Dan voorspellen de pre-cogs dat John Anderton binnen 36 uur ene Leo Crow (Mike Binder) zal vermoorden, wat des te gekker is aangezien John de man van haar nog pluim kent. De beelden van de pre-cogs laten echter aan duidelijkheid niets te wensen over, en John, die als eerste de beelden heeft kunnen zien, moet voor zijn collega's op de vlucht. Jezelf verbergen voor het geavanceerd politieapparaat is echter moeilijker dan je denkt, zelfs voor iemand als John die de gaten in het systeem als geen ander kent. Hij gaat op bezoek bij doctor Iris Hineman (Lois Smith), een genetisch biologe die eerder per ongeluk bij de drie pre-cogs, kinderen van een drugsverslaafde moeder, heeft "ontdekt" welke gave de drie bezitten. Wat er echter door de beheerders van het systeem angstvallig geheim wordt gehouden, is dat af en toe één van de drie helderzienden een afwijkend toekomstbeeld laat zien. Deze "minderhedenrapporten" worden zo snel mogelijk uit het systeem, dat geacht wordt onfeilbaar te zijn, verwijderd. Johns enige kans bestaat erin om zich een andere identiteit te laten aanmeten, en in het hoofdkwartier van pre-crime de sterkste van de pre-cogs, de vrouw Agatha (Samantha Morton) te ontvoeren. John staat enerzijds op het punt te ontdekken dat de toekomst niet vaststaat en zelfs de door de bevolking als heiligen vereerde pre-cogs feilbaar zijn; anderzijds blijkt de moord die hij op het punt staat te plegen, slechts een minuscuul onderdeel is van een veel meer omvattend complot, waarin mensenlevens van geen tel zijn, zelfs niet in een maatschappij die verondersteld wordt om vrij van moorden te zijn.


Wat doet een film uitsteken boven de middelmaat? Drie belangrijke criteria zijn de volgende: een film kan een uitstekende plot hebben, een op de netvliezen nabrandend spektakel zijn, of artistiek hoogwaardig uitgewerkt zijn. Regisseur Steven Spielberg heeft reeds eerder bewezen dat hij elk van deze eigenschappen kan waarmaken, maar bij ons weten is dit zijn eerste film waarin deze drie kwaliteiten verenigd zijn. Eerst en vooral de plot: Minority Report is een erg visionaire toekomstschets, gebaseerd op een kortverhaal van Philip K. Dick. Onderwerpen als onveiligheid en criminaliteit zijn vandaag in de actualiteit schering en inslag, en goeie science-fiction probeert toch altijd een band met het heden te smeren; des te interessanter wordt het om een toekomstbeeld te zien waarin deze ongemakken definitief zijn uitgebannen, maar waarvoor de prijs een Orwelliaanse draak van een wereld is, waarin zaken als privacy en het recht op een eerlijk proces ondergeschikt zijn aan het Grotere Goed, wat achteraf even corrupt blijkt te zijn als al de rest, en waar alle mensen er als apathische zombies bijlopen. Om het allemaal nog wat erger te maken wordt er in de film bovendien regelmatig getoond hoe de bevolking door de politieke propaganda in slaap wordt gewiegd, en zich wentelt in een kunstmatig veiligheidsgevoel; eens dat de pre-cogs toch feilbaar blijken, stort het sociale weefsel onmiddellijk als een kaartenhuisje in elkaar. Alhoewel de film een redelijk positief einde krijgt, ziet de toekomst er allesbehalve rooskleurig uit, en leidt het blinde vertrouwen in het oordeel van de pre-cogs tot pogingen om het systeem van binnenuit te ondermijnen, wat in combinatie met een alsmaar toenemende godsdienstwaanzin een dodelijke cocktail vormt.


Een visueel spektakel is Minority Report zéker; de wereld die geschetst wordt is enerzijds zo herkenbaar voor ons, van de burgerlijke middenklassewijken over het decadente uitgaansmilieu tot de sinistere achterbuurten, maar dan voorzien van allerlei coole gadgets en afgelikte technologie. Uiteraard zijn de auto's een stuk cooler dan onze huidige bolides, alle huishoudtoestellen zijn voice-activated, en home-video's zijn in 3D. Ook de politie is voorzien van enkele leuke snufjes, zoals schokgeweren, jet-packs en vooral sicksticks, voortreffelijk vertaald als kotsstokken, een handig hulpmiddeltje dat weerbarstige arrestanten laat, enfin, Uw verbeelding zal U wel helpen. De manier waarop John Anderton in het begin van de film met het grootste gemak de ultramoderne electronica manipuleert om een moordenaar te zoeken, op tonen van klassieke muziek, moet de verzoening van de mensheid met moderne hulpmiddelen symboliseren. Des te groter is achteraf de schok wanneer een horde spyders, spinachtige spionagecamera's, als een bende vraatzuchtige insecten verdachte buurten begint uit te kammen, en daarbij de mensen doet ineenkrimpen van angst, als dieren voor een wrede meester. Ook wordt duidelijk de keerzijde van de medaille getoond, een wereld waarbij de muren je via je irisscan identificeren en vervolgens karrevrachten irritante gepersonaliseerde reclameboodschappen op je afsturen. Spam anyone?


Dit geheel is op erg kunstzinnige wijze gerealiseerd. Spielberg gebruikt zeer vaak kleurfilters waarin het rood wordt verwijderd, om de koudheid van de nieuwe hi-tech wereld te illusteren, om die daarna weer te laten contrasteren met John Andertons nostalgische herinneringen aan zijn zoontje, of de gezellige maar dodelijke tuin van doctor Hineman. De futuristische omgeving waarin de pre-cogs worden geëxploiteerd, is mooi en beangstigend tegelijkertijd; de containment domes waarin de veroordeelden in cryogene toestand worden bewaard, inclusief de gestoorde bewaker, overtreft de ergste nachtmerries, maar lijken net echt. Ook de zogenaamde video-montages van de tomografische scans van de helderzienden zijn met erg veel realiteitszin in beeld gebracht, een euvel dat in sommige science-fictionfilms al wel eens als te vanzelfsprekend wordt beschouwd. Detail is er overigens in overvloed: de boodschappen van de pre-cogs worden in een houten bal met een unieke nerfstructuur gegraveerd, dit om vervalsing tegen te gaan; aan een dergelijk oog voor detail merk je pas hoe goed men heeft getracht de wereld als realistisch voor te stellen. Ook van symboliek loopt de film over: of wat dacht U van deze: John Anderton dacht dat het systeem onfeilbaar was, totdat hij het met andere ogen bezag! Naast de score van John Williams, die vooral moet dienen om de actie nog wat op te zwepen, wordt er opvallend vaak gewerkt met bestaande, klassieke muziekstukken, die het tempo van de film grotendeels sturen.


Tot slot nog een woordje over de cast. We zijn geen onverdeelde fan van Tom Cruise, maar deze film moet toch wel het hoogtepunt van zijn carrière betekenen; al vaker probeerde hij samen met Steven Spielberg een project uit de grond te stampen, echter zonder succes. Misschien dat hij voor deze film eindelijk over de nodige rijpheid beschikt om diepgang aan zijn rol te geven, maar de getormenteerde ziel van John Anderton, vechter tot op het einde, spreekt voor zijn veelzijdigheid als acteur. Toch ook even Samantha Morton in de schijnwerpers stellen, die als de half waanzinnige en helemaal kale pre-cog Agatha een verbluffende indruk achterlaat. Ook Max Von Sydow past perfect in het plaatje als oude mentor van John Anderton, die met hart en ziel wil vechten voor zijn zielskind, de afdeling Pre-Crime. In een verscheidenheid aan cameo's herkent U ongetwijfeld ook nog Cameron Crowe, Cameron Diaz en een hele resem anderen.