Holy Motors begint als een film in de film. In de Extra Drive in Holy Motors wordt de naam van Méliès genoemd en verwijst men naar Les Amants du Pont-Neuf, een film van Leos Carax uit 1991, en het zal een onvoorbereide kijker meteen duidelijk zijn dat het niet de bedoeling van de regisseur is om een reguliere film te maken. Carax wil vooral verbazen en choqueren, de kijker op de zenuwen werken en hem op het verkeerde been zetten, en daarin slaagt hij met brio, waarmee hij in de buurt komt van collega-regisseur Ulrich Seidl, zij het dat methode en referentiekader nauwelijks raakpunten hebben, want Seidl zoekt z’n vertellingen in het leven van elke dag en steunt daarbij op plausibele personages, terwijl het in Holy Motors vanaf het begin duidelijk is dat er van enig verband met de realiteit en de werkelijkheid totaal geen sprake is, want zelfs van Mr. Oscars chauffeur Céline kan je je niet voorstellen dat het om een personage gaat dat in het gewone leven zou kunnen bestaan. Zij is nl. een integraal onderdeel van de groteske fantasie van regisseur Leos Carax, grappig en briljant als personage, dat wel, maar even onmogelijk als Mr. Oscar zelf. 

De kracht van Holy Motors schuilt in de verrassende beeldtaal van regisseur Leos Carax, in de knotsgekke en tegelijk geniale vertelstijl die hij hanteert. Z’n film is als de rit op een achtbaan, waarbij je je als toeschouwer niet mag afvragen waar het traject naartoe leidt, want het leidt niet verder dan de bij momenten raadselachtige, geheimzinnig en surrealistische krochten van Carax rijke fantasie. Wat Mr. Oscar drijft, waarom z’n chauffeur het allemaal heel normaal en acceptabel vindt, u zal het in Holy Motors niet vernemen, maar dat beseft u wellicht pas op het moment dat u ’s avonds, na een lange dagtaak, de limo’s in de garage met elkaar in discussie hoort gaan over hun aandeel in het werk van die dag en over hun toekomstperspectieven.

Denis Lavant speelt de rol van Mr. Oscar. U krijgt hem te zien in minstens negen verschillende vermommingen in steeds andere situaties, maar wie hij eigenlijk is en waarom hij dit soort werk doet, u komt het niet te weten. Holy Motors gaat niet over Mr. Oscar, maar over de typetjes die hij uitbeeldt, over de dromen die hij waarmaakt, de frustraties die hij uitbuit en de angsten die hij complementeert. Lavants acteerprestatie heeft dan ook veel meer weg van een pantomine, van een schaduwspel waarin silhouetten en gebaren belangrijker zijn dan woorden en geluid. In de bijrollen ziet u heel kort Michel Piccoli en op het einde van de film tovert Carax zelfs Kyle Minogue te voorschijn. Zij kruipt in de rol van een air hostess voor een afscheidsscène met een voormalige geliefde op het dak van warenhuis Le Samaritaine, en u gelooft het of niet, maar zij mag zelfs een gevoelig liedje ten gehore brengen! Tja, dat zal ook wel weer een fantasie zijn uit het bizarre universum van Leos Carax.