Broadway Danny Rose maakt deel uit van de Woody Allen Collection, een box-set die alle 19 speelfilms van de cineast bundelt uit de periode 1971-1991 en daar nog het latere Melinda And Melinda (2004) aan toevoegt. De overige films in de collectie zijn: Bananas, Everything You Always Wanted To Know About Sex (But Were Afraid To Ask), Sleeper, Love And Death, Annie Hall, Interiors, Manhattan, Stardust Memories, A Midsummer Night's Sex Comedy, Zelig, The Purple Rose Of Cairo, Hannah And Her Sisters, Radio Days, September, Another Woman, Crimes And Misdemeanors, Alice en Shadows And Fog.

FILM
Broadway Danny Rose maakt deel uit van een soort mini-cyclus in het oeuvre van Woody Allen, waarin hij op drie jaar tijd evenveel films draaide om zijn liefde voor een bepaald medium te uiten. Zijn liefdesbrieven aan film en radio zouden nog volgen in 1985 en 1987, maar in Broadway Danny Rose laat hij zich lyrisch uit over de podiumkunsten. De hoofdfiguur, vertolkt door Allen zelf, is Danny Rose, een New Yorkse impresario die vooral veel kleine garnalen onder zijn klanten telt, van een slechte buikspreker tot een papegaai in een rokje. De enige artiest die een beetje naam heeft, Lou Canova, is een Italo-Amerikaanse crooner die profiteert van de renaissance van Italiaanse deuntjes. Maar Canova heeft ook een zwakte: vrouwen. Om zijn zenuwen onder controle te houden tijdens een optreden dat zijn leven (en dus die van zijn impresario) kan veranderen, eist hij de aanwezigheid van zijn minnares in de zaal. Die voelt daar echter weinig voor. Het is aan Danny Rose om haar te overtuigen in een avontuurlijke halve dag die begint met een scheldpartij en eindigt met een achtervolging door de maffia.

Broadway Danny Rose is niet alleen een van de betere films die Woody Allen draaide in de jaren tachtig, het is ook een van zijn meest slimme. Allen bouwt het scenario namelijk op aan de hand van een raamvertelling, waarbij bekende comedians anekdotes oprakelen over Danny Rose. Dat geeft de cineast een grote dichterlijke vrijheid. Anekdotes zijn immers verhalen bij uitstek die uitvergroot kunnen worden naargelang de goesting van de verteller. In dit geval geeft dat een relaas dat meer dan eens over the top gaat toch een geloofwaardigheid die anders moeilijker te bereiken is. De humor, de karakterisering, de verhaaltechnische en visuele gimmicks: allemaal varen ze wel bij deze clevere aanpak van Allen.

Emblematisch voor de filmmaker in zijn eightiesperiode is ook dat hij zich als visuele verteller verfijnt. De keuze voor zwart-wit mag dan wel geen verrassing zijn (twee van zijn drie vorige films waren ook kleurloos), ze is zonder meer gerechtvaardigd. Hiermee evoceert Allen immers de nostalgie naar een tijdperk dat nog niet zo lang achter ons ligt, waarin het kleine entertainment nog evenveel recht van spreken had als het blockbusteramusement. Gezien door de lens van cameraman Gordon Willis baadt de prent in de screwballsfeer van de jaren dertig, hoewel die zich feitelijk tijdens de late jaren zestig afspeelt. Een meesterlijk in beeld gebrachte sequentie is met name een vuurgevecht in de ballonnenopslagplaats voor de New Yorkse Thanksgiving-parade. de scène krijgt nog extra cachet door het leukste gebruik van helium in een speelfilm sinds lange tijd. Leuk op een meta-niveau (want onderdeel van een film die de 'onbetrouwbare verteller' als leitmotiv gebruikt) is ook dat een filmtheater tijdens een buitenopname op anachronistische wijze de derde Halloween-film promoot. Hoewel dat natuurlijk gewoon een continuïteitsfoutje van de cineast is. Ook het gebruik van de Italiaanse deuntjes om de actie te ondersteunen is een voltreffer.

Qua cast stelt Broadway Danny Rose evenmin teleur. Danny Rose is misschien zelfs mijn favoriete Woody Allen-vertolking. De komiek zet hem neer als iemand die al zijn hele leven moet overleven in een vijandig milieu en die misschien daarom is vergeten dat hij zelf een charmant iemand met een goed hart is. Zeker in het laatste kwartier breekt Allen je hart met zijn vertolking. Onder een blonde pruik en voortdurend getooid in een donkere zonnebril is Mia Farrow dan weer nagenoeg onherkenbaar als Canova's minnares. Zij evolueert van een ergerlijke egoïste naar iemand voor wie je verrassend veel sympathie krijgt. Nick Apollo Forte is getypecast als charmezanger Lou Canova, maar dat past wel in een film als deze. Een extra pluspunt is dat de nevencast (de mensen in de raamvertelling met name) bestaat uit échte komieken. Dat geeft Broadway Danny Rose nog meer authenticiteit.

Bovendien komt de liefde van de cineast voor het vak van cabaretier gemakkelijk bovendrijven. Het medeleven met de kleine artiest die het probeert te maken (ongetwijfeld een verhaal met roots in de carrière van Allen zelf) is misschien niet vanaf het eerste moment duidelijk, maar in het laatste kwartier, na een schokkende wending in de relatie tussen Danny Rose en Lou Canova, maakt Allen heel erg duidelijk hoeveel de impresario in zijn cliënt investeert, niet alleen uit eigenbelang zoals je lange tijd denkt als Danny Rose Canova's liefje tracht te overtuigen, maar ook omdat hij gelooft in de artiest. De film bouwt zo geleidelijk en onverwacht op naar de climax - een ogenschijnljk zielig maar feitelijk hartverwarmend Thanksgiving-maal - dat hij je op een bruuske manier emotioneel weet te raken. Misschien zijn niet alle scènes die aan die laatste tien minuten voorafgaan even perfect of origineel, maar dat vergeef je Allen meteen dankzij dat beklijvende einde.

BEELD EN GELUID
Zoals wel meer films in deze Woody Allen Collection haalt de beeldkwaliteit van Broadway Danny Rose niet het hoogste niveau. Printbeschadigingen duiken geregeld op, de scherpte is niet in elke scène optimaal en vooral het contrast had een betere transfer verdiend. De monosoundtrack geeft de dialogen degelijk weer maar in meer dan één sequentie moet je de oren goed spitsen wegens een te warrige audiomix.

EXTRA'S
De enige extra is een Trailer.

CONCLUSIE
Broadway Danny Rose biedt een uitstekende, liefdevolle blik op de relatie tussen een artiest en zijn impresario. De film past dan ook perfect in de kwalitatieve reeks films die Woody Allen halverwege de jaren tachtig draaide. Beeld en geluid halen helaas niet diezelfde kwaliteit, terwijl de enige extra op de schijf een trailer is.