De voorbereidingen voor de sluitingsdag nemen hectische proporties aan, want Sergio Herman is een man die alles wat er gebeurt tot in de kleinste details zelf ter hand neemt. En ondertussen staat hij met z’n leger van 18 koks uiteraard ook nog elke dag in restaurant Oud Sluis. Ik had gezworen om nooit met een kok te trouwen, zegt z’n vrouw, maar het loopt niet altijd zoals je wilt. Voor de opvoeding van hun kinderen staat ze er meestal alleen voor, want Sergio Herman is tot 16 uur per dag met z’n zaak bezig. En als ie dan thuis is, voegt ze eraan toe, dan ligt hij op de bank, want dan is hij doodmoe... Sergio Herman beseft dat z’n gezin eronder lijdt. Mijn oudste, Boy, wordt al een hele kerel, zegt hij, ik zou met hem regelmatig een pintje moeten kunnen drinken... maar veel tijd om daarover te filosoferen heeft hij niet, want opnieuw is een bord niet afgewerkt zoals hij het heeft voorzien en opnieuw is een sausje morsig op een ander bord neergelegd. Sergio Herman kaffert de jonge medewerkers uit en wijst ze erop dat ze er op die manier nooit zullen komen. Maar misschien hebben ze ook die ambitie niet?

Sergio Herman gaat niet met pensioen. Daarvoor is hij nog te jong en bovendien heeft hij al nieuwe plannen op het getouw staan. Sinds 2010 draait z’n restaurant Pure C in Cadzand-bad op volle toeren, en nog geen drie maanden na de sluiting van Oud Sluis, gaat zijn gastronomische restaurant The Jane in Antwerpen open (maart 2014). De Zeeuwse jongen trekt naar de stad, zegt hij gniffelend tegen de camera. Maar het is minder eenvoudig dan dat, want voor The Jane is een vervallen kerkgebouw omgetoverd tot een uniek concept, volgens de krant De Morgen één van de mooiste restaurants ter wereld. Zo zijn ze, die jongens uit Zeeland...

Sergio Herman - Fucking Perfect is geen hagiografie, geen portret van een sterrenkok met alleen maar loftuitingen en schouderklopjes aan zijn adres, en nog veel minder een kookboek-in-tachtig-minuten-reportage waarmee u straks zelf aan de slag kan. In deze documentaire krijgt u veel meer een beeld van de doorzetter en de perfectionist die achter de naam Sergio Herman schuil gaat. En afgaande of de vele malen dat hij met z’n hand over voorhoofd en ogen strijkt, is dit ook het portret van een moeë man die bezorgd is om zijn dementerende vader, de man die hem destijds alles heeft geleerd, maar die vaak niet meer weet hoe z’n eigen bedachte recepten tot een maaltijd om te toveren. Er zijn nog zo veel vragen, zegt hij, maar dat heeft nu geen zin meer…

Dat betekent niet dat u Sergio Herman niet aan de slag zou zien als kok. Integendeel, regisseur Willemiek Kruijthouts camera staat vaak in de keuken van Oud Sluis om de heksenketel in beeld te brengen, maar ze toont de sterrenkok ook als hij met twee medewerkers en een mandje zoute plantjes en bloemetjes plukt in de duinen en langs de Scheldedijk. Hij kent ze allemaal bij hun naam en hij gebruikt ze in z’n gerechten, die minuscuul uitgetekend worden op papier en dan uitgeprobeerd, bekeken, becommentarieerd en geproefd: kunstzinnige composities van voedsel. Sergio Herman gebruikt vaak de begrippen structuur en poëzie in de gesprekken met zijn medekoks, alsof het om architectuur of dichtkunst zou gaan…

Op een vrije dag bladert hij voor Willemiek Kruijthout door een oud fotoboek: foto’s van Oud Sluis meer dan 20 jaar geleden. Ik was zo jong nog, zegt hij wijzend op zichzelf op een oude zwart-witfoto. Mijn vader heeft mij heel veel geleerd, voegt hij eraan toe, terwijl Kruijthout een foto van zijn vader toont aan het fornuis in Oud Sluis, maar hij was streng. De oude man knikkebolt alleen maar als Sergio’s moeder hem vraagt of hij het leuk zou vinden om nog één keer in Oud Sluis te eten. Dan maak ik Ossobuco voor je, zegt hij, je lievelingsgerecht. En Sergio Herman kijkt heel verrast op als op een middag z’n vrouw en hun kinderen in restaurant Oud Sluis verschijnen. Wat gebeurt er?, vraag hij verbaasd kijkend. We komen eten, zegt zij, we hebben gereserveerd! Dat moet iedereen in de zaak geweten hebben en iedereen heeft z’n mond gehouden, en het hele menu blijkt ook op voorhand afgesproken, ook voor de allerkleinsten. En jullie wisten dat allemaal?!, brengt Sergio Herman nog altijd een beetje beduusd uit tegen z’n koks en assistenten in de keuken. Maar hij vindt het duidelijk leuk. Ziet hij de kinderen ook nog een keer elders dan thuis, en ze mogen zelfs in de keuken rondneuzen tijdens de rush van de middagservice…

Het laatste hoofdstuk van de documentaire is aan The Jane gewijd. We zien hoe Sergio Herman zich naar binnen wurmt door een met een ketting gebarricadeerde toegangsdeur en door het bouwvallig interieur naar de hoge metalen stelling wandelt. Er is aandacht voor de inrichting, de gesprekken met z’n hoofdkok over het menu en de eerste werkdag in het nieuwe restaurant. Bij een tweede visie lijkt het een beetje een overbodige toevoeging en meer een reclamespotje voor The Jane, bij nader toezien krijg je als kijker de binnenkant van een wondermooi restaurant te zien waar je misschien zelf nooit zal komen. Kunnen we er in ieder geval over meepraten!..