FILM
De financiële crisis sleept nu vijf jaar aan en dus zijn er de laatste jaren meer en meer films die zich op het onderwerp toeleggen. De laatste in het rijtje is Möbius, een Franse film met internationale ambitie, waarin de CIA tracht een succesvolle trader te overhalen om als spion te fungeren in het netwerk van een malafide Russische zakenman die via geldtransacties een deel van zijn zwart geld wil witwassen. Ruimte genoeg voor een stevige thriller vol suspense en onverwachte wendingen, zou je denken en dat is voor een deel ook zo. Maar het probleem is dat alles wordt ondergesneeuwd door een romantische plot die in ijltempo de prent gaat domineren... en niet op een interessante of aangename manier.


Het spreekt wel voor Möbius dat de film zonder dralen uit de startblokken schiet. Alice, de succesvolle trader, wordt al in de eerste minuten benaderd door een CIA-agente en nog voor het eerste kwartier om is, legt ze zich toe op haar taak als dubbelspionne. Het speelt daarbij ontegensprekelijk in haar voordeel dat ze geen onaangename verschijning is: al bij hun eerste ontmoeting tracht zakenman Rostovsky haar in zijn bed te praten. Maar het is niet met hem dat Alice de lakens zal delen. Die eer gaat naar Grégory Lioubov, zelf een subbelsipon voor de FSB (de vroegere KGB), die de hele campagne in gevaar brengt door een affaire met haar te beginnen.

Het is vanaf dat moment dat Möbius langzaam maar zeker de pedalen verliest. In de eerste plaats omdat de prent nodeloos ingewikkeld gemaakt wordt. In het begin van de film ben je als kijker immmers niet goed op de hoogte van wie nu precies tot welk kamp behoort en dat verbetert er in de volgende honderd minuten niet bepaald op. De schuld van een scenario dat teveel hooi op de vork neemt, maar zeker ook van regisseur Rochant, die de vele verschillende balletjes op het scherm met onvoldoende coherentie jongleert. Niet dat de prent slecht oogt, overigens: Möbius is een gelikte werkje, met uitstekende fotografie, een knappe soundtrack en een aantrekkelijk production design. Maar de montage, datgene wat telt om de kijker één en één bij elkaar te laten optellen, gaat samen met het scenario ten onder.


Misschien kunnen de acteurs dan de meubelen redden? De Belgische actrices Cécile de France en Emilie Dequenne zijn namelijk grote sterren in Frankrijk, terwijl Eric Roth al twintig jaar meedraait in Hollywood en Jean Dujardin enkele jaren geleden zelfs een Oscar won. Maar helaas, ook zij kunnen Möbius niet uit het moeras trekken. Stuk voor stuk vertolken ze clichépersonages zonder veel diepgang en met een groot gebrek aan charisma. Daar komen dan nog de moralistische en veel te uitleggerige dialogen bovenop, zodat de kijker aan het acteerspel weinig plezier beleeft. Bij momenten lijkt de prent zelfs een parodie op een 'serieuze thriller', met name in de seksscènes tussen Cécile de France en Jean Dujardin. Vooral De France doet daarin zo overdreven haar best om een geloofwaardig orgasme neer te zetten dat het moeilijk is om niet te gniffelen.

En daarmee is het lijstje van zaken die niet goed zijn aan Möbius al aardig gevuld: dit is een saaie, prekerige en onderontwikkelde film die een intrigerende premisse verkwanselt en aan alle kwalijke symptomen lijdt die men wel eens 'europudding' pleegt te noemen. De kans is dus klein dat als men binnen vijftig jaar terugblikt op de bankencrisis, Möbius als een voorbeeld zal worden aangehaald van een film die de excessen van het bankwezen genadeloos fileert en met een entertainend sausje overgiet. Want op beide punten schiet de film schromelijk tekort.


BEELD EN GELUID
De beeldkwaliteit is zonder meer van een goed niveau. De prent springt vlijtig heen en weer tussen allerlei locaties in de wereld en tussen interieurs en exterieurs, maar deze transfer heeft er geen problemen mee om de daarbij horende verschillen in kleur en contrast weer te geven. De soundtrack bestaat uit een 5.1-spoor dat grotendeels uit heldere dialogen bestaat, maar dat op tijd en stond ook de achterste boxen aan het werk zet.

EXTRA'S
De dvd bevat in totaal zo'n 60 minuten extra's, maar die zijn niet zo verhelderend als je zou hopen. De Making-of biedt bijvoorbeeld weinig inzicht, terwijl Un Casting International iets te welwillend is tegenover de acteurs. In Le Ruban de Möbius leggen cast en crew het procedé van een Möbiusstrip uit en Un Grand Couple de Cinéma plaatst acteurs Dujardin en de France voor het voetlicht. Ten slotte bevat de schijf beelden van een debat tussen regisseur Rochant en Franse bloggers.


CONCLUSIE
Möbius tracht een internationale thriller te fabriceren uit de gevolgen van de bankencrisis, maar faalt op alle fronten. De prent is slaapverwekkend, bevat een nodeloos ingewikkeld scenario en serveert een cast die charisma mist. Beeld en geluid kunnen we echter zonder meer goed noemen op deze schijf. De bonussectie mankeert dan weer inzicht in het filmproces.