FILM
Het zal wellicht aan mij liggen, toch is mijn liefde voor Sergio Leone net iets te groot om te staan springen als ik een titel als The Good, The Bad And The Weird hoor. Nu goed, in het Koreaans klinkt dat als Joheunnom Nabbeunnom Isanghannom, wat uiteraard geen mens kan onthouden. De Engelse titel is meer dan zo maar een eerbetoon aan The Good, The Bad And The Ugly, je zou hem gewoon als een regelrechte kloon kunnen bestempelen. En tja, de Zuid-Koreaanse regisseur Ji-Woon Kim maakte eerder wel leuke dingen zoals A Tale of Two Sisters en A Bittersweet Life, desalniettemin bezit hij niet het vernuft dat de uitvinder van de spaghettiwestern wel heeft.

In deze Oosterse geweldfilm spelen drie kerels de hoofdrol: de maffe Yoon Tae-goo (Kang-ho Song), de slechterik Park Chang-yi (Byung-hun Lee) en de goede ziel Park Do-won (Woo-sung Jung). Net zoals in het meesterwerk uit 1966 komen de drie protagonisten in het bezit van een landkaart die natuurlijk naar een schat leidt. Het verhaal speelt zich evenwel niet af in Mexico (Koreanen in Mexico zou gewoon belachelijk zijn), maar in Mantsjoerije tijdens de jaren 30. In die tijd wilden zowel China, Japan als Rusland dat gebied annexeren. Tja, waar hebben we dat eerder gehoord?

Nu goed, je moet geen geschiedeniskenner van het Verre Oosten zijn om van deze twee uur durende film te genieten. De enige factor die in dit epos telt is die van het geweld, en dan nog wel van het Tarantino-kaliber. Ji-Woon Kim beweert wel dat hij een leerling van Sergio Leone is, toch heeft hij niet goed opgelet tijdens de les. Leone was een meester omdat hij, net als Jean-Pierre Melville, uiterst zorgzaam te werk ging. Elke Leone-scène duurt ontzettend lang, zonder dat ze evenwel vervelend wordt. De Zuid-Koreaan heeft alleen maar de verheerlijking van het geweld onthouden, want vaak regeert bij hem chaos. Soms vertaalt zich dat in knappe stukken, zo is de openingscène in de trein adembenemend, maar na een tijdje begint dit actiespektakel door het flauwe script wat te vervelen. Ja, je vindt slechtere dingen op de markt, maar ook betere!

BEELD EN GELUID
Wie kwaliteit wil, moet daar ook voor betalen. Het is één van de vele raadgevingen van mijn vader die ik me altijd zal blijven herinneren. Dat geldt ook voor de filmmarkt. Splendid Films is zo'n label dat de actiefan verwent met spotgoedkope releases. De films zijn, ten minste als je van het genre houdt, meer dan genietbaar. Alleen zwijg je beter over hun beeldkwaliteit. Dat geldt ook voor The Good, The Bad And The Weird. De kleuren lijken op die van een dolgedraaide videotape, niets is zuiver en vaak is de zwartwaarde afgrijselijk. Als je de lage prijs meetelt dan kan je eventueel de mantel der liefde bovenhalen, qua punten blijven we evenwel even streng.

EXTRA'S
Het bonusmateriaal heeft men op een extra schijfje gegooid. De koper krijgt daarmee misschien de indruk dat hij wat bijzonders in huis heeft, toch is de inhoud verwaarloosbaar. Nu goed, je kan je ook afvragen wat voor interessante bonussen men bij dit soort films uit de mouw kan schudden. Allereerst is er The Making Of The Good, The Bad, The Weird, die gewoon een lang uitgerekte promotiefilm is. Nadien heb je de obligate (maar nutteloze) weggelaten scènes en een alternatief einde. Wie zin heeft om zijn kostbare tijd volledig om zeep te helpen, kan ook nog de integrale interviews bekijken waarvan ook al kleine stukjes in The Making Of The Good, The Bad, The Weird zitten.

CONCLUSIE
De titel laat het vermoeden, The Good, The Bad And The Weird is een kloon van de Leone-klassieker uit 1966. Het decor van de Amerikaanse burgeroorlog is verplaatst naar het Mantsjoerije van de jaren 30, het enige wat is overgebleven is het geweld. Matig.