SPARTACUS - SEIZOEN 3 - WAR OF THE DAMNED
Bespreking door: William - Geplaatst op: 2014-02-17
TV-SERIE
Wie van oordeel is dat Spartacus seizoen 2: Vengeance al flink overdreef wat bloed, geweld en seks betreft, die moet beseffen dat er in Spartacus seizoen 3: War of the Damned uit hetzelfde vaatje wordt getapt. We hebben het niet allemaal gechronometreerd, maar het zal u al na één aflevering opvallen dat er niet zo veel meer overblijft dan meer geweld en nog meer bloed en dat de nogal expliciete seksscènes veel van hun gedurfde karakter hebben verloren. In zijn recensie over Seizoen 2 waarschuwde collega Stephan lezers met een zwak hart tegen de serie, maar de eerlijkheid gebiedt ons om u te vertellen dat de overkill van weinig realistische vechtscènes in seizoen 3 dermate hoog is dat het gaat vervelen. Starz heeft opnieuw gekozen voor meer van hetzelfde, maar echt spectaculaire scènes zoals in de arena van Capua krijgt u niet meer te zien. Halfnaakte uitgehongerde mannen en blote borsten in een ijzige vrieskou, een handvol voormalige gladiatoren dat een legioen van enkele honderden goed doorvoede en getrainde Romeinse soldaten in de pan hakt tegen de achtergrond van een wereldmacht die meer dan 1000 jaar heeft standgehouden, het mist elke vorm van geloofwaardigheid.
Erger is evenwel dat er naast het geweld en het bloed nog nauwelijks ruimte is voor goed uitgewerkte verhaallijnen over de personages onderling. Er is sprake van een dreigende muiterij in het kamp van de rebellen, terwijl de makers in het kamp van de Romeinen niet verder komen dan een typisch Amerikaanse vader-zoontegenstelling die zich afleveringen lang zonder focus voortsleept. Personages met de uitstraling van een Batiatus (John Hannah), een Lucrecia (Lucy Lawless) of een Doctore (Peter Mensah) zijn in de verste verte niet meer te bespeuren en van de dramatische reikwijdte van de gladiatoren van het eerste uur blijft niet veel over: Crixus (Manu Bennett) speelt nog nauwelijks een rol van betekenis, Gannicus (Dustin Clare) loopt er meestal als een dronken en seksgeile bok bij, Ashur (Nick Tarabay) heeft het vorige seizoen niet overleefd en alleen Agron (Daniel Feuerriegel) en Nasir (Pana Hema Taylor) zorgen nog af en toe voor enige opschudding in een vermetele homo-erotische scène, terwijl Spartacus (Liam McIntyre) stilaan het profiel krijgt van een brandjesblusser die de controle over z’n troepen én over de militaire strategie meer en meer kwijtraakt.
Nadat het leger van de Romeinse veldheer Glaber in het vorige seizoen in mootjes werd gehakt, is het rebellenleger van Spartacus uitgegroeid tot de grootste bedreiging voor het voorbestaan van het Romeinse Rijk. Van alle kanten stromen slaven toe en de kleine groep groeit in een mum van tijd uit tot een echt massa. Maar dat is ook een zwakte, want omdat men niet over de logistieke back up van de Romeinen beschikt, blijkt het quasi onmogelijk om alle monden te voeden en met de kou voor de deur zijn de rebellen dus dringend op zoek naar een beschutte plek om te overwinteren. Die vinden ze in Sinuessa en Valle, een versterkte stad op een schiereiland ten noorden van Napels met een haast niet in te nemen en goed afgeschermde haven waarlangs graan ingevoerd wordt dat Ciliciaanse piraten onder leiding van hun aanvoerder kapitein Heraclea buitmaken tijdens gerichte overvallen op Romeinse schepen tussen Sicilië en Rome. Ondertussen heeft de Romeinse zakenman Crassus (Simon Merrells) met eigen middelen een leger op de been gebracht en gaat hij in op het verzoek van de Romeinse senaat om de rebellen uit Sinuessa en Valle te verdrijven en hun leider Spartacus te vermoorden. Die bedenkt ingenieuze plannen om het leger van Crassus om de tuin te leiden, maar de Romein heeft de tactiek van Spartacus door en hij kan het rebellenleger dankzij het verraad van Heraclea en z’n piraten uit de bezette stad verdrijven. De enige uitweg is het pad langs de bergpas, maar die is levensgevaarlijk wegens overvloedige sneeuwval en vriestemperaturen. Maar Crassus heeft die vluchtroute voorzien en een palissade annex diepe gracht laten bouwen op de top van de heuvel. Spartacus en z’n rebellen zitten in de val…
Met seizoen 3 nadert de ontknoping van dit sandalenepos, want zoals bekend zal Crassus uiteindelijk te sterk blijken voor de opstandige gladiatoren en hun gevolg. Dat die zich op het ultieme moment opsplitsen (Crixus trekt met de beste strijders richting Rome, Spartacus besluit om met een groep van hoofdzakelijk vrouwen en kinderen via de Alpen het rijk te ontvluchten), het is een rampzalige beslissing waarvan schijnbaar alleen Spartacus de directe consequenties inschat. Wat volgt is opnieuw een lange opeenvolging van vechtscènes, bloed en verminkte lijken. Wie het allemaal prachtig vindt, zal z’n hartje ophalen. Wie evenwel een serie verwacht waarin drama en avontuur elkaar minstens in evenwicht houden, die komt bedrogen uit, want van een goed gestoffeerde serie met bijzonder veel aandacht voor de leefwijze en de cultuur van de Romeinse samenleving in de eerste eeuw vóór onze tijdrekening, is de show geëvolueerd tot een pure avonturenfilm waarin al die aspecten zijn opgeofferd ten voordele van geweld en nog meer geweld.
Het niveau van de acteerprestaties is rechtevenredig met de keuzes die in dit seizoen zijn gemaakt. Acteren is grotendeels verworden tot puur vechten, gevolgd door heel luid gebrul als nog maar eens een vijand is uitgeschakeld, en door het overmatig gebruik van special effects lijkt het allemaal heel erg op animatie, op een schaduwspel van digitaal te voorschijn getoverde figuren, maar die neiging zat er ondertussen al sinds het vorige seizoen in. De interessantste figuren zitten in dit seizoen duidelijk in het Romeinse kamp, waar nog van een zekere dramatische spanning sprake is in de driehoeksrelatie tussen legerleiding Crassus, z’n bloedmooie minnares/slavin Kore (Jenna Lind) en z’n ambitieuze en malicieuze zoon Tiberius (Christian Antidormi) die als tegenspeler een zekere Julius Caesar (Tod Lasance) krijgt, een personage waarmee Starz een spin-off van Spartacus op poten probeert te zetten. Liam McIntyre levert een acceptabele, maar wat matte prestatie in dit seizoen, het gevolg van een veel minder interessante verhaallijn voor zijn personage. Tod Lasance is in dit seizoen de luis in de pels en hij is veruit het interessantste personage in dit seizoen wegens de verrassende situaties waarin hij terechtkomt. Voor het lot van de jonge Romein Tiberius zal wellicht niemand veel sympathie op kunnen brengen, maar Christian Antidormi speelt de rol met overgave en dat levert op.
Voor wie de historische context kent, is de slotaflevering geen verrassing, al doen de makers een poging om de kwaliteit op peil te houden. De afwikkeling is uiteindelijk toch nog spannend ook al wordt het hoofdpersonage opgeofferd, want er is ook ruimte gemaakt voor hoop en voor een nieuwe toekomst. De slavenopstanden in het Romeinse Rijk zouden de militairen en de Senaat nog lang bezighouden. Ze duurden uiteindelijk zo’n 100 jaar en pas in 71 na Christus keerde de rust weer en werd de orde hersteld. Aan de positie van de slaven veranderde niets. De macht van het Romeinse rijk was grotendeels op het zweet van slaven gebaseerd en aan die situatie zou pas een eind komen met de definitieve ondergang in de vijfde eeuw.
BEELD EN GELUID
Omdat seizoen 3 volgestouwd is met special effects, hebben de makers de vrije hand qua kleurkeuze. De vechtscènes zijn vaak donker met veel blauw en grijs tegen een donkere achtergrond, terwijl de scènes in het kamp van de rebellen ook tinten van geel en groen bevat. In het winterkamp zijn de tonen van de kleren donker, bijna zwart. In het kamp van de Romeinen is rood altijd de dominerende kleur en die wordt gecombineerd met warme tinten van geel en beige. De scherpte is maximaal, maar dat is ook nodig om het bloed en de verwondingen zichtbaar te maken, het zwartniveau is zonder meer perfect en van printbeschadigingen is uiteraard nooit sprake. Een serie als deze is een walhalla voor de geluidscrew en in de vechtscènes wordt de huiskamer dan ook overspoeld door een tsunami van geluiden. Daarbij hoort uiteraard een bombastische soundtrack en ook die ontbreekt niet.
EXTRA’S
De extra’s op disk 4 zijn samen goed voor ruim een uur extra kijkplezier. Het gaat om 7 korte fragmenten (tussen 3 en 9 minuten) die eigenlijk makkelijk in een making-of passen, maar nu oogt de lijst uiteraard een stuk langer en dus indrukwekkender en dat is allicht ook de bedoeling.
In The Legend Retold (9 min.) krijgt u een overzicht van de twee eerste seizoen én de sequel, kwestie van u weer op de goeie plek in het scenario te laten landen bij het begin van dit derde seizoen. In The Price of Being a Gladiator (ruim 3 min.) wordt de camera op de activiteiten in het trainingskamp gericht, waar stuntmannen de acteurs voorbereiden op hun vechtscènes en in A Bloody Farewell (kleine 3 min.) wordt een sprong gemaakt naar de laatste opnamedag van seizoen 3 om u te vertellen hoe prettig de samenwerking is geweest en hoezeer de cast- en crewleden elkaar zullen missen. In The Spoils of War Revealed: Visual Effects (5 min.) wordt aandacht besteed aan de meer dan 3600 speciale effecten die voor de hele serie zijn gemaakt, waarvan de meest indrukwekkende in het laatste seizoen te zien zijn, want voor de final battle tussen het slavenleger en de troepen van Crassus krijgt u een zeer brede kijk op het enorme slagveld en de duizenden manschappen langs beide zijden. In Adorning the Damned (4 min.) gaat de aandacht naar de kostuums die voor de serie ontworpen zijn en in The Mind Behind Spartacus (7 min.) praat ene Kristin Adams met schrijver en uitvoerend producer Steven DeKnight over de nieuwe karakters in seizoen 3, over de piraten en over de eindscène. Ter afsluiting is er nog een afdeling Deleted & Extended Scenes (30 min.), maar die wordt schijnbaar hoofdzakelijk gebruikt om u alle seksscènes achter elkaar nog een keertje te tonen, want van de 20 inserts is er nauwelijks eentje dat materiaal bevat dat niet in de serie is gebruikt.
CONCLUSIE
Met seizoen 3 (eigenlijk 4 als je de prequel in rekening brengt) krijgt het Spartacus-epos van Starz z’n definitieve beslag. Het is mooi geweest, maar de eerlijkheid gebiedt ons om u te vertellen dat eigenlijk alleen de twee eerste seizoenen (seizoen 1 en de prequel) ons echt hebben overtuigd. De verhaallijnen omtrent de stichting van de gladiatorenschool door het Huis van Batiatus in Capua waren niet kapot te krijgen en alhoewel een aantal sterke acteurs (nl. de gladiatoren) een centrale plaats kreeg in de beide vervolgseizoenen, was het vet van de soep: het tempo daalde zienderogen, interessante nieuwe gezichten kregen nauwelijks de speelruimte die ze verdienden en de dramatische ontwikkelingen tussen de personages maakten meer en meer plaats voor lange onderling verwisselbare vechtscènes die dermate grafisch van opzet waren dat ze het kijkplezier aantastten.
Mocht u de serie nog niet in huis hebben, dan raden we u aan om zeker serie 1 en de prequel een kans te geven. De rest is vooral voer voor liefhebbers van geweld en bloed.