De toekenning van die eretitel zit niet in de documentaire en het zal heel wat fans en kenners van het werk van Westwood verbazen dat ze ooit in aanmerking kwam voor een onderscheiding uit de handen van de Engelse koningin, want in de jaren 60 was Vivienne Westwood tegen het koningshuis en tegen de koningin die ze een anachronisme noemde, een vrouw die zich omringde met haar kleinkinderen om de indruk te wekken dat ze een vrouw was zoals andere vrouwen, maar die volgens Westwood nauwelijks voeling had met de maatschappij en de tijdsgeest. Als Patti Smith de moeder is van de punkmuziek, dan was Vivienne Westwood zonder twijfel de moeder van de punklook, want samen met haar toenmalige partner Malcolm McLaren opende ze in november 1971 in Londen de kledingszaak Let It Rock At Paradise Garage die later werd omgedoopt tot Too Fast To Live Too Young To Die en in 1975 gewoon tot SEX en waar de kleren verkocht werden die de leden van The Sex Pistols (McLaren was hun manager) droegen toen ze internationaal doorbraken. Meteen stond Vivienne Westwood in het centrum van de punkbeweging, want samen met McLaren had zij de nieuwe look ontworpen. Die is niet ontstaan op straat, zegt ze daarover, die hebben Malcolm en ikzelf ontworpen na een grondige research van de streetwear. SEX liep als een trein en jongeren kopieerden gretig de ontwerpen van McLaren/Westwood. Later introduceerden ze latex in hun ontwerpen en ook daarmee scoorden ze probleemloos.

In het begin van de jaren tachtig ging het duo uit elkaar. McLaren had vooral muzikale ambities, Vivienne Westwood werd modeontwerpster, zij het dat ze volgens insiders 25 jaar later de enige internationaal bekende ontwerper is die zich geen multimiljonair mag noemen. Om geld was het haar nooit te doen, want zelf vindt ze het jammer dat haar kleren niet tegen betaalbare prijzen in de winkels liggen. De overheadkosten zijn te hoog in het avant-gardesegment, zucht ze, daar is niets aan te doen. Haar zakelijk imperium is nl. klein in vergelijking met soortgelijke bedrijven in Frankrijk en Italië en dus wegen de kosten veel meer op de prijs van het eindproduct. Voor Vivienne Westwood is mode altijd veel meer geweest dan het louter bekleden van een menselijk lichaam. Elegantie vindt ze belangrijk, maar altijd in relatie tot de tijd waarin ze leeft. Ik ben de enige modeontwerper die mode in een sociale context plaatst, zegt ze nadrukkelijken ze meent het, ook al dragen zelfs leden van de Engelse Koninklijke familie ondertussen haar ontwerpen. Maar Dame Vivienne heeft haar harde standpunten van een halve eeuw geleden dan ook flink bijgeschaafd. De koningin heeft een eigen stijl, zegt ze, en die heeft ze al heel lang. Als je dat maar lang genoeg volhoudt wordt je stijl na verloop van tijd avant-gardistisch en ben je een trendsetter!

Gillian Greenwood opteert ervoor om Vivienne Westwood zelf het verhaal over haar carrière te vertellen. Ze toont hem ontwerpen en geeft uitleg, de regisseur vult de gaten met korte interviews met Malcolm McLaren en beeldmateriaal over modeshows van Westwood, homevideo’s en reportagemateriaal over haar tijd met The Sex Pistols, etc. Tussen de verschillende fragmenten monteert hij opnamen van modellen die kleren uit Westwoods collecties showen zodat de kijker een goed idee krijgt van de bizarre, sprookjesachtige wereld van Vivienne Westwood.