SERIE
Fervente fans van Amerikaanse series zullen wellicht David Greenwalt kennen. Deze man is namelijk één van de bedenkers van Buffy, The Vampire Slayer. Samen met schrijvers Stephen Carpenter (voorheen auteur van horrorverhalen) en scenarist Jim Kouf bedacht hij een gloednieuw concept dat vooral in de States op heel wat bijval kon rekenen: ouderwetse politieraadsels vermengen met bovennatuurlijke mysteries. De serie was onlangs nog op het Vlaamse scherm te zien, maar voor wie niet genoeg kan krijgen van de avonturen van de rechercheurs Burkhardt en Griffin is er nu de box van het eerste seizoen met de eerste 22 afleveringen.
 

De vreemde gebeurtenissen spelen zich allemaal af in Portland, Oregon. Spilfiguur is detective Nick Burkhardt (David Giuntoli) die samen met zijn partner Hank Griffin (Russell Hornsby) wordt belast met het oplossen van allerlei vreemde misdaden. Nick vraagt zich af hoe en waarom hij sommige mensen op een manier ziet die anderen niet zien. In de pilootaflevering vertelt zijn oude tante Rita hem echter de waarheid: Nicks ouders zijn niet omgekomen door een verkeersongeluk, ze zijn vermoord. Op Nick rust een vreemde familievloek, want hij is één van de laatste Grimms. Volgens de fantasie van de bedenkers van deze serie is de wereldbevolking immers in mensen en wesen (lees bloeddorstige monsters) ingedeeld. Een Grimm moet er op toezien dat er in de wereld een evenwicht is tussen mens en wesen. Plotseling begrijpt de jonge kerel waarom hij de misdaden zo veel gemakkelijker kan oplossen dan zijn niets vermoedende partner Hank. Iedere keer als de agent een verdachte aankijkt, ziet hij meteen of het om een Blutbad (een wolfachtige), een Hexenbiest (een heks), een Daemonfeuer (een draakachtige) of om een Fuchsbau gaat. In zijn speurtocht naar de misdadigers kan Nick steeds het handboek raadplegen dat zijn tante hem naliet. Ook de kennis van Monroe (Silas Weir Mitchell) is steeds een welkome hulp. Monroe is namelijk een Blutbad die tot inkeer is gekomen. Door zijn afkomst weet hij alles over de Wesen en hun gewoontes. In de 22 afleveringen moet Nick niet alleen gevaarlijke moordenaars najagen, ook wordt hij zelf door Preachers achternagezeten. Preachers zijn Grimm-jagers die vinden dat Nick uit de weg moet worden geruimd omdat zijn politiewerk het natuurlijke evenwicht tussen de mens en de wesen verstoort.

Bent u er nog? Inderdaad, het lijkt allemaal  vrij ingewikkeld. Maar toch, alhoewel het wat wennen is aan de vreemde termen uit de Grimm-sprookjes is deze misdaadreeeks gemakkelijk te volgen. Trouwens, de makers mogen dan wel hun inspiratie uit de beroemde Grimm-sprookjes halen, toch heeft deze serie maar weinig met de wereld van Roodkapje en Hansje En Grietje te maken. De moorden zijn wel altijd losjes gebaseerd op een of ander vertelseltje van de broeders, maar daar stopt het dan ook bij.
 

Iedere aflevering is zo'n kleine veertig minuten. In iedere episode staat er één of andere bloederige misdaad centraal, maar de ruggegraat van de serie is toch Nicks leven (en dan natuurlijk zowel zijn verleden en toekomst als Grimm). Hij is opgetogen over het feit dat hij bovennatuurlijke krachten bezit, toch wil hij ze liever geheim houden, niet alleen tegenover zijn partner Hank, maar ook tegenover zijn liefje Juliette Silverton (Bitsie Tulloch) met wie hij dolgraag in het huwelijksbootje zou stappen. Tante Marie vindt die wens maar een ondoordachte beslissing, want door Nicks afkomst brengt hij zonder het te willen voortdurend zijn geliefde in gevaar.

Een misdaad in veertig minuten oplossen en daarbij de kijker wegwijs maken in de complexe wereld van mythologische wezens (al of niet afkomstig uit de Grimm-sprookjes) is een hele klus en dat merk je. Soms heb je de indruk dat men plotseling enkele versnellingen hoger schakelt omdat alles in zo'n korte tijdspanne
moet worden geklaard. Daardoor gaat de suspense wel eens verloren en is er  van een ingenieuze plotontwikkeling weinig of geen sprake. Grimm wordt gekenmerkt door een videoclipachtige sfeer waardoor alles wel flashy oogt, doch vergeet je vrij snel het flinterdun verhaaltje eens de eindtitels op het scherm verschijnen. En toch is Grimm een heel klein beetje een aanrader als je op zoek bent naar hersenloos (maar evenwel leuk) entertainment. De vertolkingen zijn best genietbaar, ofschoon er iets te weinig diepgang in de personages zit. Hoofdrolspeler David Giuntoli verdiende eerder zijn sporen in topseries als Cold Case, Nip/Tuck, Without A Trace en Grey's Anatomy. Tegenspeler Russell Hornby kennen sommige lezers misschien wel uit de HBO-serie In Treatment, terwijl Silas Weir Mitchell, de vrolijke noot uit de serie, de rol van de krankzinnige gek Charles Patoshik in Prison Break speelde.
 

BEELD EN GELUID
We weten niet hoe het met de Blu-ray-uitgave van deze serie zit, in ieder geval is de beeldkwaliteit van de dvd-release niet veel soeps. De kleuren zijn bij momenten ronduit afschuwelijk en vooral veel te artificieel. Dat merk je vooral aan de monsters. Ondanks de moderne technieken van vandaag lijken de special effects uit de jaren 80 (An American Werewolf In London van Landis is een ideale vergelijking) te komen. Niet alleen zijn de trucages slecht, ook worden ze vaak door wazige vlekken omcirkeld. Gelukkig gebeuren de misdaden meestal in een natuuromgeving waardoor we enkele mooie kiekjes krijgen die een (zachte) pleister op de wonde zijn.
De soundtrack is best leuk die bol staat met bekende deuntjes, van Village People tot Marilyn Manson. Heel wat minder enthousiast zijn we over de technische kant ervan. De Engelse versie heeft slechts een geluidsband van 2.0 waardoor je niet veel spectaculairs uit je boxen moet verwachten, voor de Franstalige kijkers is er evenwel een 5.1-versie.

EXTRA'S
De extra's bij dit soort series zijn nooit echt de moeite waard en hooguit interessant voor de grootste fans. Dat is bij Grimm niet anders. Er zijn de gebruikelijke bloopers en verwijderde scènes, terwijl in The World And Language Of Grimm de moeilijke begrippen uit de Grimm-wereld worden uitgelegd. Ten slotte zijn ook enkele audities en Making Monsters.... En neen, zo'n titel  hoeft geen uitleg. Genietbare troep, maar geen mens die dit een tweede keer bekijkt!
 

CONCLUSIE
Grimm is geenszins een topserie, maar toch bezit de reeks meer dan genoeg troeven om de kijker veertig minuten te amuseren. De verhaaltjes zijn flinterdun, de ontknopingen nooit echt verrassend en de personages zijn net iets te oppervlakkig. Maar toch, we hebben al veel slechter gezien.