De manier waarop regisseur László Nemes z’n onderwerp in beeld brengt is uiteraard zeer apart. Wie heeft ooit een film gemaakt met louter close-ups van zijn hoofdpersonage? Bijgevolg word je als toeschouwer gedwongen om de wereld door de ogen van Saul te bekijken en voor die wereld heeft hij weinig interesse, want hij doet schijnbaar geen enkele moeite om wat zich in het crematorium afspeelt haarfijn te registreren. Ook hij ziet het allemaal door een melkachtige mist. Misschien is het kwestie van emotionele afstomping en gewenning, of eerder van overleven, want als hij z’n werk niet naar behoren doet, staat hij morgen misschien ook in de doucheruimte. Als gevolg van die werkwijze wordt de regisseur beperkt qua visuele en logistieke mogelijkheden: zijn en onze horizont reikt nooit verder dan het blikveld van Saul en dus is er geen ruimte voor gelijktijdige verhaallijnen elders in het kamp, tenzij Saul er bij betrokken raakt tijdens zijn zoektocht naar een rabbijn. Voor de rest maakt regisseur László Nemes hoofzakelijk gebruik van suggestie eerder dan van scherpe visuele observatie. De joden die van de trein naar het kamp schuifelen, zich uitkleden en in de doucheruimte binnengeleid worden, zijn niet meer dan wazige schimmen, ontdaan van alles wat menselijk is. Saul en z’n collega’s horen hoe ze schreeuwen en krijsen, ze zijn het gewend, het is bandwerk, 24 uur per etmaal, 7 dagen per week…

In New York liepen mensen de zaal uit tijdens de première van Son Of Saul, want regisseur László Nemes doet wat niemand ooit deed. Hij leidt de kijker nl. binnen in het duivelse hart van het crematorium: de opgestapelde naakte lichamen, het wegslepen van de Stücken naar de verbrandingsovens, het schoonmaken van de vloer voor de volgende sessie, de verse verf op de muren om de illusie op te houden… we zien het door dezelfde melkachtige mist als Saul, suggestief en versluierd, maar net daarom zoveel sterker en realistischer dan welk expliciet beeldfragment over dit onderwerp ooit. Het zijn fragmenten die choqueren en emotioneren, want de visuele confrontatie genereert een ondraaglijk gevoel van afschuw en verbijstering.
 

Dat maakt het niet gemakkelijk om een objectief oordeel over Son Of Saul te formuleren, want emotie is sowieso een slechte raadgever in om het even welk beoordelingsproces. Toch overheerst het gevoel dat László Nemes er niet in slaagt om z’n film 103 minuten lang spannend te houden.

Géza Röhrig neemt de rol van Saul Ausländer voor z’n rekening. Hij is van Joods-Hongaarse afkomst en woont met zijn familie in Manhattan. In 1989 had hij een rolletje in een Hongaarse tv-miniserie, in New York was hij voornamelijk aan de slag als shomer in een rouwcentrum. In het joodse begrafenisritueel is dat de persoon die bij het lichaam van de overledene blijft tot het moment van de begrafenis en die assistentie biedt tijdens de rituele wassing. Röhrig werd twee keer bekroond voor zijn hoofdrol in Son Of Saul (o.a. op het Santa Barbara Intern. Film Festival) en moest vier keer met een tweede plaats genoegen nemen (o.a. National Society of  Film Critics, USA, en Los Angeles Film Critics Association), op zich een bevreemdend resultaat voor een acteur die weinig om handen heeft (nauwelijks actie of dialogen) en wiens gelaatsuitdrukking nauwelijks varieert. Maar de fysieke dominantie is compleet als gevolg van de voortdurende close-ups, en aan Sauls grimmige en indringende blik kan je als kijker moeilijk ontsnappen.

In een kleine maar uitstekende bijrol ziet u de Hongaarse acteur Sadór Zsótér (Fateless, 2005) als de joodse kampdokter Dr. Myklos Nyiszli, die Saul het lichaam van z’n zgn. zoon bezorgt, en een minder nadrukkelijke Levente Molnár als de leider van het verzet.