DOCUMENTAIRE
In 1971 ondernemen jonge activisten uit Vancouver een poging om het nucleaire testprogramma van de Amerikaanse overheid te saboteren. Ze noemen zich Don't Make a Wave Committee en ze gebruiken rubberbootjes om in de testzone in het buurt van het eiland Amchitka (Alaska) binnen te dringen. Ze kunnen de tests niet verhinderen, maar de impact van hun filmopnamen is gigantisch. In Canada worden de crewleden bij hun terugkeer als helden ontvangen. Het testprogramma van de VS wordt afgevoerd. Don’t Make a Wave Committee wordt kort nadien omgedoopt tot Greenpeace, de onafhankelijke internationale milieuorganisatie die door middel van geweldloze acties de aandacht wil vestigen op milieuproblemen. Wat ontstond als een spontane actie, groeide uit tot een organisatie met kantoren in 50 landen en een actieterrein dat zich uitstrekt over de hele wereld. Greenpeace is de engelbewaarder van planeet aarde, de vertegenwoordiger van ons aller geweten, de luis in de pels.

De eensgezindheid van het begin was jammer genoeg van korte duur, want de eerstvolgende spectaculaire actie zorgde voor verdeeldheid tussen pragmatici en idealisten. Stichter Bob Hunter besloot om actie te ondernemen tegen de jacht op babyzeehonden in het noorden van Canada. De sneeuwwitte pels van de jonge diertjes is commercieel interessant en dus leek het een goed plan om ze met groene verf te bespuiten. Maar hij stuitte op weerstand bij de plaatselijke bevolking die leeft van de zeehondenjacht. Hij besloot om de groeneverfactie op te schorten, waardoor hij in conflict kwam met medestichter Paul Watson, die het daarmee niet eens was. De filmopnamen die ter plekke zijn gemaakt behoren tot de hartverscheurendste en schokkendste die Greenpeace ooit heeft gemaakt. Maar Bob Hunter koos voor de jagers en niet voor hun prooi, wat leidde tot een discussie die ook later het Greenpeace-hoofdbestuur nog vaak zou verdelen en de oorspronkelijke stichters nog meer van elkaar zou vervreemden. Paul Watson werd uiteindelijk uit de organisatie gezet in 1977 omdat hij het niet eens was met de geweldloze aanpak van Greenpeace inzake de walvisvangst. Hij stichtte Sea Shepherds Conservation Society ter bescherming van het leven in zee. Watson werd nadien meermaals veroordeeld, o.a. in Canada in 1980 wegen het aanvallen van een vredesofficier tijdens de jaarlijks zeehondenjacht,  in 1993 wegens acties tegen Cubaanse en Spaanse vissersboten voor de kust van Newfoundland, en in Noorwegen werd hij in 1997 bij verstek veroordeeld tot 120 dagen gevangenis wegens pogingen om een kleine walvisvaarder tot zinken te brengen.
 

Ondertussen was Greenpeace geëvolueerd tot Greenpeace International om de wildgroei van zelfstandige kantoren in de rest van de wereld tegen te gaan en controle te krijgen op eenieder die gebruik maakte van de naam van de organisatie. Greenpeace werd op die manier een machtsfactor waarmee rekening moest worden gehouden. Maar het betekende ook dat de organisatie de politieke arena betrad waardoor het in de loop der jaren niet altijd duidelijk was of keuzes politiek geïnspireerd waren dan wel het gevolg waren van milieutechnische keuzes. Medestichter Patrick Moore, aanvankelijk een tegenstander van kernenergie, veranderde halfweg de jaren zeventig het geweer van schouder en werd een pleitbezorger, waardoor hij zich distantieerde van de Greenpeace-politiek ter zake en vertrok. Hij zou later opnieuw in aanvaring komen met z’n voormalige collega’s omtrent de zgn. Golden Rice, een gemodificeerde rijstvariant die extra vitamine A bevat. Greenpeace was tegen, maar Moore verdedigde de techniek omdat hij jaarlijks 670.000 kinderen het leven zou redden in de Derde Wereld.
 

Greenpeace heeft z’n acties vanaf het prille begin uitstekend gedocumenteerd en dat betekent dat regisseur Jerry Rothwell over een schat aan beeldmateriaal kon beschikken voor zijn documentaire. Het hele verhaal vertellen is uiteraard een onmogelijke zaak, want in de loop van de voorbije 45 jaar zijn er vele honderden acties georganiseerd. Rothwell beperkt zich tot de eerste jaren van het Greenpeace-avontuur, tot de periode waarin de activisten nog met de gecharterde Phyllis Cormack hun acties uitvoerden, een roestige sloep die een fel contrast vormt met de latere prestigieuze Rainbow Warriors. Maar toen was Greenpeace al een multinational met een groot budget (de inkomsten voor 2014 worden geschat op ruim 300 miljoen euro – giften van supporters en bedrijven). Het jeugdige enthousiasme, gekoppeld aan amateurisme en gedrevenheid, zorgde in de beginperiode voor spectaculair beeldmateriaal. Gezien de primitieve middelen (een gammele boot, kwetsbare rubberboten) was er vaak sprake van gevaarlijke en levensbedreigende situaties. De video-opnamen die Jerry Rotwell in z’n documentaire stopt zijn bij momenten indrukwekkend en spannend: jonge mensen die grote risico’s nemen om walvissen te beschermen tegen de harpoenen van Russische vissersboten, maar ook bloederige taferelen tijdens een jachtpartij op babyzeehonden en jankende zeehondenmoeders die achter de lijkjes van hun baby’s aanslobberen.
 

How To Change The World is m.a.w. een documentaire over de tijd toen Greenpeace nog in de startblokken stond en het enthousiasme en de gedrevenheid het wonnen van politieke, sociale en morele bezwaren. Het milieu stond op de eerste plaats en dat leidde uiteindelijk tot meningsverschillen tussen de realisten en de utopisten in de toen nog zeer kleine organisatie. Bob Hunter – die aanvankelijk als het boegbeeld van Greenpeace naar buiten trad - kon Jerry Rothwell niet meer interviewen want die overleed in 2005 aan prostaatkanker. Aan het woord komen wel Bill Darnell (hij combineerde green en peace en was dus de bedenker van de naam van de organisatie), Paul Watson, de man die niet geneigd was om compromissen te sluiten en die van Sea Shepherd zijn levenswerk maakt, en uiteraard Patrick Moore, die in de loop der jaren om heel andere redenen de organisatie de rug toekeerde en zelfs een heftige tegenstander van Greenpeace werd, al zou hij dat altijd ontkennen. De groei van de organisatie en de eerste acties komen ruim aan bod in de interviews, maar er is ook veel aandacht voor wat de groep uiteindelijk uiteendreef halverwege de jaren 70.