FILM
Over honderd jaar lopen er wellicht nog heel wat filmcritici rond die zonder veel nadenken Vertigo zullen uitroepen tot de beste prent aller tijden. In filmland is Alfred Hitchcock namelijk een heilige. Geen mens (laat staan een filmcriticus) die het in zijn hoofd haalt om ook maar één slecht woord over de man de wereld in te sturen. Hitchcock is inderdaad een groot genie, maar of hij nu de allergrootste is, dat laat ik toch maar wijselijk in het midden. Wel is het zeker dat er over de man zelf heel wat te vertellen valt. Er zijn massa's boeken over hem verschenen waarin zijn filmkunst tot in het kleinste detail is beschreven, maar er zijn tevens heel wat schrijfsels op de markt over de persoon van Hitch zelf. En tja, echt fraai is dat allemaal niet.
 

Hitchcock zou een vrouwengek, een sadist, een onverdraagzame ijdeltuit of zelfs een perverse figuur zijn. Tot nu toe vond je deze roddels alleen maar terug op papier. Want tja, welke cineast durft het aan om de allergrootste filmmaker door het slijk te halen? Ten minste dat was zo tot in 2013. In dat jaar doken er plots twee Hitchcock-biografiën op. De eerste was een HBO-televisiefilm van Julian Jarrold met Toby Jones als Hitchcock. Deze al bij al genietbare film die heel wat stof deed opwaaien zou geb,aseerd zijn op de getuigenissen van actrice Tippi Hedren. Heel wat Hitchcock-kenners schreeuwden moord en brand omdat hun geliefde idool op zo'n walgelijke manier in beeld is gebracht. In de bioscoopfilm van Sacha Gervasi komt de Britse grootmeester er iets beter van af, alhoewel je hem ook hier van een niet zo mooie kant te zien krijgt.

Alfred Hitchcock (Anthony Hopkins) is een allesbehalve tevreden man. Hij is de droomcineast van heel wat critici, toch willen Hollywoodproducenten in de eerste plaats geld in het laatje zien. De studio's dringen aan op een nieuwe North By Northwest, maar Hitchcock weigert zoiets steevast. Zijn keuze gaat naar Psycho, een pulpthriller van Robert Bloch over een gestoorde seriemoordenaar. De producenten staan niet meteen te popelen om hun goedkeuring te geven. Bovendien heeft de cineast zijn zinnen gezet op de volslagen onbekende Janet Leigh (Scarlett Johansson) en Anthony Perkins (James D'Arcy). Ondertussen heeft Hitchcock ook de nodige perikelen met zijn vrouw Alma (Helen Mirren).
 

Hitchcock is eigenlijk een half fiasco geworden. De cinefielen vonden deze biografie gewoon veel te licht (dat is ze ook wel) en de jonge popcorngeneratie had maar weinig zin om in CG-tijden een prent te zien over een filmmakervan wie ze hoogstwaarschijnlijk nog nooit een werk hebben gezien. Niet alleen is het verhaal veel te slap, ook de cast laat heel wat te wensen over. Anthony Hopkins is misschien wel onherkenbaar, toch lijkt hij in de verste verte niet op Hitchcock, het personage lijkt zelfs eerder op een parodie. Helen Mirren speelt haar rol op haar ondertussen typische Britse koele wijze waardoor het een normale zaak is dat Hitchcocks blikken op Leighs (of in dat geval Johansson) achterste vallen.

Hitchcock is zeker geen draak van een film, alleen heeft the master of suspense wellicht beter verdiend.
 

BEELD EN GELUID
We leven echt wel in vreemde tijden. Deze dvd opent met een reclamespotje waarin ons duidelijk wordt gemaakt dat de toekomst blauw is. Neen, Alexander De Croo, het gaat niet over jouw partij, maar wel over het feit dat ieder zichzelf respecterend filmfan zich maar beter een Blu-ray aanschaft. Vreemd genoeg heeft Fox Hitchcock in de hele wereld op Blu-ray uitgebracht, maar niet in de Benelux! Geen zinnig mens die daar ook maar iets van snapt. Nu goed, gelukkig is de beeld- en geluidskwaliteit van deze dvd geslaagd. Maar toch zeggen we tegen zo'n grote studio: foei, foei, foei!
 

EXTRA'S
Ook in de bonussectie is een verwittigd man er best twee waard. Als je het doosje bekijkt raak je bedwelmd door de vele titels, toch gaat het om documentairefilmpjes die hooguit 4 minuten duren en die verre van interessant zijn. Zo is er bijvoorbeeld Remembering Hitchcock. Een titel die iedere cinefiel doet likkebaarden. Allen is het een samenraapsel van wat interviews met een paar oudere acteurs (Veronica Cartwright en Jerry Mathers) die ooit met de master of suspense hebben samengewerkt. Zij vinden natuurlijk dat de crew van Hitchcock behoorlijk werk heeft afgeleverd. Nog gekker is Danny Elfman Maestro, een bonusfilmpje van welgeteld 2 minuten waarin de componist iets mag vertellen over zijn score. In minder dan drie minuten komen we in Hitch And Alma te weten dat de regisseur een zeer aparte verhouding had met zijn vrouw. Ten slotte is er nog The Cast met logischerwijze daarin een voorstelling van (tja) de cast en The Story waarin het verhaal in een notendop wordt samengevat. Veel woorden voor weinig informatie dus!
 

CONCLUSIE
De verwachtingen waren wel hoog gespannen over deze film, toch zijn die verre van ingelost. De regie is veel te slap en Hopkins te weinig overtuigend om van een geslaagde biografie te kunnen spreken. Hitchcock is gerust anderhalf uur van je tijd waard, alleen kon het allemaal zo veel beter zijn!