huis zou namelijk de geest rondwaren van een 'zwarte weduwe', een moeder die haar zoon in een tragisch ongeluk verloor en sindsdien de kinderen van het dorp de dood injaagt. De advocaat weigert dat in eerste instantie te geloven, tot hij de vloek van de dame in het zwart zelf ervaart. De enige manier om de vloek te stoppen lijkt erin te bestaan het lichaam van de verongelukte jongen te lokaliseren in het moerasland rond het spookhuis.

In eerste instantie was ik aangenaam verrast door The Woman In Black. In een periode waarin de horrorfilm steeds grafischer wordt, focust deze prent vooral op de psychologische horror door de kijker ampel de kans te geven de personages te leren kennen. Ook de regie getuigt van een heerlijk ouderwetse aanpak: James Watkins zoekt niet zijn toevlucht tot een snelle montage of opvallende kadreringen, maar gidst de kijker door het verhaal met trage camerabewegingen en een doordachte, berekende beeldvoering. Tel daar een handvol scènes bij die je de stuipen op het lijf jagen (de plotse verschijning van het titelpersonage achter de rug van de jonge advocaat terwijl die door het raam staart is nu al een klassiek shot) en The Woman In Black zou een fijne moderne variant moeten zijn op een genre dat al heel wat topfilms voortbracht.

Dus waarom kan ik me er niet toe brengen om met veel lof te spreken over de film? De belangrijkste reden is zonder meer dat de prent het niet kan laten om iets te routineus alle setpieces die je verwacht in dit soort films af te haspelen. De voorspelbaarheid van de plot kan men uitspelen als een troef, maar hier hangt die als een molensteen om de nek. Een bijkomend probleem is dat de makers het verhaal te traag vertellen. Het aantal personages met een cruciale rol is immers erg beperkt en biedt door het isoleren van deze personages in verlaten huizen en op wezenloze wegen weinig kans op veel psychologische onderbouw. Ook de confrontaties tussen de dorpelingen en Arthur zijn vaak wel erg opvallend confronterend, zonder dat daar enige aanleiding toe is. Een cast van Britse topacteurs helpt gelukkig om deze problemen te verdoezelen. Daniel Radcliffe toont aan dat hij meer in zijn mars heeft dan Harry Potter-afkooksels en op zowel Ciaran Hinds als Janet McTeer kan je steeds rekenen om clichépersonages toch enige diepgang te geven.

Helaas volstaat dat dus niet om The Woman In Black een lovende recensie te geven. Enerzijds zou ik niets liever doen dan iedereen aanraden deze prent in huis te halen omdat de makers zich niets aantrekken van de conventies van moderne horror en liefdevol teruggrijpen naar een filmgenre en een filmstijl die uitgaan van het zo goed mogelijk vertellen van een verhaal, zonder onnodige, sensationale regie- en scenariotrucs. Anderzijds moet ik concluderen dat iets meer aandacht voor de ontwikkeling van personages en plot een betere film had opgeleverd. Met name de voorspelbare conclusie laat de kijker achter met de gedachte 'was het dat maar?' The Woman In Black valt kortom tussen twee stoelen: sfeervol in beeld gebracht en ouderwets in de goede betekenis van het woord, maar dramatisch onderontwikkeld.

BEELD EN GELUID
Schaduwen en duistere scènes kunnen niet ontbreken in een spookhuisfilm en gelukkig krijgt The Woman In Black een transfer die beide recht aandoet. Het contrast is admirabel en op de zwartniveaus valt amper iets aan te merken. De kleuren ogen uitgewassen en weinig sprankelend in de visuele aanpak die de makers kozen, maar het tintenpalet is consistent op deze schijf. Printbeschadigingen of compressiefouten zijn nooit een probleem. De soundtrack bestaat uit een 5.1-track die in de meest beangstigende scènes prima zijn werk doet. De dialogen klinken helder, de geluidseffecten meanderen angstaanjagend van de ene naar de andere box en de muziek laat de haren meer dan eens te berge rijzen.

EXTRA'S
Inside the perfect thriller (9 min.) is een wel erg pretentieuze titel voor een making-of, temeer daar deze featurette weinig inzicht biedt in het tot stand komen van de prent. Ook No Fear: Daniel Radcliffe as Arthur Kipps (4 min.) is op inzichtelijk vlak amper in staat om een holle kies te vullen. Bovendien ontbreken tal van extra's die wel aanwezig waren op de Britse versie van de schijf.

CONCLUSIE
The Woman In Black is een oerklassiek spookhuisverhaal dat door de makers met veel kunde en liefde voor het genre tot leven komt. Helaas meandert voorspelbaarheid voortdurend als een doodzonde door de prent, waardoor de vele visuele verrukkingen weinig emotie of psychologische terreur teweegbrengen bij de kijker. Beeld en geluid halen een hoog niveau op deze disk, maar de bonussectie stelt teleur.