FILM
Buenosera, signore e signori. We schrijven het jaar 1948, als pater familias Salvatore Granata (Luigi Lo Cascio) zijn gezin in een Zuid-Italiaans bergdorpje achterlaat om groot geld te verdienen in het beloofde land: België. Gedurende drie jaren zal hij daar, samen met vele landgenoten, de kost verdienen in de mijnen van Waterschei, waarna hij zal terugkeren naar het vaderland. Al snel blijkt dit voornemen niet haalbaar en laat hij zijn gezin al na één jaar eveneens de grote reis maken richting het landelijke Limburg. De illusie van een groeiende noordwestelijke economie wordt meteen aan diggelen geslagen als het gezin Granata van de trein afstapt. Ze nemen hun intrek in één van de slecht onderhouden barakken voor de vele geïmporteerde mijnwerkers, ze hebben alle moeite van de wereld om rond te komen met Salvatore's kleine maandloon en ze ondervinden al snel dat de lokale bevolking hen als minderwaardige "gasten" in hun land beschouwt.

Tegen deze achtergrond wordt het semi-biografisch verhaal van Rocco Granata (Matteo Simoni) getoond, een jonge Italiaan die zijn passie voor muziek onderdrukt ziet als van hem verwacht wordt net zoals zijn vader in de mijnen te werken. Drie jaren worden vijf jaren en vijf jaren worden al snel een leven lang. Rocco ontsnapt aan het lot van mijnwerker door motors op te lappen in een garage (hetgeen redelijk lucratief blijkt als er plots een mysterieuze toename van Vespa's in de buurt is) en zijn moeder verdient een centje bij door de was en de plas van bevriende mijnwerkers te doen. Dat alles met slechts één doel: Rocco de kans te geven deel te nemen aan een lokale talentenjacht en zo zijn droom te verwezenlijken. En dan is er natuurlijk nog de knappe, mysterieuze kruideniersdochter (Evelien Bosmans), op wie Rocco zijn oog laat vallen, tot grote ergernis van haar vader (Warre Borgmans).

Na Daens en Soeur Sourire legt Stijn Coninx gedurende een tweetal uur de focus op Rocco Granata, de sympathieke Italiaanse zanger met de zoetgevooisde stem, die trouwens met een weinig subtiele cameo in de prent te bewonderen is. Het uitgangspunt is weinig spectaculair en zelfs licht huiveringwekkend: een biografie (in de meest brede zin van het woord) over een underdog (een Vlaamse zanger dan nog wel!) en zijn strijd tegen het establishment, waarbij zijn verboden hunkering naar een knappe, welbespraakte blondine hem de kracht geeft om door te zetten.

Maar toch spreken we hier niet over een ordinair stationsromannetje. Met name door de sterke Vlaamse/Italiaanse cast weet Coninx een mooi verhaal neer te zetten. Matteo Simoni heeft al vaak genoeg lof naar zijn hoofd gezwierd gekregen voor zijn charismatische vertolking van Rocco, maar zeker de in België onbekende Luigi Lo Cascio en Donatella Finocchiaro zetten een prachtig spel neer als Rocco's ouders, die trachten hun zoon zowel te steunen in zijn dromen alsook hem met beide voetjes op de grond te houden.

De regie is hier in capabele handen, daar hoefde sowieso al niet over te worden getwijfeld. De film start met een kleurrijk beeld van Zuid-Italië, waarna de toon meteen verschuift zodra het gezin aankomt in winters België. Verwachtingen worden de grond ingeboord en het leven ziet er meteen een pak pessimistischer uit. Maar naarmate Rocco's muzikale succes toeneemt, wordt het leven weer rooskleuriger en komen er weer meer bonte kleuren in het beeld. Het verhaal loopt vlot, van scène tot scène, zonder dat er ook maar iets overbodig aanvoelt.

Marina biedt een mooie blik op het leven in het Limburg van de jaren 50, maar verwacht geen drama over het reilen en zeilen in de steenkoolmijnen. Dat gegeven dient slechts als achtergrond en als conflictstof voor dat voor het in deze film echt om draait: passie. Daar loopt Marina dan ook van over: passie voor familie, passie voor liefde, passie voor muziek. Zo nu en dan (of als je een lage tolerantiegrens hebt, de hele tijd) dreigt een zekere klefheid de bovenhand te krijgen, maar dankzij de joie de vivre die van het scherm spat overstijgt deze film gemakkelijk de meerderheid van gelijksoortige drama's op de markt.

BEELD EN GELUID
We krijgen hier een puike dvd met een uitstekend zuiver en helder beeld. De donkere, pessimistische sfeer bij de aankomst van de Granata's in Waterschei en de overgang naar een levendige, kleurrijke wereld vol muziek, komen goed tot hun recht. De DD 5.1-track doet wat ie moet doen en levert kwaliteit voor wat betreft de dialogen,  de lichte achtergrondmuziek en de nummers van Rocco.

EXTRA'S
Er zijn geen extra's die met de film te maken hebben, slechts twee trailers voor Het Vonnis en De Behandeling.

CONCLUSIE
Vergeet die peren, asperges en jenever. Wil je een Limburgs streekproduct, haal dan Marina in huis. Even zoetsappig, maar met een speelduur van 2 uur heb je er veel langer plezier aan. Een prima film met een uitstekende transfer, voor een breed publiek. De greatest hits van Rocco Granata krijg je er voor niks bij!