Eeuwige loser Charlie Brown (Noah Schnapp) krijgt misschien de eerste (en enige) kans van zijn leven om met een propere lei te beginnen wanneer een mooi roodharig meisje (Francesca Angelucci Capaldi) in de wijk komt wonen. Met behulp van zijn professionele dansleraar Snoopy (Bill Melendez) blokt hij op de danspassen, zodat hij naast haar de kampioen van het schoolbal kan worden. Charlie blijft echter met de punchbowl tussen de scharnieren van de deur steken, en glijdt op het cruciale moment uit en activeert daarbij de sprinklerinstallatie. Feestje over. Evenwel schijnen zijn kansen te keren zodra blijkt dat hij op de carrièretests van de school een maximale score heeft gehaald. Evenwel heeft hij zijn scoreblad verwisseld met dat van Peppermint Patty (Venus Omega Schultheis) - wat overigens nog een groter mysterie is, want Patty's grootste intellectuele uitdaging is gewoonlijk om ervoor te zorgen dat haar haren niet tussen de binders van haar ringmappen blijven steken. Plots krijgt Charlie wél de erkenning die hij meent te verdienen. Zodra hij echter te weten komt dat de testresultaten zijn verwisseld, knaagt zijn geweten. Snoopy, die uit de danszaal werd geschopt omdat er geen honden zijn toegelaten, en die in de vuilniscontainer een typmachine heeft gevonden, fantaseert er intussen lustig op los dat hij boven het luchtruim van Parijs zijn geliefde Fifi (Kristin Chenoweth) uit de klauwen van de gevreesde Rode Baron tracht te bevrijden. Good grief!

 

Zowat elke tekenaar van een dagelijkse krantenstrip, van Jim Davis (Garfield) over Dik en Chris Browne (Hagar de Verschrikkelijke), of zelfs een Marc Legendre (Biebel) of Mark Retera (Dirkjan), is in meer of mindere mate schatplichtig aan Peanuts van Charles Schulz. Vijftien jaar na zijn dood scoort de man nog steeds in de lijstjes van best verdienende Amerikanen, met een stripreeks die ogenschijnlijk aan elkaar hangt van de simplismen. Ogenschijnlijk. Met een weinig krabben slaat de diepere gelaagdheid van de strip als een mokerhamer in je gezicht. De stripreeks is al jaren mateloos populair, én ernstig studiemateriaal voor psychologen die in Charlie Browns wedervaren, dat contrasteert met het impulsieve bohémien­-bestaan van Snoopy, een mooie staalkaart vinden van de weltschmerz van een geboren loser. Animatiestudio BlueSky, bekend van onder meer Ice Age en Rio, heeft met deze film alle klassieke elementen uit de talloze Peanuts-cartoons en tekenfilms, waarvan u onder meer hier en hier enkele voorbeelden kan nalezen, herkauwd tot een nieuw geheel, zonder noemenswaardige toevoegingen, behalve dan dat met deze Peanuts Movie ook Schulz' creaties definitief hun intrede hebben gedaan in het computertijdperk. Toen ik nog student was en gewoonlijk op maandag een zwaar examen voor de boeg had, was mijn guilty pleasure om zondagmiddag even tijd voor mezelf te nemen en mezelf te trakteren op een halfuurtje Peanuts, al was het alleen al om me te realiseren dat er nog altijd Charlie Browns op de wereld zijn die het slechter hebben dan ikzelf.

 

En er is eigenlijk nog niets veranderd ten opzichte van de tekenfilms uit de tweede helft van het vorige decennium, behalve dan dat Schulz er niet meer is. Het scenario werd neergepend door Schulz' zoon Craig en zijn kleinzoon Bryan, die bijna religieus hebben gewaakt over de integriteit van de film. De enige inhoudelijke toegeving is dat we in deze film voor het eerst het roodharige meisjewaar Charlie Brown constant op verliefd is - in de strips altijd een off-screen character -  daadwerkelijk te zien krijgen, en ze zowaar enkele woorden tot hem richt. Eindelijk, zou je dan zeggen; en het eerbetoon is gepast. Alle andere ingrediënten klinken de Peanutskenners beslist vertrouwd in de oren: de vlieger-etende boom, Lucy's standje waar je in plaats van de traditionele limonade psychiatrische hulp kan krijgen voor de pre-inflatoire prijs van vijf cent, Sally's adoratie voor haar sweet babboo Linus-met-dekentje (en nu allemaal samen: "I'M NOT YOUR SWEET BABBOO!"), de Grote Pompoen, Oorlog en Vrede van Tolstoy, Woodstock en zijn vier identiek uitziende neefjes, Snoopy's roman die steevast begint met de gevleugelde openingszin it was a dark and stormy night, Schroeders voorliefde voor Beethoven, Marcie die Patty voortdurend sir noemt, en natuurlijk een welgemikte schop tegen de voetbal die Lucy op het laatste moment wegtrekt... feitelijk maakt dit de plot van de film zeer voorspelbaar. Zelfs Bill Melendez werd uit zijn graf gehaald om - middels archiefopnames - Snoopy en Woodstock van een stem te voorzien.

 

 

En toch. Het is fijn om te mogen vaststellen dat er nog vaste waarden zijn. Op een formule als Peanuts mag je sowieso niet veel afdingen, en de voornaamste vernieuwing zit 'm dan ook vooral in het vormelijke aspect. De computergegenereerde figuurtjes behouden enerzijds het - zonder pejoratief te willen klinken - simplistische aspect van Schulz' tekenstijl, maar de CGI-animatie laat onder meer een zeer fijne textuur zien in Snoopy's pels. Enkele scènes waarin Charlie loopt te dagdromen en de figuurtjes overgaan van hun getekende versie naar hun CGI-tegenhanger, leggen precies de vinger op de goeie plek om aan te duiden waarom er zelfs in dit CGI-tijdperk geen stijlbreuk moet verwacht worden. Zelfs in 2015 heeft Charlie Brown nog géén laptop of GSM, en communiceert hij nog met zijn vriendjes met een bakelieten telefoon. Peanuts is rijk genoeg om een film van een avond mee te kunnen vullen zonder dat beroep moet worden gedaan op referenties naar populaire cultuur. Ook zijn volwassenen nog altijd taboe in de strip; we 'horen' alleen de legendarische leerkracht Miss Othmar 'spreken' door middel van een trompet met een demper. Het geniale van Schulz' strip valt natuurlijk niet te vatten in een film op gelijk welk medium, en terecht heeft Schulz testamentair laten vastleggen dat er na hem geen nieuwe Peanuts meer mochten getekend worden. Een film is echter geen strip en The Peanuts Movie is méér dan een zoveelste eerbetoon aan Schulz, het is als een statement dat er op Peanuts nog steeds geen sleet zit.

BEELD EN GELUID
De animatie van deze Peanuts-computerfilm is ronduit prachtig, en deze Blu-ray laat dit in waarde. De kleuren zijn extreem levendig, en meer dan de traditionele tekenfilms zit er meer nuance in de kleurschakeringen, zonder dat men daarbij overdrijft. Peanuts bestaat grotendeels uit redelijk simpele tekeningen, maar onder meer in Snoopy's pels is er voor een fijne textuur gekozen die het geheel wat hoger tilt. Deze textuur vinden we onder meer ook terug in bijvoorbeeld Linus' safety blanket. Het gros van de film speelt zich af in vertrouwde omgevingen, zoals Charlie's pitch field, een klaslokaal en de sporthal van de school, maar in de dagdromen waarin Snoopy met zijn Verzopen Kameel boven Parijs vliegt (terwijl de kinderen in de 'normale' wereld klagen dat Charlies hond weer eens gek is geworden), trekken de animatoren alle registers open. De kleuren krijgen ineens een heel ander palet, met kleuren die je gewoonlijk alleen in documentaires over loopgraven vindt. Christophe Beck tekende voor de soundtrack, maar hij greep uitvoerig teurg naar het rijke oeuvre van jazzcomponist Vince Guaraldi, die in zijn carrière genoeg Peanuts-thema's heeft geschreven om een cd mee te vullen. Alleen de bijdrage van gebakken lucht-artieste Meghan Trainor komt geforceerd over en past in deze Peanutsfilm als een tang op een varken. De DTS-HD MA 7.1-track volstaat ruimschoots voor de eerder statische humor, maar ook hier worden boven het luchtruim van Frankrijk alle registers (én de Gatlinger van de Rode Baron) opengetrokken. De dialogen zijn duidelijk verstaanbaar, uiteraard op het trompetgetoeter van de volwassenen na.

EXTRA'S
Zes kortfilms "Snoopy Snippets" (2:45) bevatten enkele korte animatietests waarin we de zeanuts in actie zien. De shorts heten Snoopy and Charlie Brown on Couch (0:22), Snoopy and Charlie Brown Ice Skating (0:30), Gift (0:52), Charlie Brown Swing and Hit (0:34), Snoopy Pitch (0:21) en Snoopy Root Beer (0:34). De beste featurette op deze disk is You Never Grow Up, Charlie Brown (30:17), een bovengemiddeld werkstuk waarin niet alleen de makers van deze nieuwe film hun visie op Schulz' oeuvre uit de doeken komen doen, maar waarin ook de erven Schulz een significante bijdrage leveren. Snoopy's Sibling Salute (1:55) gaat over de korte toegiftscène tijdens de aftiteling waarin we Snoopy's broertjes en zusjes van de Daisy Hill Puppy Farm te zien krijgen. Steve Martino toont in drie documentaires Learn to Draw Snoopy (4:13), Learn to Draw Woodstock (3:04) en Learn to Draw Charlie Brown (4:02) hoe drie van de hoofdpersonages getekend worden, maar de man kan uiteraard niet aan de meester zelf tippen. De videoclip Get Down with Snoopy and Woodstock (2:17) bevat een montage van danssequenties op wat mijn ouders boenke boenke-muziek zouden noemen, en in tegenstelling tot de film is hier toch wel een beetje een stijlbreuk waar te nemen met de Peanuts van weleer, die deze hippedy hoppedy-versie best kunnen missen. Waarom de over het paard getilde troela Meghan Trainor zowel in een Karaoke-videoclip (3:01), een gewone videoclip (3:08) én een making of-documentaire Behind the Scenes (2:53) van het nummer Better When I'm Dancin' mag opduiken, zal voor eeuwig en altijd een raadsel blijven, en als we Schulz' graf zouden aansluiten op een dynamo, zou hij er zich zo snel in omdraaien dat we de Amerikaanse Westkust drie weken van stroom zouden kunnen voorzien. De Video jukebox "Snoopy's Playlist" (27:52) bevat de mogelijkheid om alle muzikale momenten uit de film achter elkaar te spelen. 4 galerijen met fijne Concept Art (2:50), Color Keys (1:15), Characters (3:00) en Final Art (2:55) kunnen me alvast meer bekoren, alsook de vijf trailers (9:29). Bij de verplicht te bekijken cross-promotionele trailers zit onder meer een mooie sneak preview van de vijfde Ice Age-film.

CONCLUSIE
Kids can be delightfully cruel! Steve Martino en BlueSky maken van deze Peanuts Movie een waardig eerbetoon aan het genie van Schulz, dat inhoudelijk nergens vernieuwend is, maar vormelijk des te meer. Vooral de goede beeldkwaliteit maakt van Charlie Brown een winner.