TV-SERIE
Na zes seizoenen gaf televisiezender CW de brui aan de populaire meidenserie Gossip Girl. Het zesde seizoen liep zelfs met een regelrechte sisser af. Niet alleen zijn er amper tien afleveringen (normaal zijn er dat 24) gedraaid, ook vertelde hoofdrolspeelster Leighton Meester in zowat alle interviews dat ze tevreden was dat ze eindelijk van haar Blair Waldorf-personage was verlost. Leighton was compleet op de serie uitgekeken en naar eigen zeggen voelde zij zich als 26-jarige veel te oud om nog een giechelende trut te spelen. De serie is gebaseerd op de gelijknamige boeken van Cecily von Ziegesar en is bij ons regelmatig op Vijf TV uitgezonden, waarmee we meteen heel wat over de kwaliteit verklappen. Het is allemaal professioneel gemaakt en kan zelfs doorgaan voor decoratief behangselpapier, alleen laat het ons allemaal ijskoud.
 

 

Gossip Girl is op en top Amerikaans en daar wringt het schoentje. We volgen de belevenissen van enkele meiden uit de Upper East Side van New York. Ze hebben nog nooit een dag honger geleden. Ze gaan naar peperdure privéscholen. Ze rijden in limousines (met chauffeur!) en je kan er donder op zeggen dat ze hun neus ophalen voor een pakje uit de C&A! De rode draad in deze flauwe Sex And The City-variant is Blair Waldorf. Het domme wicht maakt er haar dagtaak van om de roddels van haar vriendinnetjes dagelijks op haar blog te plaatsen. We moeten er waarschijnlijk geen tekening bij maken dat 90% van de informatie uit bedgeheimen bestaat. Voor Blair is dat misschien wel een bezigheid om u tegen te zeggen, voor de kijker is dat eerder een marteling voor zijn of haar intellect. En tja, helaas voor ons was er tijdens het vijfde seizoen nog geen vuiltje aan de lucht waardoor wij met 24 afleveringen van 40 minuten opgescheept zitten. Een paar tikken op onze rekenmachine leert ons dat dit synoniem is met 960 minuten rommel!

 

 

Laten we misschien (voor wie daar nood aan zou hebben) beginnen met de verschillende personages op een rijtje te zetten. Allereerst is er Blair Waldorf (Leighton Meester) die er steeds piekfijn wil uitzien, want zij draagt de felbegeerde titel van Queen Bee waardoor haar snobistische vriendjes van de Constance Billard School dit modepopje als een leidster zien. Het is bovendien steeds oppassen geblazen, want elk gerucht (of dat nu al dan niet waar is) verschijnt op Blairs blog die door de beaumonde van Manhattan als een bijbel wordt beschouwd. Blairs beste vriendin is Serena van der Woodsen (Blake Lively). Zij wordt door haar kameraadjes als een rebel aangezien. Veel moet je daar niet van geloven, wel is het waar dat Serena in bijna iedere aflevering met een andere jongen het bed induikt waardoor de studente af en toe Blairs rivale wordt. Dan Humphrey (Penn Badgley) is uit heel ander hout gesneden. Deze jongeman droomt er namelijk van om schrijver te worden waardoor hij de man is bij wie men terecht kan voor een serieuze babbel. Nate Archibald (Chace Crawford) is een heel ander type. Hij heeft de correcte looks en hij is het soort kerel om wie hippe meiden al eens durven vechten. Ten slotte is er nog Chuck Bass (Ed Westwick), een kerel die er een sport van maakt om zo veel mogelijk onschuldige meisjes (het liefst maagden, mijnheer!) in zijn bed te krijgen.
 

 

In de 24 afleveringen gebeurt er wel tamelijk veel, maar er zit niks tussen om je slaap voor te laten. Voor sommige kijkers zal het misschien prettig zijn om het populaire supermodel van de jaren 90, Elizabeth Hurley, die in gouden tijden nog het liefje van Hugh Grant was, weer aan het werk te zien. Hurley vertolkt de rol van Diana Payne. Zij is de nieuwe bazin van Serena en het wordt meteen duidelijk dat zij een nymfomane eerste klas is die de mannen aan de lopende band verslindt. Een andere gastrol is voor Zoë Bell weggelegd die zichzelf mag spelen. Bell is in het dagelijkse leven (en dus ook in de serie) een bekende stuntvrouw. Bell deed onder meer alle stunts van Uma Thurman in Kill Bill. Chuck kan het maar moeilijk verkroppen dat de populaire Blair hem de bons gaf en zoekt daarom troost bij Zoë en het blijkt (althans voor een tijdje toch) nog te klikken ook. Eigenlijk kunnen we nog een tijdje doorgaan met het opsommen van de vele relaties die komen en gaan. Geen enkele verhouding lijkt het langer dan één aflevering uit te houden. Alle personages zijn zo nep en overdreven egoïstisch dat kijkers met  verstand geen bal om deze yuppies geven. Nu goed, Paris Hilton had vroeger ook haar fans. De scenario’s zijn niet alleen belachelijk, ook de acteerprestaties slaan nergens op. Mits een beetje goede wil kunnen we stellen dat Leighton Meester de beste van het zootje is. Van de rest van de cast kunnen we alleen maar hopen ze nooit meer terug te zien. Een positief punt (niet wat deze recensent betreft) is evenwel dat de koper waar voor zijn geld krijgt, want met 24 afleveringen kun je toch heel wat avonden vullen. Maar voor de rest kunnen we kort en bondig zijn: Gossip Girl is rommel van het ergste soort.


BEELD EN GELUID

Toegegeven, na 24 afleveringen had ik maar weinig zin om de extra’s te bekijken, maar dat is nu eenmaal het trieste lot van een recensent. Is het nodig om te vermelden dat het ook hier om pure onzin gaat? Allereerst zijn er de verwijderde scènes en de bloopers, die wellicht allemaal in scène zijn gezet, want ze lijken allemaal net iets te nep. In Gossip Girl Turns 100 blikt men door middel van oude en nieuwe interviews terug op de afgelopen seizoenen. Zelfs al zie je deze troep niet, kun je nu waarschijnlijk zonder probleem raden dat iedereen van de cast Gossip Girl een baanbrekende serie vindt. En jawel, ze zijn allemaal in de wolken omdat ze aan dit gedrocht hebben mogen meewerken. 5 Years Of Iconic Style is nog zo’n overbodige bonus: zowel de hoofdrolspelers als verschillende gastacteurs kiezen hun favoriete modemoment uit de afgelopen seizoenen. Echt iets om voor naar de winkel te hollen, dus!
 

Het is waar, Gossip Girl is gemaakt voor hersenloze tienermeisjes die denken dat het gras in New York groener is en niet voor een chagrijnige vijfenveertigjarige vent die zich scène na scène zit te ergeren aan de nepwereld die hier wordt voorgesteld. En toch is het mijn recht als recensent om dit soort gedrochten met de grond gelijk te maken, want iets zegt me dat het nooit goed zal komen met tieners die aan dit soort ongein verslaafd zijn. En neen, ondergetekende keek vroeger ook naar Beverly Hills 90210...