FILM
Films van Monty Python zijn altijd een beetje 'hit-and-miss'. Logisch, want meestal is de aaneenschakeling van sketches niet de meest ideale aanpak om een coherente film rond op te bouwen. Met Life of Brian leken de Pythons nog een bladzijde te hebben omgeslagen op narratief vlak, maar hun vervolgfilm, The Meaning Of Life, is misschien wel de meest oneven prent die ze hebben gemaakt. En met voorsprong het grootste probleem is dat de beste sketches - de enige die écht memorabel zijn - gebundeld zitten in het eerste halfuur.

Laten we dus met het positieve beginnen: de kortfilm die de prent voorafgaat (maar die eigenlijk gewoon deel uitmaakt van de film) lijkt wel een proefversie van de anarchistische bureaucratie die Terry Gilliam twee jaar later op de wereld zou loslaten in Brazil. In de sketch breken de werknemers van een kantoorgebouw hun ketenen los en varen ze het gebouw piraatgewijs uit in de richting van een uit blinkende wolkenkrabbers opgetrokken metropool. Uiteraard enteren de kantoorpiraten de gebouwen en zeilen ze na hun plunderingen de einder tegemoet. Dit segment, dat een dikke tien minuten duurt, staat bol van de visuele verrukkelijkheden, van de innovatieve wijze waarop de 'piraten' wapens in elkaar knutselen uit kantoormateriaal tot hoe de actie levendig in beeld wordt gebracht. Het is een hoge lat, waar de rest van The Meaning Of Life zijn tanden op stukbijt.

Niet dat er geen poging gewaagd wordt om even sterk uit de hoek te komen. Met name het eerste deel van de 'echte' film - dat het over de geboorte heeft - houdt nog een constant hoog niveau aan. De grote hoeveelheid kinderen bij een typisch Brits werkersgezin uit de jaren vijftig is namelijk de aanleiding om een Lionel Bart-achtige muzikale sequentie op te starten op de tonen van het hilarische Every Sperm is Sacred. De vreugde spat hier van het scherm en de dansnummers worden even professioneel in beeld gebracht als betrof het een grootste Hollywood-musical. De prent bevat verderop nog een interessante song (The Galaxy Song), maar hoewel die op het vlak van woordspelletjes beter voor de dag komt, kan het lied niet tippen aan het enthousiasme van Every Sperm is Sacred.

En dat geldt eigenlijk voor de hele rest van de film, die is opgedeeld in de verschillende stadia van het leven. De prent brengt enkele interessante sketches, maar die worden ofwel te weinig uitgewerkt, ofwel zitten ze qua tempo niet goed. Het beste voorbeeld daarvan is misschien wel de beroemdste scène uit de film, die waarin 'Mr. Creosote' de volledige menukaart van een restaurant verorbert maar uiteindelijk de das wordt omgedaan door een 'wafer-thin mint'. Het doet allemaal een beetje denken aan de Woody Allen-prent Everything You Always Wanted to Know about Sex (but were afraid to ask). Ook die grossiert namelijk in degelijk humoristische ideeën die te weinig uit de verf komen of enkele decennia na dato niet langer een tempo hebben dat comedyliefhebbers over de grond zal doen rollen van het lachen.

Dat weerhoudt de Pythons er niet van hun beste beentje voor te zetten. Met name Michael Palin is zeer goed op dreef in een variatie van rollen. De designs en animaties van Terry Gilliam behoren tot het beste wat hij ooit heeft gedaan en ook de deuntjes van de hand van Eric Idle mogen er absoluut zijn. Graham Chapman, de de facto hoofdfiguur uit de vorige Python-films, heeft dan weer een opvallend minder prominente rol, terwijl Terry Jones zich vooral toelegt op de - anarchistische maar uitstekende - regie en John Cleese zowaar schijnt te fungeren als het vijfde wiel aan de wagen.

The Meaning Of Life zou de laatste film worden voor Monty Python. De leden waren niet noodzakelijk op elkaar uitgekeken, maar ze gingen allemaal hun eigen weg in het vakgebied dat hen het meeste aansprak. John Cleese schreef A Fish Called Wanda, Terry Gilliam regisseerde Brazil, Michael Palin ging reisdocumentaires maken, Eric Idle stortte zich op muziek en musicals en Terry Jones bleef in de regiestoel zitten voor prenten die niks met Monty python te maken hebben. Na het overlijden van Graham Chapman aan kanker eind jaren tachtig, lijkt de kans klein dat er ooit nog een nieuwe Python-film komt. Dat het afscheid van het witte doek niet de perfecte film oplevert, doet gelukkig niet veel ter zake. Want ook al heeft The Meaning Of Life heel wat gebreken, het enthousiaste anarchisme dat het belangrijkste kenmerk was van Monty Python, is er ampel genoeg in aanwezig om teleurstelling nooit een optie te laten zijn.

BEELD EN GELUID
De film dateert uit de jaren tachtig en heeft verschillende scènes met speciale effecten. Dat is doorgaans een recept voor een beeldtransfer die onmogelijk kan wedijveren met moderne blockbusters. En dat klopt ook. Grain is overvloedig aanwezig, de scherpte laat al eens te wensen over en ook het contrast is niet altijd even goed. Maar als je rekening houdt met de beperkingen die inherent zijn aan de film, kan je niet anders dan dit een overtuigende transfer noemen. De soundtrack is voor deze release opgewaardeerd naar een DTS-HD-spoor met 5.1 kanalen en met name in Every Sperm is Sacred merk je dat in positieve zin. In de rest van de film iets minder, maar de audio is daarom niet minder degelijk.

EXTRA'S
Python-films bevatten steeds een uitgebreide bonussectie op dvd en Blu-ray en The Meaning Of LIfe vormt daarop geen uitzondering. Het begint met een leuke Introductie door Eric Idle, gaat verder met een geïnspireerd Audiocommentaar met de twee Terry's (Jones en Gilliam) en voegt daar ook nog eens zeven Deleted Scenes aan toe. Onder de noemer The School of LIfe bevat de disk een inzichtelijke making-of, een ge-Cleese-iseerde versie van de trailer, een faux-educatieve featurette over het leven en meer info over hoe de prent het digitale tijdperk in werd geholpen door het remaster-team. Twee muzieknummers uit de film worden onder de loep genomen in Song and Dance, terwijl Songs Unsung alternatieve versies aanreikt van de deuntjes uit The Meaning Of Life. Selling The Meaning Of Life focust op het promotiemateriaal en onder de noemer Fish vinden we zowel een Python-reünie als een featurette over vissen terug. Soundtrack for the Lonely is ten slotte speciaal bedoeld voor wie de film in zijn of haar eentje op de sofa bekijkt.

CONCLUSIE
The Meaning Of Life is niet de beste film die Monty Python op de mensheid heeft losgelaten, maar met name het eerste halfuur is er eentje om te bekijken, opnieuw te bekijken en iedere keer weer te genieten. Ook al valt de film daarna als los zand uiteen, enkele geïnspireerde gags weten toch geregeld een glimlach op de lippen te toveren. Beeld en geluid zien er vermoedelijk zo goed uit als mogelijk is voor een prent uit het begin van de jaren tachtig. De bonussectie verdrinkt in de extra's, die indien ze niet inzichtelijk zijn, de lachspieren aan het werk zetten.