Monster's Ball is een ingetogen drama dat het vooral moet hebben van het uitstekende acteerwerk. Het trage tempo stelt de acteurs net prima in staat om erg veel diepgang aan hun rol te geven. Niet alleen was Halle Berry de eerste zwarte vrouw die een Oscar mee naar huis mocht nemen, de bijdragen aan het geheel van Billy Bob Thornton als zielepoot, Peter Boyle als gevoelloze rassenhater, en ook verrassend genoeg een erg sterke Sean Combs, zijn zeker niet te verwaarlozen. Regisseur Marc Forster heeft vermeden om erg de moraliserende toer op te gaan, maar weet verrassend genoeg tegelijkertijd een aanklacht tegen racisme en de doodstraf te formuleren, en er tegelijkertijd abstracte thema's zoals schuld en vergeving doorheen te visualiseren, en alsof er nog niet genoeg miserie op de wereld was, ook nog eens het zoontje van Leticia op te zadelen met een kanjer van een boulemie - waar widescreen allemaal niet goed voor is. Heel de film draait om de metamorfose in het karakter van Hank: eerst wil die nog zijn zoon met dezelfde harde hand opvoeden als zijn vader ooit heeft gedaan, maar na de zelfmoord van zijn zoon distantieert hij zich meer en meer van diens ideeëngoed, waarbij hij - bijna symbolisch - ergens halverwege de film zijn meer en meer hulpbehoevende vader in een instelling laat opnemen - en wanneer die nota bene merkt dat het verplegend kader uit bijna uitsluitend zwarten bestaat, daarbij de zuurste smoel uit de recente filmgeschiedenis trekt. Sommigen zullen zich deze film vooral herinneren omwille van de wel érg stomende sexscène tussen Halle Berry en Billy Bob Thornton, die op de achterkant van de cover ook nog eens extra aangeprezen wordt, én inderdaad een niet te verwaarlozen part van de screentijd in beslag neemt. Spijtig eigenlijk, want de film heeft heus nog wel wat meer te bieden dan dat. Maar vermits we van onze hoofdredacteur verhoudingsgewijs bijzonder weinig pornofilms toegestopt krijgen ter bespreking (wink wink) toch nog een extra woordje over de functionaliteit van een sexscène zoals deze. Billy Bob Thornton illustreert hiermee bijzonder goed hoe hij eerst vrouwen als een materieel object beschouwt zoals zijn vader het hem heeft geleerd - wanneer hij regelmatig bijna nonchalant naar de hoeren gaat - maar na zijn ontmoeting met Halle Berry via zijn seksualiteit zijn gevoelens leert te uiten - iets waarin Berry blijkbaar een stuk beter bedreven in is. Het redelijk onverwachte einde komt een beetje als een anticlimax, maar is zeker wat het menselijk aspect betreft een mooie afsluiter van het geheel, en steekt hiermee wat af tegen bijvoorbeeld de ontmenselijking door de doodstraf, waarvan de grafische expressie in deze film erg lijkt op die in The Green Mile, maar dan zonder het laagje cynisme. Halle Berry heeft haar Oscar overigens niet zomaar omwille van haar huidskleur gekregen; met deze film bewijst mevrouw Berry inderdaad dat ze alles heeft om een grote actrice te worden. Ja, ook afgezien van datgene waar U nu aan denkt.