FILM
Bob Dylan beschouwt Violeta Para als één van zijn heldinnen, haar nummers zijn wereldwijd gecoverd (van Placido Domingo tot Michael Bublé) en vandaag noemen de Chilenen haar met trots hun eigen Edith Piaf. Veel heeft de Chileense (die tevens ook dichteres, schrijfster, weefster en beeldhouwster was) van haar roem niet kunnen genieten, want haar leven was één groot tranendal waarin maar weinig werd gelachen. Haar turbulente levensloop was ideaal filmvoer voor Andrés Wood. Niet dat Wood voor de makkelijkste weg koos, want zelfs haar grootste hit Gracias A La Vida komt niet in de prent voor. De cineast koos voor een heel aparte aanpak die de film wel origineel en enigszins interessant maakt, maar die daardoor helaas ook veel van zijnkracht verliest. En dat is zeer jammer, vooral voor hoofdrolspeelster Francisca Gavilàn die een prachtig staaltje acteerkunst neerzet.
 

 

De leidraad van deze (toch soms verwarrende) biografie is een interview dat de kunstenares in 1962 gaf. De film lijkt soms op een waanzinnige achtbaanrit, want Wood voert de kijker (zonder dat daar echt een lijn inzit) mee naar haar jeugd, haar roem, haar afgang en vooral naar haar ellende. Violeta Para is niet echt wat je een vrolijke tante noemt. Haar indiaanse moeder heeft ze nooit gekend en haar straatarme vader probeert als muzikant een stuiver bij te verdienen. Door de drank ontaarden zijn caféconcerten (waar trouwens geen mens komt naar kijken) in bikkelharde gevechten. Als ook haar vader op vrije jonge leeftijd de pijp aan Maarten geeft, besluit de Chileense dat ze haar pijn in kunst wil vertalen. Ze weeft kunsttapijten, ze gaat in de leer bij lokale muzikanten en ze schildert wat. Als de Zwitserse jongeman Gilbert Favre (Thomas Durand) één van haar liedjes op de radio hoort, reist hij naar Chili af om daar zijn idool te ontmoeten. De twee eindigen gauw in bed en Favre kan de zangeres overhalen om met hem naar Parijs te trekken. Het hoogtepunt van deze kortstondige romance is een expositie van Paras in het befaamde Louvre. De vrouw wordt door sommige kunstkenners aanbeden, doch voelt zij meteen aan dat het mondaine Parijs niet haar leefwereld is. Ontmoedigd trekt zij terug naar haar vaderland. Ook daar begrijpt niemand haar pijn (of de kunstuitingen die deze pijn verwoorden) en op negenenveertigjarige leeftijd jaagt de troosteloze Violeta zich een kogel door het hoofd.
 

Zo’n levensverhaal is inderdaad een droomscenario. Waarschijnlijk zou iedere andere regisseur met zo’n onderwerp een melig drama maken, behalve Andrés Wood. Ergens siert dat de maker van Machuca, maar anderzijds wordt Violeta Went To Heaven (die trouwens naar het gelijknamige boek van haar zoon is vernoemd) daardoor veel te veel een pretentieuze arthouseprent. Sommige scènes zijn weliswaar ijzersterk. Die in het Louvre, waarin de genodigden van de expositie naar een chique diner worden gebracht terwijl de kunstenares zelf een hapje in de keuken aangeboden krijgt, is een stukje grandioze cinema. Het probleem is evenwel dat er te veel (soms saaie) leemtes in deze film zitten. Wood bezit niet het talent om die zoals Tarkovsky met verbluffende filmbeelden te vullen. Gelukkig zijn er wel de songs die door merg en been gaan (en natuurlijk ook de prachtvertolking van Francisca Gavilàn die bijna de volledige film draagt).
 

Slecht is deze biografische prent zeker niet, maar het was beter geweest om voor een lineair verhaal te gaan. Desalniettemin is deze film best je tijd waard, zelfs al heb je nog nooit in je leven van deze zangeres gehoord.
 

 

BEELD EN GELUID
Net zoals we dat gewoon zijn bij Homescreen is de beeldkwaliteit (en dit op dvd!) wederom uiterst verzorgd. Natuurlijk dien je er rekening mee te houden dat dit een vrij goedkope productie is. Het geluid is eveneens goed, alhoewel het natuurlijk de songs zijn (allemaal ingezongen door Francisca Gavilàn) die met de pluimen gaan lopen.
 

EXTRA’S
Jammer genoeg vind je geen extra’s op deze dvd terug. Een kleine documentaire over de echte Violeta Parra zou leuk zijn geweest.
 

 

CONCLUSIE
Ondanks de fantastische vertolking van Francisca Gavilàn voelt Violeta Went To Heaven te veel aan als een film die beter had kunnen zijn mocht regisseur Andrés Wood zich een beetje hebben beheerst. Het non-lineaire scenario zorgt wel voor een aparte invalshoek, doch is het nodeloos verwarrend. Tja, mijnheer Wood, we zitten met zeer gemengde gevoelens.