In het leven kan het heel snel gaan. Neem nu, bijv. Tom Hanks. In het begin van de jaren 90 stond hij nog eenzaam aan de top en niemand dacht toen dat zijn ster ooit tanende zou zijn. Niet omdat zijn films zo subliem waren (want dat zijn ze meestal niet), wel omdat alles wat hij aanraakte onmiddellijk goud werd. Ondertussen is dat al heel wat minder, een nieuwe generatie steracteurs heeft hem al flink in de vergeethoek geduwd en vandaag de dag staat Hanks niet langer garant voor grof geld. Maar goed, ondanks alles blijven de jaren 90 wel van hem. The Green Mile, Saving Private Ryan of Road To Perdition zijn maar een kleine greep uit de grote koekendoos en natuurlijk hoort daar ook tranentrekker Sleepless In Seattle bij. Inderdaad, die melige vrouwenfilm waarvan mannen stiekem hopen dat hij nooit meer op televisie zal worden vertoond. Vandaag is deze klassieker (want ondanks zijn vele tekortkomingen is hij dat uiteindelijk geworden) van Nora Ephron uitgebracht in de ondertussen indrukwekkende reeks klassiekers van Sony. Dat is reden genoeg om de film nog eens van onder het stof te halen.
 

De waarheid is dat dit liefdesdrama maar weinig om het lijf heeft. Het stroperige verhaal is nog dommer dan dat van een ordinair stationsromannetje. Op vrij jonge leeftijd overlijdt Maggie, de echtgenote van Sam Baldwin (Tom Hanks). De architect blijft alleen achter met zijn zoontje Jonah (Ross Malinger). Omdat alles hem aan zijn vroegere echtgenote herinnert verhuist Sam van Chicago naar het verre Seattle. Hij heeft geen nood aan een andere vrouw, maar zijn zoontje denkt daar anders over. De jonge knaap mist niet alleen een moeder in huis, ook denkt hij dat het tijd wordt dat zijn vader een nieuwe echtgenote aan de haak slaat. Daarom belt hij naar het radioprogramma van Dr. Marcia Fieldstone. Zowat heel Amerika wordt ontroerd door het relaas van de jongen en enkele dagen later wordt de brievenbus van de nietswetende Sam overstelpt door brieven van duizenden aanbidsters. Een van hen is Annie Reed (Meg Ryan) die op trouwen staat met de sullige Walter (Bill Pullman). Als tijdens de huwelijksvoorbereidingen Annies bruidsjurk scheurt, kan dit volgens haar alleen maar een slecht voorteken zijn. Ondertussen zit de blonde vrouw iedere avond aan de radio gekluisterd om Sams stem te horen, hij moet immers elke avond onder dwang van zijn zoontje naar het praatprogramma bellen. Annie is verliefd en zij droomt ervan om net als Gary Grant en Deborah Kerr in An Affair To Remember Sam op de Empire State Building op Valentijnsdag te ontmoeten.

Eigenlijk is Sleepless In Seattle niet meer dan een grote (veel te voorspelbare) aanloop naar een kus. De film is één grote lege doos waarin weinig of niks gebeurt. De dialogen zijn lachwekkend simpel, of mogen we gewoon debiel zeggen? Een mooi voorbeeld van zo'n levenswijsheid is deze: The chances that you got killed by a terrorist are much bigger than meeting someone you love when you’re older than 40. ) Van de acteerprestaties vallen we ook niet meteen achterover. Tom Hanks speelt gewoon Tom Hanks, alhoewel dat in de jaren 90 alleen maar een voordeel was. En toch, wie hem in zijn andere rollen zag (en wie heeft dat niet?), weet dat deze vertolking voor hem niet meer dan een routineklus is. Meg Ryan, toch een beetje de Moeder Teresa van de cinema, is ook gewoon Meg Ryan en in haar geval betekent dat overacting. Het publiek bleef jarenlang haar typische rolletjes zonder protest slikken tot op de dag dat ze poedelnaakt in de thriller In The Cut verscheen en vreemd genoeg lieten de fans het nadien afweten. Nu goed, in 1993 was ze nog altijd de heersende koningin van de romantische komedie. Ryan en Hanks werden (volledig onbegrijpelijk) genomineerd voor een Oscar, wat toch het een en ander zegt over de soms bizarre keuze van de Academy. Ten slotte hebben we nog een woordje te zeggen over Ross Malinger, het kleine ventje dat ons hart moet breken. Eerlijkheidshalve: dat doet hij nooit; wel heeft de jongen alles in zich dat ons meestal van kindsterretjes doet kotsen.
 

Nora Ephron die vorig jaar aan leukemie overleed, draait eveneens volledig op automatische piloot. Haar hele carrière lang maakte deze regisseuse romantische filmpjes zoals When Harry Met Sally, You’ve Got Mail of Julie & Julia. De Hollywoodkraker is wel niet slecht gemaakt, doch stelt Sleepless In Seattle niet meer voor dan zo'n wegwerpfilm die je op een zaterdagmorgen op Vijf TV kan zien. Zo’n prent mag misschien wel de bedoeling hebben om de kijker bij zijn keel te grijpen, toch zal dat niet met iedereen lukken. Je kan immers niet om de platvloerse dialogen heen en bovendien vraag je je af waarom de twee op elkaar verliefd worden; ze hebben elkaar immers niks te zeggen. Sommige scènes zoals die op de Empire State Building zijn ondertussen al zoveel keer de revue gepasseerd dat ze ondanks hun onbenulligheid een stukje onsterfelijke Hollywoodcinema zijn. Nochtans overstijgen de kiekjes van Ephron nauwelijks die van banale ansichtkaarten. Ephron benut alle clichés: knuffelen op een stadsbankje, een romantische etentje met uitzicht op de wolkenkrabbers van New York en andere stroperigheid die je in reclamebrochures rond Valentijnsdag kan vinden: het is allemaal present in deze film. Behalve clichéromantiek roept Sleepless In Seattle ook herinneringen op aan vroeger, want iedereen (of het nu liefde of haat is) zal wel een relatie met deze superhit hebben gehad. Dat is dan ook de enige reden waarom het leuk is om deze prent nog eens terug te zien, nog leuker is evenwel doorspoelen naar de volgende film!

BEELD EN GELUID
Het blijft moeilijk om een film als Sleepless In Seattle te beoordelen. In de jaren 90 waren lelijke kleuren nu eenmaal hip, je moet de videotape van deze film maar eens bovenhalen. Destijds hadden kleuren nauwelijks kleur. Dat merk je vandaag nog steeds als men zo'n film op televisie uitzendt. Voor deze Blu-ray heeft men een inspanning gedaan om de kwaliteit zo hoog mogelijk te houden, toch blijven lelijke kleuren lelijk. Van filmgrain of andere onzuiverheden is er nauwelijks sprake. Technisch bekeken is het geluid dik in orde, alleen jammer dat de afgrijselijke soundtrack voor een groot deel uit grijsgedraaide crooners van Nat King Cole bestaat.

EXTRA'S
Het extra materiaal is een lachertje van jewelste. Allereerst is er een belachelijke videoclip van Céline Dion en ene Clive Griffin die het deuntje When I Fall In Love van Nat King Cole allesbehalve eer aan doen, zelfs de versie van Rick Astley is beter! Nu goed, de vraag is of er anno 2013 nog iemand een boodschap heeft aan zo'n clip. De tweede extra Love In The Movies is eigenlijk al even erg. Dertien minuten lang proberen de cast en de producers je ervan te overtuigen dat liefde op het witte doek zeer belangrijk is. Deze nepliefde controleert ons leven meer dan we denken aldus de cast en het is net daardoor dat in het dagelijkse leven de lat veel te hoog ligt. Neen, Delia Ephron (schrijfster van het verhaal) denkt dat het beter is dat we voortaan een onderscheid maken tussen liefde op straat en die in films. Gelukkig zijn er nog mensen die dat (nog) weten!  Tja, de liefdesrubriek in Joepie is wellicht interessanter dan deze onzin.

CONCLUSIE
Echt slecht is Sleepless In Seattle nooit, alleen vraag je je af waarom het publiek zo massaal viel voor deze doordeweekse liefdesprent. Zowel de flauwe vertolkingen als de slappe regie zorgen ervoor dat deze film nooit boven de middelmaat uitstijgt. Desalniettemin besliste het publiek daar anders over. Sleepless In Seattle is een film die er misschien voor heeft gezorgd dat de zakdoekenindustrie een piek bereikte. In de filmgeschiedenis mag je deze prent gerust aanstrepen als een overgewaardeerde, gedateerde blockbuster.