FILM
Het is 20 jaar geleden dat Gary King en zijn vier vrienden afstudeerden en zich waagden aan de legendarische “Golden Mile” in Newton Haven, Engeland, waarbij het de bedoeling is om op 1 avond/nacht alle twaalf pubs van het dorp aan te doen en daar telkens minstens één pintje achterover te slaan. Die nacht was dé nacht van Gary’s leven en dat ze nooit tot bij de laatste pub, The World’s End, geraakt zijn doet hem tijdens een sessie bij een praatgroep beseffen dat zijn leven sindsdien alleen maar bergaf gegaan is. Gary besluit niet bij de pakken te blijven zitten en zoekt zijn oude vrienden, die ondertussen allemaal al succesvolle levens opgebouwd hebben, weer op om de “Golden Mile” alsnog te voltooien. Steven, Peter, Oliver en vooral Andy zijn niet echt geïnteresseerd, maar met een “leugentje om bestwil” slaagt Gary er toch in om hen naar Newton Haven te lokken alwaar de voormalige “vijf musketiers” hun tocht beginnen. Newton Haven is echter met de jaren nogal wat veranderd en al snel wordt het duidelijk dat er iets niet pluis is. Alsr Gary het aan de stok krijgt met een tiener in de toiletten van een van de pubs en diee per ongeluk onthoofdt, gaan de poppen helemaal aan het dansen. De puber is immers niet dood, erger nog, hij blijkt een soort robotachtig wezen te zijn!

Met The World’s End sluiten Edgar Wright, Simon Pegg en Nick Frost hun “Three Flavours Cornetto Trilogy” af, een trilogie waarin de mannen telkens een bepaald genre onder handen nemen en wat spelen met de natuurlijke fouten die eigen zijn aan het specifieke genre. Zo maakten ze met Shaun Of The Dead een heerlijke persiflage op de typische zombiefilm, tackelde Hot Fuzz de politie-actiefilm en nemen ze met The World’s End de sci-fi/rampenfilm op de korrel. En dit natuurlijk met telkens de bekende Britse flair die we graag zien.

The World’s End verschilt van de vorige films voornamelijk op twee vlakken. Vooreerst is er het feit dat Simon Pegg en Nick Frost duidelijk de rollen omgekeerd hebben. Waar Frost eerder de onnozele sidekick moest voorstellen, is hij deze keer de intelligentste van de twee terwijl Pegg eigenlijk een echte loser speelt. Niet getreurd echter, de switch werkt zeer goed en de twee spelen wederom de pannen van het dak voor zover hun rollen dat toelaten. Het tweede punt is dat er duidelijk meer geld beschikbaar was. Zo zien we al wat bekendere gezichten opduiken (o.a. Pierce Brosnan en Rosamund Pike), maar vooral de cinematografie is er stukken beter op geworden. De beelden zien er gewoon gelikt uit en ook de special effects zijn veel impressionanter dan in de voorgaande films van de heren.

Bekendere namen en beter filmwerk mogen dan wel tof zijn, uiteindelijk komt het er toch op aan dat een film in zijn geheel leuk is om te bekijken. En ook daar slaagt The World’s End in. Waar This Is The End vooral fans van Seth Rogen aanspreekt en de rest van de mensheid in slaap wiegt, houden Pegg en Frost het op grappige dialogen en absurde situaties waarmee zowat iedereen kan lachen. Zelfs als je geen fan bent van sci-fi moet het basisgegeven je niet weerhouden om deze film een kans te geven, want het hele gedoe met buitenaardse robots is alleen maar een achtergrond om de meest onnozele stommiteiten op je af te vuren.

The World’s End is echter niet perfect. Het eerste half uur van de film is nogal zwaar maar wel nodig om de evolutie van de personages te kunnen volgen. Als je daardoor geraakt, kom je echter op het punt waarop het tempo merkelijk omhoog gaat en dan kan je zonder probleem achteruit gaan liggen en voluit een grijns op je gezicht toveren vanwege de waanzinnige dingen die de “vijf musketiers” allemaal overkomen. En dan willen we daarbij ook nog even vermelden dat de dialogen tegen het einde gewoon zo geschift zijn dat je echt wel een zuurpruim moet zijn om niet te beginnen te lachen.

Net als eerder vernoemde This Is The End gaat The World’s End (die ongeveer in dezelfde periode uitgebracht is) over het einde van de wereld ,maar wederom wordt duidelijk gemaakt dat Britse humor toch wel stukken beter is dan Amerikaanse en als we tussen beide zouden moeten kiezen, dan gaat onze voorkeur zonder twijfel uit naar de laatste. Simon Pegg, Nick Frost, en regisseur Edgar Wright leveren alweer een grappige film af die een groot publiek kan aanspreken, ook al blijft het een genrefilm.

BEELD EN GELUID
Als je kwaliteitsbeeld wil zien moet je The World’s End maar eens in je Blu-ray speler steken. De intro ziet er eerder schabouwelijk uit, maar dat is opzettelijk gedaan om de sfeer “van toen” te benadrukken, maar zodra we in de huidige tijd belanden word je overspoeld met een overdaad aan detail, felle en volle kleuren, en diepe zwartwaarden waarin je bijna kan verdrinken. The World’s End ziet er gewoon bijna té clean uit om echt te zijn. Ook qua geluid kunnen we absoluut niet klagen want de surroundspeakers worden voortreffelijk gebruikt voor muziek uit de jaren 90 alsook voor digitale effecten die langs alle kanten op je afkomen, terwijl dialogen te allen tijde kristalhelder op je afgeschoten worden en op geen enkel moment overstemd worden door omgevingsgeluiden. Elke locatie wordt perfect tot leven gebracht tot in de kleinste details en ondanks dat dit een komedie is kan The World’s End zonder probleem wedijveren met de modernste actiefilms op het vlak van geluid.

EXTRA'S
Een commentaartrack met Edgar Wright en Simon Pegg, één verwijderde scène die met reden weggelaten is, en een 48 minuten durende Making Of Completing the Golden Mile: The Making of The World’s End waarin aan de ene kant dieper ingegaan wordt op hoe de film tot stand gekomen is en aan de andere kant meer informatie vrijgeeft omtrent de verscheidene personages en hun rol binnen het script.

CONCLUSIE
Ook al blijft Shaun Of The Dead onze favoriet binnen de “Cornetto Trilogy” van Simon Pegg, Nick Frost en regisseur Edgar Wright, The World’s End is voor ons de nummer twee in het drieluik. En we hopen dat het hier niet bij blijft.