FILM
Persepolis is niet de enige succesvolle strip van de Iraanse Marjane Satrapi. Ook De Muzikant ging enkele jaren geleden vlotjes over de toonbank en vormt nu, net als zijn beroemde voorganger, de basis voor een filmversie. Poulet Aux Prunes speelt zich af in Iran, in de jaren zestig. Na een ruzie met zijn echtgenote vliegt de viool van de protagonist, de geroemde muzikant Nasser Ali, aan diggelen. Het is een trauma dat de violist maar niet te boven kan komen. Daarom besluit hij uit het leven te stappen. Niet door zich op het treinspoor te gooien of barbituraten te slikken (Nasser Ali legt grafisch uit waarom die geen optie zijn) maar door zich in zijn slaapkamer op te sluiten en geduldig te wachten op de Dood. Gedurende de acht dagen die zijn doodsstrijd zal duren, blikt de muzikant terug op zijn leven, zijn liefdes en passies, zodat we zijn drieste daad beter kunnen begrijpen.


Althans, dat is de bedoeling, want als er één punt is waarop Poulet Aux Prunes faalt, is het wel het gebrek aan empathie met de hoofdrolspeler. Zoals geportretteerd door Mathieu Amalric is het nagenoeg onmogelijk om onder de huid van de muzikant te kruipen. Hij komt over als een arrogante, koppige man die zijn eigen willetje altijd wil doordrijven. Als vader en als echtgenoot is hij mislukt en ook van zijn succesvolle carrière blijft weinig meer over. Zijn apathie valt moeilijk te rijmen met de plotse beslissing om uit het leven te stappen en dus is de kijker eerder verward dan geëmotioneerd door zijn wedervaren.

Bovendien voelt Poulet Aux Prunes nooit aan als een afgerond verhaal, maar eerder als een aaneenrijging van vaak amusante maar weinig relevante anekdotes. Nu eens krijgen we te zien hoe Nasser Ali op school altijd moest onderdoen voor zijn broer, dan weer hoe zijn vioolleermeester hem vernedert. De rode draad is de zoektocht naar de liefde van zijn leven, de mooie Irane, wier hand hij decennia geleden vroeg, maar die door haar vader verboden werd om met hem om te gaan. Maar ook dit is te weinig uitgewerkt en hoewel duidelijk wordt geïnsinueerd dat Nasser Ali’s gebroken hart ten grondslag ligt van zijn bruuske doodswens, poneert de film dit te clichématig om geloofwaardig te zijn.


Een bijkomend probleem is de visuele invulling van de prent. Ook die heeft iets anekdotisch, in die zin dat Satrapi en haar co-regisseur Vincent Paronnaud in haast elke flashback een ander genre uitproberen. De schoolse anekdote wordt gefilmd als een voorbeeld van Duits expressionisme en een blik op de levensloop van Nasser Ali’s zoon (die tijdens de Revolutie naar de Verenigde Staten verkast) is een parodie op een slechte Amerikaanse sitcom. Dit clasht (en niet op een goede manier) met de klassiekere manier waarop de raamvertelling in beeld gebracht wordt. Dit is visueel wel verlokkelijker omdat de makers alles op sets recreëren en gebruik maken van door het stripverhaal geïnspireerde matteschilderijen. Je waant je bijwijlen in een film van Powell en Pressburger, zij het met een veel beperkter kleurenpalet en een apert gebrek aan emotionele connectie.

Poulet Aux Prunes bevat zeker sequenties die je amuseren. Vooral wanneer Azraël, de gitzwarte Engel des Doods, effectief aan Nasser Ali’s sterfbed opduikt, komt de prent tot leven. Maar door de bank genomen slaagt de film er nooit in om de muur tussen beeldscherm en kijker te slopen. Daarvoor is de prent te gestileerd, te koel, afstandelijk en door onbeduidende vertelseltjes geobsedeerd. Je kan je bovendien niet van de indruk ontdoen dat de keuze voor een live-actionverfilming van de strip fout was. Eén scène in de film die wél geanimeerd is, een leuke parabel over Azraël en een angstige koopman aan de Taj Mahal, werkt immers heel wat beter dan het merendeel van de sequentie met levende acteurs.


BEELD EN GELUID
Over het algemeen kan je niet anders dan goedkeurend knikken bij het bekijken van de beeldkwaliteit. De contrasten en zwartniveaus zijn dik in orde, de scherpte beantwoordt aan alle moderne standaarden en de kleuren slagen er treffend in om een tijdsbeeld te evoqueren. Grain is haast voortdurend aanwezig, waardoor het beeld een ‘stoffige’, ouderwetse uitstraling krijgt, maar dat is waarschijnlijk een artistieke keuze en geen gevolg van een mindere beeldtransfer. De soundtrack focust voornamelijk op de dialogen en geeft die ook prima weer

EXTRA'S
Naast een Trailer voor de prent en enkele cross-promotionele trailers bevat de schijf enkel de making-of 44 Days of Chicken with Plums (28 min.). Die slaagt er wel prima in om de sfeer op de set te capteren, in combinatie met interviews die de artistieke opzet van de productie uit de doeken doen.
CONCLUSIE
Poulet Aux Prunes is op artistiek vlak ambitieus, maar vergeet daarbij de emotionele connectie met de kijker te maken. Een opvallend production design zorgt ervoor dat je de ogen niet van de film kan afhouden, maar regie, scenario en acteerprestaties zijn te wisselvallig om te bekoren. Beeld en geluid halen een goed niveau. De bonussectie bevat een interessante making-of.