FILM
Viervoudig Oscarwinnaar Driving Miss Daisy was voor de briljante hoofdrolspeelster Jessica Tandy meteen haar laatste grote succes: in 1994 kwam aan haar rijkgevulde carrière een einde, niet geheel onverwacht gezien haar hoge leeftijd. Waarbij we meteen bij het hoofdthema van de film zijn beland: ouder worden. Het verhaal begint in 1948, wanneer Daisy Wertham, een rijke joodse dame, haar auto uit de garage rijdt en er de gracht mee in sukkelt. Haar enige zoon Boolie (Dan Aykroyd) wilt niet meer dat zijn moeder nog langer achter het stuur kruipt, en hij moet en zal voor haar een chauffeur inhuren. De oude koppige dame staat hier zeer weigerachtig tegenover. Ze zegt dat het inhuren van een chauffeur te duur is, maar zoals zij uit een arm joods gezin komt en zich heeft kunnen opwerken tot een steenrijke lady met stand, waarvan de zoon aan het hoofd staat van een bloeiend textielbedrijf, blijkt dit al gauw een drogreden. De werkelijke reden waarom Miss Daisy geen chauffeur wilt, is omdat ze hiermee een deel van haar zelfstandigheid moet opgeven. De zwarte Hoke Colburn (Morgan Freeman) valt ook niet meteen in de smaak bij Miss Daisy: hij is christen en zijzelf joods, en om haar moeder klem te zetten, heeft Boolie bepaald dat zij hem alles mag toesnauwen of laten doen, maar ze kan hem niet ontslaan.

Aanvankelijk blijft Miss Daisy zo koppig dat ze nog liever haar boodschappen gaat doen met het openbaar vervoer. Maar vooral door Hokes aandringen laat ze zich toch één keer door hem voeren. En dan is het ijs gebroken. Eerst is Miss Daisy nog zeer streng voor haar chauffeur (ze probeert hem zelfs een diefstal in zijn schoenen te schuiven), maar Hoke blijkt een toonbeeld van wellevendheid en goede manieren. Wanneer blijkt dat hij niet kan lezen, geeft Miss Daisy, die vroeger lerares is geweest, hem een leesboekje cadeau. Doordat ze uit het isolement van haar huis gehaald wordt, wordt Daisy bovendien geconfronteerd met de problemen van de maat­schappij, en meer bepaald van de onderge­schiktheid van de zwarten. Zo wordt op gegeven moment Hoke aanzien voor een autodief, alleen maar omdat hij met een sjieke wagen rijdt, en mag hij in een stop langs de weg de toiletten niet gebruiken omdat hij kleurling is. Gaandeweg leren ze elkaar respecteren, en durft Hoke ook meer en meer van zich afbijten wanneer Daisy hem onredelijk behandelt. Daisy wordt, zelfs als joodse, gevoelig voor het ideeëngoed van de immens populaire dominee Martin Luther King. De film begint echter nergens de vervelende moralistische toer op gaan, en focust op de openbloeiende vriendschap tussen de rijke dame en haar sjofele chauffeur.

 

Pas werd in de Verenigde Staten de re-release van deze klassieke Oscarwinnaar aangekondigd; Dutch FilmWorks heeft echter Warner USA in snelheid gepakt, en de disk in onze contreien al uitgegeven. Het is absoluut leuk om deze film nog eens te herbekijken na al die jaren: Driving Miss Daisy heeft destijds zijn prijzen terecht verdiend en is nog steeds een terechte klassieker, een hartverwarmende film zonder ook maar het minste aanstootgevende element, ontdaan van alle overdreven pathos die gewoonlijk over dit soort films uitgesmeerd worden - waar vinden we dat tegenwoordig nog - die het acteerta­lent van Jessica Tandy en vooral Morgan Freeman dik in de verf zet. Vooral voor Morgan Freeman heeft dit achteraf geen windeieren gelegd, want hij is nu één van de meest bejubelde zwarte acteurs die Holly­wood rijk is, en hij heeft een indrukwek­kende lijst referenties op zijn naam staan, zoals de luchtige avonturenfilm Robin Hood, Prince Of Thieves, publiekslieveling The Shawshank Redemption, Clint Eastwoods meesterwerk Million Dollar Baby en recent nog Christopher Nolans Batman-trilogie, om er maar een paar te noemen. De film probeert niet dadelijk een lans te breken om medelijden op te wekken voor oude mensen die dement worden, en wordt op het einde dan ook niet echt zielig: het onvermijdelijke afscheid van miss Daisy krijgen we niet te zien, en in de plaats daarvan sluit de film af met een liefdevol beeld van het oude vrouwtje en haar trouwe chauffeur waar de vriendschap afstraalt. Let bijzonder op het tijdsverloop: in plaats van een anekdotische opsomming van gebeur­tenissen worden de personages bijna op continue wijze ouder, en zitten er nauwelijks of geen tijdssprongen ('x jaar later...') in het verhaal. Het tijdsverloop zit 'm in kleine dingen, zoals de altijd maar achteruitwijkende haarlijn van Dan Aykroyd, die overigens een mooie bijrol ten beste geeft. Ook de soundtrack van Hans Zimmer klinkt nog steeds ontroerend mooi.

 

BEELD EN GELUID
De eerder povere kwaliteit van de dvd-uitgave van Indies wordt goedgemaakt met deze geactualiseerde versie. Voor zijn prijs krijgt u de Blu-ray en een dvd, waarvan de beeldkwaliteit een stuk schoner is. De film kan zich echter niet meten met recente kaskrakers en ziet er na al die tijd toch een beetje verbleekt uit. Ruis is alomtegenwoordig en occasioneel in een scène waarin Hoke 's nachts mevrouw Daisy moet rondrijden zelfs een beetje té ruim aanwezig. Haarscherp is het beeld ook niet echt, maar de transfer is wel duidelijk te verkiezen boven de oude versie. Het DTS-HD MA 5.1-geluid bevat niet méér dan goed aangestuurde dialogen; voor een film gebaseerd op een eerder statisch toneelstuk is dat wellicht goed genoeg.

EXTRA'S
De magere extra's van de dvd zijn verdwenen, maar ze stelden in de eerste plaats al niet te veel voor. Een menuscherm had wel gemogen.

CONCLUSIE
Mee door zijn vriendelijke prijs is Driving Miss Daisy een aangenaam koopje dat het goed zal doen op een winterse avond. Technisch volstaat de disk maar het is geen grote onderscheiding geworden.