De Galápagos-eilanden zijn altijd Attenboroughs geprefereerde bestemming geweest (hij bezocht de archipel vier keer voor de BBC) en de vervaarlijk uitziende zeeleguanen zijn altijd zijn favoriete dieren gebleven. Zeeleguanen zien er gevaarlijk uit met hun duivelachtige koppen en geschubde zwarte lijven, maar eigenlijk zijn ze totaal ongevaarlijk, want ze voeden zich met algen die ze van de rotsen op de zeebodem schrapen en voor de rest liggen ze urenlang in de zon, want als reptielen koelen ze snel af en het water rondom de eilanden is te koud voor deze diertjes wier voorouders miljoenen jaren geleden vanuit Midden-Amerika de oversteek maakten. De lievelingsbeestjes van David Attenborough zijn ondertussen uitgegroeid tot het uithangbord en het visitekaartje van de Galápagos-eilanden, want met hun draakachtig uitzicht spreken ze tot ieders verbeelding.

Op deze dvd staan 3 documentaires waarin verteld wordt over de oorsprong van de eilanden (Origin), de kolonisatie door planten en dieren (Adaptation) en de overlevingskansen van dit unieke stukje aarde sinds de komst van de mens (Evolution).

De zeeleguanen hebben wellicht het meest bizarre kenmerk van alle aangespoelde dieren op de eilanden. Ze zijn zeer gevoelig voor de zevenjaarlijkse doortocht van El Niño, waardoor de temperatuur van het zeewater verandert en hun geliefde groene algen verdwijnen. Die worden dan tijdelijk opgevolgd door bruine algen die de dieren evenwel niet verteren. Het gevolg is dat 95 procent van de populatie soms sterft als gevolg van ondervoeding. Om de risico’s te beperken kunnen de zeeleguanen zich verkleinen in omvang en gewicht en uit studies blijkt dat ze niet alleen hun spier- en vetmassa verminderen, maar ook hun skelet tijdelijk laten krimpen! Wat een wonderbaarlijke wereld…

In 1950 woonden er 2500 mensen in drie dorpen op één eiland van de Galápagos-archipel. Ondertussen is hun aantal toegenomen tot ruim 30.000, mannen en vrouwen die hoofdzakelijk leven van het toerisme, want rijke westerlingen willen uiteraard graag het plaatselijke wild life zien. Om schade aan het milieu te vermijden, zijn draconische maatregelen genomen, maar uit onderzoek blijkt dat sommige vinkensoorten weer één soort worden als gevolg van een dieet van chips, frieten, hamburgers en ander afval uit de menselijke keuken, waarvoor het verschil tussen lange en korte bekken (voor grote en kleine zaden) niet meer nodig is. Voorlopig is 95 procent van het grondgebied ondergebracht in een nationaal park en het is mensen verboden om andere eilanden dan het hoofdeiland te betreden. Hoe dat in de toekomst moet als de druk van het toerisme en het makkelijke geld nog toeneemt, is niet duidelijk.

 

CONCLUSIE
Als u van natuurdocumentaires houdt, dan is deze release van TDM beslist een schot in de roos, want niet alleen is wat getoond wordt mooi en interessant, ook de manier waarop het getoond wordt is boeiend, met als bijkomend voordeel dat de laatste ontdekkingen ter plaatse aan bod komen en dat het allemaal gefilmd is met het meest geavanceerde materiaal.