FILM
De in zichzelf gekeerde, fijngevoelige laatstejaarsstudent Keith Nelson (Eric Stoltz) is een buitenbeentje op school. Zijn voorliefde voor kunst maakt hem niet dadelijk tot de populairste student, en het feit dat hij eerder van bescheiden komaf is en zijn zakcenten verdient met 's avonds bij te klussen in een garage, maakt dat de rijkere kinderen hem als een stuk aangewaaid vuil bekijken. Zijn vader wil bovendien dat Keith naar de universiteit gaat, omdat hij zelf nooit de kans heeft gekregen. Keiths enige vriend is Watts (Mary Stuart Masterson), een redelijk wilde meid met zeer jongensachtige manieren. Watts is al jaren heimelijk verliefd op Keith, maar door haar macho-inborst heeft ze die gevoelens totnogtoe altijd opgekropt. Keith staat al een tijd in stille bewondering voor Amanda Jones (Lea Thompson), de hipste meid van de school. Alleen heeft Amanda al een vriendje, het verwaande rijkeluisjoch Hardy Jenns (Craig Sheffer). Hardy bedriegt Amanda nochtans voortdurend met andere meisjes, en Amanda durft de relatie niet te verbreken uit angst om alleen te blijven. Net wanneer Hardy het weer eens bont heeft gemaakt met zijn seksuele escapades, en Amanda hem heeft laten stikken, heeft Keith al zijn moed bijeen geraapt en Amanda mee uitgevraagd. Eerder om haar ex een hak te zetten stemt ze toe; Keith wint hiermee het respect van een hoop mensen, waaronder zijn onwaarschijnlijke vriend, de skinhead Duncan (Elias Koteas), die hij tijdens een strafstudie, opgelopen omdat hij dacht dat Amanda daar ging zijn, heeft leren kennen. Om te tonen dat hij een goede verliezer is, nodigt Hardy Keith en Amanda bij hem thuis uit, Keiths zus Laura (Maddie Corman) komt er echter achter dat dit een plannetje is om Keith tot een bloedige pulp te kunnen slaan. Zelfs wanneer Keith dit te weten komt, wil hij het afspraakje toch laten doorgaan, omdat hij het beu is zijn noodlot te ontlopen. Keith, die al zijn college-geld heeft gespendeerd aan een duur juweel, en Amanda leggen op de bewuste avond hun gevoelens voor elkaar bloot, en als ze eerlijk tegenover elkaar zijn, blijkt dat Amanda hem als alibi gebruikte om niet opnieuw met Hardy te worden geconfronteerd. En passant doet Amanda Keith inzien dat door zijn wanhopige pogingen om hem te kunnen krijgen, hij Watts heeft laten stikken. Watts heeft Keith zelfs meegeholpen om Amanda te veroveren - whatever, als hij maar gelukkig is - maar gaat intussen zelf bijna over de rooie van verdriet omdat de liefde van haar leven van haar wegwandelt.


Openingsscène. Watts oefent op zeer indrukwekkende wijze een drumsolo in. Keith verlaat zijn werkplek in de garage en loopt eenzaam via de spoorlijn naar huis. Intussen neemt Amanda Jones passioneel afscheid van haar vriend Hardy. De levens van deze drie jonge mensen zullen snel met elkaar verweven worden... Net als films als Pretty In Pink, St. Elmo's Fire en Ferris Bueller's Day Off, allemaal scenario's van John Hughes, staat in Some Kind Of Wonderful de leefwereld van de jongeren in de eighties centraal; Hughes' handelsmerk die tijd waren fijne karakterschetsen waarbij hij vooral het contrast tussen de beter gegoede en de minder gegoede klasse in de verf wil zetten. Wat ons betreft is Some Kind Of Wonderful zijn beste werk, niet in het minst omdat de klassevertolking van Mary Stuart Masterson ongetwijfeld iedereen die de film heeft gezien, is bijgebleven, en dan vooral de openingsscène waarin ze een drumsolo ten beste geeft op de muziek van het nummer Abuse van de Düsseldorfse avantgardistische band Propaganda. Een hippe new wave-soundtrack was ook steevast kenmerkend voor deze brat pack generation-films, met op deze film ondermeer Billy Idol, The Psychedelic Furs, The Rolling Stones - Keith Richards en Mick Jagger hebben een nieuwe versie van hun klassieker Miss Amanda Jones ingezongen omdat het hoofdpersonage toevallig (?) zo heet -, Furniture, The Jesus & Mary Chain en Lick The Tins - met dé ultieme Ierse fiedel-versie van I Can't Help Falling In Love With You - , en een aanvullende soundtrack door één van de meest geacclameerde producers van de jaren '80, Stephen Hague, o.a. bekend van zijn productiewerk voor de Pet Shop Boys en New Order. Some Kind Of Wonderful was al sinds mijn eigen tienerjaren één van mijn favorieten, en zoveel jaar na datum zit er nog merkelijk weinig sleet op het verhaal. Regisseur Howard Deutch heeft een perfecte mix van drama, romantiek, humor en sociaal engagement gedraaid met een goede, strakke timing, en met Lea Thompson (Back To The Future), Mary Stuart Masterson (Fried Green Tomatoes) en Eric Stoltz (Rob Roy) bovendien een dynamische jonge schare acteurs gecast die spelen dat de pannen van het dak vliegen, én Stoltz en Masterson vormen daarenboven nog eens een schattig koppel. De dialogen zijn één langgerekt salvo van geestige one-liners; om even een voorbeeld te geven, wanneer iemand opmerkt dat Watts jongensonderbroeken draagt, en zegt "I've just never seen a girl wearing boys underpants before.", repliceert Watts "Have you ever seen a girl with a drumstick shoved up her nose?", waarbij ze vervaarlijk met haar drumstokjes zwaait. Kortom, intelligente dialogen, een verhaal met stukken meer diepgang dan je zou denken wanneer je het gegeven leest, en in zijn genre een klassieker. Wat wil je nog meer?


BEELD EN GELUID
Paramount heeft recent enkele oudere titels van zijn immense catalogus op de markt gegooid, en langs één kant zijn we blij dat ze deze oudere titels ook nog een kans willen geven. Langs de andere kant is de technische kwaliteit ervan verre van perfect, en rechtvaardigt deze de hogere prijs alleszins niet. Misschien kan een excuus gedeeltelijk gezocht worden in het feit dat het bronmateriaal de tand des tijds niet echt goed doorstaan heeft. Het beeld van deze film vertoont wel érg veel printbeschadigingen en witte puntjes, en af en toe zelfs geen kleintjes! Aan kleurcorrectie werd alleszins niet gedaan, want het palet is erg soft. Het 1.85:1-beeld is minimaal verknipt tot een 1.78:1-beeld, wat nog net acceptabel is, en gelukkig staat het tenminste anamorfisch op de schijf. Ook de film per sé op een single layer disc willen persen was een niet al te best idee, want de compressiefouten zijn legio, en het beeld bevat meer ruis dan gezond is. De Dolby Digital 5.1-geluidstrack is ook niet echt opgewaardeerd, en alhoewel dit een film is met bijzonder weinig speciale geluidseffecten, heeft men ook niet de moeite gedaan om bijvoorbeeld de bijna legendarische muziek de behandeling te geven waarop die recht zou hebben. Als we de Engelse 5.1-track vergelijken met de Italiaanse 2.0-track of zelfs de Duitse 1.0-track horen we bij de muzikale scènes amper verschil, en dat is toch echt wel een beetje jammer. Ook hier geldt dus dezelfde opmerking als voor Pretty In Pink: toen men het geluid opwaardeerde naar 5.1, had men beter met de geluidstrack ook daadwerkelijk iets aangevangen. Zo had men bijvoorbeeld van de openingsscène met de aanstormende trein wel iets veel mooiers kunnen maken. Ook nog even opmerken dat de ondertitels veel te hoog in beeld staan, en best een derde kleiner hadden gemogen.


EXTRA'S
Geen extra's. Love it or shove it.

CONCLUSIE
Voor wie van dit soort films houdt, en ook tiener is geweest in de jaren '80, is dit naast een stukje jeugdnostalgie ongetwijfeld ook heel herkenbaar. Aan alle anderen kunnen we deze prent alleen maar van harte aanbevelen, maar we willen wel waarschuwen dat de technische kwaliteit maar zus-en-zo is, en extra's gewoon onbestaande.