Andie Walsh (Molly Ringwald) is alles behalve het populairste meisje op school; ze draagt smaakvolle maar duidelijkzelf in elkaar genaaide kleren, gewoon omdat haar constant werkloze en al voor zijn tijd afgeschreven vader Jack (Harry Dean Stanton) het niet breed heeft. Andie en haar vader onderhouden wel een zeer goede verstandhouding, lotgenoten van het feit dat Andies moeder er op een dag zomaar is vandoor gegaan. Andies grootste droom is door haar droomprins in een mooie roze jurk naar het prom-bal gebracht te worden. Ook rijdt ze vaak langs de villawijk, dromend van één van de huizen em hoe het zou zijn om daar te kunnen wonen. Andies beste vriend is Duckie Dale (Jon Cryer), een op zijn zachtst gezegd vreemde vogel met rare manieren, op zijn manier ook een outcast. Duckie is al sinds zijn kindstijd verliefd op Andie, maar door zijn stuntelige voorkomen is het altijd bij vriendschap gebleven. In de platenwinkel van de excentrieke Iona (Annie Potts), waar Andie achter de kassa een centje bijverdient na de uren, ontmoet ze op een dag Blane (Andrew McCarthy), een goed ogende charmante jongen, die bovendien stijf blijkt te staan van het geld. Blane vraagt Andie mee een avondje uit, en natuurlijk zegt ze ja, maar ze wil koste wat het kost vermijden dat Blane zou zien in wat voor een armoedige buurt ze woont. De avond loopt met een sisser af: Blane neemt Andie mee naar een rijke vriend die net een feestje houdt. Blanes nieuwe vriendin wordt door zijn zogenaamde "vrienden" bekeken als een stuk vuilnis, en tot overmaat van ramp krioelt het er van net die types van school die altijd op Andie neerkijken omwille van haar nederige komaf. En in Andies vriendenkring staat Duckie natuurlijk te springen van jaloezie, nu er een rijke kerel er met zijn jeugdliefde vandoor is. Blane noch Andie trekken zich wat aan van de vooroordelen, en Andie beleeft het hoogtepunt van haar leven wanneer Blane haar voor het bal vraagt. Blanes vriend Steff (James Spader), die ooit Andie heeft trachten te versieren maar het deksel op zijn neus kreeg, zet Blane onder druk om met Andie te breken; daarom vertelt Blane aan Andie dat hij al een ander meisje heeft beloofd naar het bal te nemen, wat uiteraard een leugen is.

Het gegeven van Pretty In Pink lijkt redelijk banaal, maar ik zou toch iedereen willen aanraden om over het vooroordeel over te stappen. Deze film, een heerlijk stukje jeugdnostalgie voor al wie ooit tiener is geweest in de jaren '80, is één van de zogenaamde brat pack-movies, waaronder ook St. Elmo's Fire, Some Kind Of Wonderful, Young Guns, het schitterende Ferris Bueller's Day Off en natuurlijk The Breakfast Club, eigentijdse jeugdfilms met een jonge cast vol beloftevolle jonge acteurs, waarvan sommige het tegenwoordig verder hebben geschopt dan anderen. Zo is Molly Ringwald tegenwoordig van het witte scherm nagenoeg verdwenen, maar voor acteurs als Demi Moore en Kiefer Sutherland waren dit soort films de deur naar het succes. Voornaamste bezielers van dit soort films waren regisseur Howard Deutch en vooral scenarist John Hughes, die als geen ander een kader kon scheppen waarin de jongeren van de jaren '80, op de drempel van volwassenheid, en hun dagelijkse kleine problemen in beeld werden gebracht. Vooral de reactie van buitenbeentjes in een groep en het klasseverschil tussen de beter begoede en de minder fortuinlijken was een thema waarin Hughes maar al te graag dook. Met Home Alone en een andere reeks mindere successen maakte Hughes de overstap van tienerfilms naar kleuterfilms, en dat is hem achteraf, zeker artistiek gezien, zuur opgebroken, want de "prestaties" van Hughes in de jaren '90 zijn amper de moeite van het vermelden waard. Enfin, films als deze pakken ze ons toch niet meer af. Pretty In Pink is een stuk conventioneler dan zeg maar Ferris Bueller's Day Off, maar het blijft een wervelende mix van romantiek, humor, een hip scenario, en vooral een uitstekende soundtrack, die de crème de la crème van de eighties doet herleven. Een paar namen? Nik Kershaw, The Psychedelic Furs, Suzanne Vega, New Order, Orchestral Manoeuvres in the Dark, INXS, Belouis Some, The Smiths en Echo & The Bunnymen.

BEELD EN GELUID

Voor een oudere film zijn beeld en geluid nog dik okee, maar echt veel restauratiewerk is er ook niet aan verricht. De 5.1-geluidstrack klinkt okee, echter zonder al te veel surround-effecten, waardoor het geheel soms wat aan de holle kant klinkt. De muziek komt gelukkig wel goed en vol over. Voor ons hoeft het niet per sé om dergelijke oudere films op te waarderen, maar het is zonde dat er dan een 5.1-mix wordt gemaakt waar feitelijk niets mee wordt gedaan. Het beeld is ook zoals je van een 15 jaar oude film zou verwachten: hier en daar een printbeschadiging, nogal wat grain en kleuren die wat aan de softe kant zijn. Het beeld is erg onscherp, mee door de hoge compressie, er is heel veel blokvorming te zien, en bijvoorbeeld in de scène waarin Jon Cryer een dansje doet in de platenwinkel gaat gebukt onder interlacing van de ergste soort. Wat echter nog het meest stoort is de sporadische telecine-wobble, zeer goed te merken in begin- en eindgeneriek. Bekijkbaar maar allesbehalve referentiekwaliteit; een film zoals deze heeft niet meer nodig, maar desalniettemin een gemiste kans.

EXTRA'S

Welke extra's? 24 ondertitelingssporen, ja, maar extra's? Oh wacht, heeft er misschien mee te maken dat dit een single layer-disc is. Ja hoor, die worden nog gemaakt.

CONCLUSIE

Pretty In Pink moet zowat de eerste film zijn die ik ooit op video ben gaan huren, en na al die jaren is er op het verhaal nog steeds geen sleet gekomen. De belachelijk hoge prijs die Paramount aanrekent voor een oudere film, maar liefst op een single layer-disc zonder ook maar één extra, is ronduit schandalig, maar ja...