FILM
De kans is groot dat de naam David Koepp je niets zegt. En toch is de man een van de bestbetaalde mensen in Hollywood. Op zijn cv staan onder meer Jurassic Park, Spider-Man, Mission: Impossible en de vierde Indiana Jones-film. En dan zwijg ik nog over de talloze projecten waaraan hij zonder schermcredit zijn medewerking verleende als script doctor. Koepp is - je had het al geraden - immers de scenarist waarop Hollywood vertrouwt als men een blockbuster wil maken. Nu is zijn werk aan deze films wel zeer professioneel, op het gladde af, maar een eigen stempel drukt hij nooit op het verhaal. Het geeft hem wel de vrijheid om eenmaal om de zoveel jaar zelf achter de camera plaats te nemen voor een eigen passieproject. Hoewel de man schijnbaar een voorkeur heeft voor horror en mysterie wordt de rode draad in al zijn zelf geregisseerde films gevormd door een kleine cast en een focus die ligt op de interactie tussen de karakters. Ook in zijn meest recente worp Premium Rush is dat het geval.

De prent stort ons in de wereld van de New Yorkse fietskoeriers, waaghalzen op een tweewieler die met gevaar voor hun eigen leven tussen het drukke verkeer slalommen om dringende pakketjes tijdig ter bestemming te krijgen. Twintiger Wilee (jawel: genoemd naar de coyote die tevergeefs op de Roadrunner jaagt) is zelfs zo bezeten door zijn beroep dat hij er een carrière als advocaat voor laat schieten. Als de kamergenote van zijn liefje hem inhuurt voor een koerierzending, komt hij terecht in een wespennest. De envelop bevat immers een token dat garant staat voor een groot geldbedrag. Dat is bedoeld om het zoontje van de kamergenote uit China te smokkelen, maar ook de gokverslaafde rechercheur Bobby Monday heeft er zijn zinnen op gezet. Het vervolg laat zich raden: met zijn fiets als bondgenoot tracht Wilee de rechercheur van zich af te schudden tijdens het New Yorkse spitsuur.

Dat is een aangenaam onpretentieuze premisse voor een film en daardoor een ware verademing in een tijd waarin haast iedere prent een eigen 'mythologie' nodig schijnt te hebben om zich te wapenen tegen eventuele vervolgfilms. Helaas trekt David Koepp die verfrissende simpliciteit niet consequent door in scenario noch regie. Zo lijkt een nevenplot met een wijkagent op de fiets louter te bestaan om af en toe een extra achtervolging te kunnen inlassen. En ook aan de vaak irrelevante backstory van de personages wordt iets te veel aandacht besteed. Daar komt nog bij dat de structuur Rashomon-achtig is opgebouwd: eerst krijg je een deel van het verhaal te zien door de ogen van Wilee en vervolgens springt de prent terug in de tijd om te tonen hoe andere personages belangrijke plotontwikkelingen doormaakten in diezelfde periode. Pas halverwege de film komen alle plotlijnen samen en gaat de film zonder tijdssprongen naar een climax. Op zich is de gimmick niet slecht, maar omdat die lijnrecht ingaat tegen de simpele schoonheid van de basisplot komt het over als een trucje om te verhullen dat Koepp eigenlijk niets wezenlijks te vertellen heeft. En daar zit een kern van waarheid in.

Bijkomend probleem is dat Koepp de regie werkelijk in je gezicht kwakt. Hij maakt gebruik van slowmotions, vogelperspectieven en Tomtom-achtige grafieken om het parcours weer te geven dat de fietskoeriers afleggen. Protagonist Wilee krijgt zelfs de gave van de voorzienigheid toegediend, want hij pikt uit alle mogelijke, visueel weergegeven scenario's steeds de route die hem geen gebroken been of erger oplevert. Het lijkt er dus op dat de regisseur-scenarist deze film aangreep om alle visuele registers open te trekken maar daarbij het verhaal uit het oog verloor. Ook op de acteerprestaties drukt Koepp geen stempel. Joseph Gordon Levitt speelt gewoon zichzelf, slechterik Michael Shannon draait de intensiteitsknop eens te meer op elf (en breekt daarmee op ergerlijke manier de frivolere toon van de film) en de rest van de cast blijft hangen in (etnische) clichés.

Dat alles betekent niet dat je niet kan genieten van Premium Rush. De kwaliteiten van Koepp als scenarist blijven immers overeind: dit is een professionele, gelikte productie die mooi alle regeltjes van het boekje volgt. Daarmee onderscheidt de film zich overigens van de overige regie-avontuurtjes van de cineast, die stuk voor stuk donkerder en minder generisch zijn. Het is dan ook moeilijk om te vatten waarom Koepp net voor dit verhaal achter de camera wilde kruipen. Hij toont zich redelijk adept in het weergeven van de achtervolgingsscènes - ook al is het ongeloofwaardig dat de slechterik de protagonist haast probleemloos weet te vinden in volle avondspits - maar voor de kijker blijft dit een vingeroefening die negatief uitvalt t.o.v. de betere achtervolgingsfilm uit bijv. de Amerikaanse cinema van de jaren zestig en zeventig.

BEELD EN GELUID
Het meest in het oog springt de kleurenweergave die de tinten helder en met veel variatie aan de kijker presenteert. Maar ook de scherpte en het contrast zijn dik in orde, wat niet verwonderlijk is voor een film die amper duistere scènes telt. De soundtrack bestaat uit een prima 5.1-mix die de kijker dankzij een immersief soundscape meteen in de actie dropt.

EXTRA'S
Als we de cross-promotionele trailers even vergeten, herbergt deze disk slechts twee gladde featurettes van elk een tiental minuten: The Starting Line focust op de cast en het productieproces van de film, terwijl Behind the Wheels de stunts van de prent analyseert.
CONCLUSIE
Premium Rush heeft een verfrissend eenvoudige premisse, maar omdat David Koepp zichzelf als regisseur te fel laat gelden, gaat een flink deel van de kracht van de prent verloren. Toch blijft dit aangenaam popcornentertainment. Beeld en geluid halen de kwaliteit die je verwacht van een recente release, maar de bonussectie stelt teleur.