DVDInfo.be - Besprekingen

:: BESPREKINGEN ::

DVDInfo.be >> Bespreking >> FRANCOIS OZON - 6x FRANCOIS OZON

FRANCOIS OZON - 6x FRANCOIS OZON

Bespreking door: William - Geplaatst op: 2012-11-28

FILMS
Homescreen heeft 6 films van de Franse regisseur François Ozon in één box gestopt die u tegen een zeer voordelige prijs op de kop kan tikken. Films van Ozon zijn niet bestemd voor doetjes, want de Fransman houdt er niet alleen een eigenzinnige kijk op film op na, hij kiest er ook voor z’n films telkenmale in een ander genre te situeren en de toeschouwer op die manier te verrassen en/of op het verkeerde been te zetten. De films in deze box zullen u prikkelen, overrompelen, bevreemden en soms teleurstellen of een keertje ontgoochelen, maar ze zijn wel het werk van een origineel en gerespecteerd talent.

8 FEMMES
Met de film 8 Femmes zet François Ozon z’n tanden in een toneelstuk van Robert Thomas, een standaard whodunit met een cast van acht vrouwen van wie er eentje de pater familias een mes in de rug heeft geplant. Ozon zou Ozon niet zijn mocht hij geen bizarre troefkaart deze schijnbare doorsneethriller binnensmokkelen. Naast een hommage aan Agatha Christie is de prent immers ook een musical die vormelijk én inhoudelijk op nostalgische wijze naar de jaren vijftig lonkt, inclusief de verblindende pastelkleuren.

De vrouwen in 8 Femmes beperken zich vooral tot kibbelen. Veel meer valt er niet te beleven. Verwijten worden heen en weer geslingerd, persoonlijke geheimen ontrafeld en verborgen agenda’s op tafel gegooid. Een goed verstaander heeft trouwens maar een half woord (of een halve blik) nodig om de ontknoping tot in de kleinste details te voorspellen. Tot zover de suspense. Niet dat Ozon daar ook maar een moment in geïnteresseerd is want hij heeft slechts twee doelen voor ogen: de stijl van Doris Dayfilms uit de fifties accuraat nabootsen en een octet van de grootste Franse actrices van de voorbije halve eeuw samenbrengen. In beide slaagt de cineast met verve.

De volledige bespreking van 8 Femmes kan u hier lezen.

SWIMMING POOL
Een Britse misdaadauteur zit aan het einde van haar creatief latijn en is dringend op zoek naar inspiratie. Haar uitgever besluit een handje toe te steken en stelt z'n landelijk buitenverblijf in Frankrijk ter beschikking. De ware bron van rust, prachtig weer en natuur maken dat Sarah Morton (Charlotte Rampling) snel het juiste ritme opnieuw te pakken heeft en de letters vloeien gewillig uit haar pen. Dan verschijnt de losbandige Julie (Ludivine Sagnier) ten tonele, de dochter van haar uitgever. De seksueel bevrijde en excentrieke dochter intrigeert Sarah op meer dan één vlak en alhoewel ze het in het begin moeilijk heeft met de gewoontes van het verwende nest oefent die algauw een meer dan kwalijke aantrekkingskracht op haar uit. De pastorale sereniteit waarin Sarah zich bevond maakt plaats voor intriges en een ongezonde nieuwsgierigheid ten opzichte van het mysterieuze en onconventionele seksueel getinte leven van Julie. Deze jaloerse fascinatie, mede door het generatieverschil, wordt door Ozon prachtig in beeld gebracht in een perfecte mix van vals vertrouwen, nieuwsgierigheid en een geleidelijke groei van wederzijds respect, afgerond met een einde om u tegen te zeggen.

De volledige bespreking van Swimming Pool kan u hier lezen.

5x2
Cinq Fois Deux is een filmisch experiment dat in vijf verschillende fasen de relatie van een banaal Frans koppel belicht. De film begint met het slotstuk, een krachtige scène bij de vrederechter alwaar de echtscheiding van Marion (Valerie Bruni-Tedeschi) en Gilles (Stéphane Freiss) geregeld wordt. Het tweede deel is een stap terug in de tijd tot aan het punt waar duidelijk wordt dat het koppel niet langer meer gelukkig is en er van liefde nog maar weinig sprake lijkt te zijn (mede door een seksuele uitschuiver van Gilles). De derde fase gaat over de geboorte van hun zoontje en hoe Gilles die met opzet mist. De krachtigste scène uit de film speelt zich af aan het kraambed van Marion, alwaar haar ouders een fikse ruzie over de afwezigheid van Gilles krijgen. Nog een stap terug in de tijd brengt ons bij het huwelijk van het stelletje alwaar we getuige zijn van het feit dat Marion tijdens haar huwelijksnacht een onenightstand met een Amerikaan heeft, die 's nachts plots opduikt uit de struiken en er even later ook opnieuw in verdwijnt (nog maar zelden zo'n slappe en doorzichtige enscenering gezien). Het laatste deel van de film belicht het prille begin van de relatie: Gilles is op vakantie met zijn toenmalige vriendin en ontmoet er Marion, een collega van z’n werk. Na enkele kennismakende praatjes bedriegt Gilles zijn vriendin om met Marion iets te beginnen.

In de eindscène zien we het nieuwe stelletje van het strand in zee stappen. De zee als symbool voor het leven en vooral voor het huwelijk van de hoofdpersonages. Ze verdwijnen langzaam in de richting van de ondergaande zon en gaan volgens Ozon hun eigen ondergang tegemoet. Of hoe een prille liefde al bij voorbaat gedoemd is om te mislukken.

De volledige bespreking van 5x2 kan u hier lezen.

LE TEMPS QUI RESTE
Wat doe je met de tijd die je nog rest als die vastgesteld wordt op 3 maanden? Hoe reageer je als de dokter je vertelt dat er sprake is van uitgezaaide kanker en dat je over hooguit 90 dagen dood zal zijn? Hoe en aan wie vertel je't zonder het slachtoffer te worden van medelijden of zelf veroorzaker te zijn van iemands hartinfarct? Op welke manier garandeer je jezelf een leefbaar einde en je omgeving een acceptabel afscheid? Met die problematiek rekent regisseur François Ozon af in deze film over de succesvol modefotograaf Romain, dertiger en homo, die op een dag tijdens een fotosessie flauwvalt en van zijn dokter verneemt dat zijn nieren en longen aangetast zijn en dat er minder dan 5 procent kans is dat chemo helpt.

Romain (Melvil Poupaud) zegt een werkreis naar het Verre Oosten af en besluit met zichzelf en zijn omgeving in het reine te komen in de korte tijd die hem nog rest. Het klinkt alsof we dit onderwerp al vaker op het witte doek gezien hebben en dat is ook zo, alleen doet Ozon het op een indringende en confronterende manier zodat de thematiek zonder meer een frisse en onbezoedelde behandeling krijgt. Het lijkt op AIDS, maar het is het gelukkig niet, en daarmee vermijdt Ozon de valkuil die andere films niet hebben vermeden over schuldgevoelens door eigen onverantwoord gedrag en de clichés over seksuele uitspattingen waarvoor god de hoogste straf toekent. Romain heeft gewoon kanker, niet per sé door het roken of door een andere ongezonde levenswijze. Neen, Romains naam staat gewoon op de verkeerde lijst der lotbestemmingen, onder noodlot, en dus zal hij voor het einde van de film sterven. Ozon houdt het allemaal heel sec, de rede blijft het altijd winnen van de emoties. Romain staat met beide benen op de grond en vertelt alleen aan zijn grootmoeder (Jeanne Moreau) wat er aan de hand is, omdat zij is zoals hij en omdat zij ook heel gauw zal sterven.

De volledige bespreking van Le Temps Qui Reste kan u hier lezen.

ANGEL
Op weg naar school maakt Angel Deverell (Romola Garai) nog snel even een ommetje langs het prachtige landgoed Paradise House dat in haar fantasie een grote rol speelt. In een opstelletje voor school laat ze haar verbeeldingskracht de vrije loop over de tuinen en de prachtige omgeving, maar de lerares vindt haar hersenspinsels maar niks. Zeker ergens afgeschreven, meent ze en dus krijgt Angel geen punten voor haar huisvlijt. De dag nadien weigert Angel op te staan. Ze wil niet meer naar school. Dus oppert haar tante Lottie (Janine Duvitsky) de mogelijkheid van een baantje op Paradise House, maar dat wijst Angel formeel af: zij wil geen dienstmeisje worden zoals haar tante. Zij wil schrijfster worden, liefst een beroemde met voldoende financiële middelen om ooit meesteres te zijn op haar geliefde kasteel. Tante Lottie is geschokt en noemt Angel een verwend nest, maar het jonge meisje wil van geen wijken weten. Ze trekt zich terug op haar kamertje, sluit er zich wekenlang op en schrijft haar eerste roman vol emotie en romantiek. Stiekem brengt ze het dikke pak papier naar het postkantoor en adresseert het aan een uitgever in Londen. Met een klein hartje wacht ze thuis op het antwoord.

Een paar weken later krijgt Angel een brief uit Londen. De uitgever wil haar spreken. Als ze voor hem staat is hij verrast: hij had een oudere dame verwacht of een vijftiger die onder pseudoniem schrijft. Een geboortescène uit haar boek wil hij minder bloederig, zegt hij, bovendien maak je een champagnefles niet open met een kurkentrekker. Maar Angel weigert ook maar één zinnetje te veranderen. Liever zoekt ze een andere uitgever, er zijn aanbiedingen genoeg. Dus gaat ze richting station en naar huis. Na een korte zoektocht van uitgever Théo (Sam Neill) naar zijn jonge pupil en een huilbui later mag Angel zich schrijfster noemen. Nog voor het eind van het jaar is haar debuutroman een bestseller en gaat haar naam over ieders lippen. Een tweede roman volgt al na enkele maanden, een derde en een vierde niet lang nadien. Als Angel op een keertje haar zieke moeder bezoekt en langs Paradise House rijdt met haar uitgever, ziet ze het bordje met Te Koop. Hier heb ik al altijd willen wonen, zegt ze, terwijl ze als een prinses naar het hek schrijdt en een kinderlijke blik op het droomhuis werpt. Kort nadien neemt ze haar intrek in haar Paradise House. Een levensdroom is vervuld.

De volledige bespreking van Angel kan u hier lezen.

LE REFUGE
Hoofdpersonage in deze film is Mousse, een jonge blondine die zich met haar vriend Louis letterlijk doodspuit. Op een keer is de heroïne versneden met valium en raakt zij in coma, terwijl hij ’s ochtends door z’n moeder dood wordt aangetroffen met schuim op de lippen. Twee dagen later ontwaakt Mousse in het ziekenhuis en wordt haar verteld dat ze zwanger is. Louis’ moeder sommeert haar na de begrafenis voor een gesprek en in het bijzijn van haar jongste zoon Paul drukt ze de jonge vrouw op het hart dat de familie niet gesteld is op een nakomeling van haar pas overleden oudste zoon. Mousse accepteert het aanbod om een met de familie bevriende huisarts te bezoeken en de affaire definitief te regelen.

Maar uiteindelijk besluit Mousse om de zwangerschap niet af te breken. Ze verlaat Parijs en installeert zich in het zuiden van Frankrijk in het buitenverblijf van een oude vriend aan zee. Daar krijgt ze het bezoek van Paul, Louis’ jongere broer. Zeker op bevel van je moeder, sneert ze met wrok in haar stem, maar Paul ontkent en beweert dat hij op weg is naar Spanje en even dag komt zeggen. Niet veel later moet Mousse vaststellen dat ze zich aangetrokken voelt tot de broer van haar overleden minnaar. Alles wijst erop dat Le Refuge na deze introductie zal uitgroeien tot een vurig romantisch drama, maar dat is zonder François Ozon gerekend, want die maakt ze niet met dertien in een dozijn en dus volstaat een heel eenvoudige twist om het scenario en dus de film in een compleet andere richting te sturen. Of die ommezwaai een goede zaak is, dat laten we graag aan uw oordeel over.

De volledige bespreking van Le Refuge kan u hier lezen.

BEELD EN GELUID

Zie individuele recensies

EXTRA’S

Zie individuele recensies

CONCLUSIE
François Ozon behoort al ruim 10 jaar tot de voorhoede van de Europese filmproductie. Wie kennis wil maken met z'n oeuvre, krijgt daar nu de kans toe met de aanschaf van deze zesdelige dvd-box.