FILM
Een goed jaar nadat clownvis Marlin (Albert Brooks) met behulp van de vergeetachtige blue tang Dory (Ellen DeGeneres) zoontje Nemo (Hayden Rolence) heeft gered van een gewisse dood door tandarts, wonen de visjes weer op hun oude, vertrouwde koraalrif. Dory blijft echter nog steeds sukkelen met haar kortetermijngeheugen, en het feit dat ze zich met geen mogelijkheid haar familie kan herinneren, doet het trauma alvast geen goed. Na een plotse ingeving herinnert ze zich dat ze ooit ergens met haar ouders aan de kust van Californië moet geweest zijn, maar buiten een schimmig herkenningspunt heeft ze niet veel om op af te gaan. Met lichte tegenzin besluiten Marlin en Nemo haar te volgen op haar zoektocht naar haar ouders, maar onderweg geraken ze gescheiden, en belandt Dory in een verzorgingsstation voor vissen, aanpalend aan een waterpretpark. Daar ontmoet ze de octopus Hank (Ed O'Neill) - feitelijk een septopus, want hij is één tentakel kwijt - die Dory wel wil helpen; zijn hulp is echter niet gratis, want hij wil van Dory graag het labeltje waarmee hij kan verkassen naar een ander, rustiger aquarium. Marlin en Nemo doen intussen alle moeite van de wereld om in het pretpark binnen te geraken, en alle niet-orthodoxe middelen zijn daarvoor geoorloofd...




13 jaar na de oorspronkelijke film pakt Pixar uit met een sequel, een manoeuvre dat voor de studio de éne keer al wat beter uitdraait dan de andere. In geval van Toy Story zit er alleszins nog geen sleet op de formule, maar deze Finding Dory is een weinig origineel doordrukje van de eerste film, waar Dory en Nemo niet alleen in de titel van rol zijn verwisseld. Waar Pixar vorig jaar nog verraste met het innovatieve Inside Out, ontbreekt het in Finding Dory een beetje aan een originele invalshoek. Natuurlijk, er zit zoals steeds een redelijk brave boodschap in verwerkt dat familie altijd de eerste plaats komt en, om het met een toepasselijke Engelse uitdrukking te zeggen, blood thicker than water is, maar je kan toch niet om het feit heen dat in de twintigjarige geschiedenis van Pixar dit toch wel dé film bij uitstek is die het meest tracht te teren op een bekende formule. Met Ed O'Neill, in een vorig leven bekend als de sullige Al Bundy uit Married... With Children, is aan het universum een leuk nevenfiguur toegevoegd, maar daar blijft het ook bij. Er zit niet echt een antagonist in de film, waardoor het scenario noodgedwongen wordt uitgesponnen door middel van een hoop slapstick-toestanden. Zo duurt de sequentie waarin Nemo en Marlin via een ietwat aan hersenverkalking lijdende vogel in een emmertje naar de overkant van het park moeten worden gebracht, overduidelijk te lang.




Toch probeert de film duidelijk een lans te breken voor patiënten die lijden aan mentale problemen, zoals Dory met haar geheugenverlies, dat op gegeven ogenblik zodanig erg wordt dat de andere vissen haar straal negeren. De gimmick van Dory, origineel geconcipieerd als nevenfiguur, die voortdurend vergeet wat er vijf minuten geleden gezegd werd, wordt nadrukkelijker op het voorplan gezet, waardoor haar kunstje, dat in de eerste film eerder diende om haar functie van annoying sidekick in de verf te zetten, plots met bittere ernst omkleed wordt. Eens die boodschap begint in te zinken, is de film echter al over de helft, en volgt er een redelijk rommelig einde, waarbij de hoofdpersonages uiteraard weer netjes op hun pootjes terechtko... euh, ik bedoel, nu ja, u begrijpt me wel. Technisch valt er bijzonder weinig aan te merken op de film: de perfectie van computeranimatie is al een tijdje een feit, en de stemmencast doet enorm haar best om de personages hart en ziel te geven.




BEELD EN GELUID
Bij de vorige film heb ik voor de bespreking van de beeldkwaliteit u gewoon vergast op enkele kleurrijke screenshots, in plaats van uitvoerig de techniek uit te vlooien. Ik ga dat nu weer doen. De veelheid aan audiosporen zou je bijna kunnen overtuigen dat er per ander geluidssysteem dat op de markt is, een spoor voorzien is. Naast een ongecomprimeerde Engelse DTS-HD MA 7.1-track is er ook een (in mijn ogen overbodige) Engelse DTS-HD HR 5.1-track aanwezig; aangezien 7.1 kan gedownmixed worden naar 5.1, lijkt dit verspilling van ruimte. Daarnaast is er nog een "gewoon" Engels Dolby Surround 2.0-spoor aanwezig, en voor doven en slechthorenden een audio-descriptief spoor, ook in Dolby Surround 2.0. Naast een Vlaamse, een Nederlandse en een Franse track, delen we deze release blijkbaar met de Hindoes. Met een slechte woordspeling zou ik de 7.1-track alleszins immersief durven noemen: details zoals de valse echo in de speakers van het amusementspark (dat blijkbaar Sigourney Weaver te strikken heeft) en de claustrofobische omgeving waarin Dory Hank ontmoet, worden afgewisseld met luide, abondante soundscapes, zoals die waarin Marlin en Nemo op de loop moeten gaan voor een roofvis.




EXTRA'S
Net zoals bij Inside Out zijn er twee versies op de markt. De hoofdschijf bevat een audiocommentaar door Andrew Stanton, Angus Maclane en Lindsey Collins, respectievelijk regisseur, co-regisseur en producente, die gelukkig een niet te technische kijk bieden op de onstaansgeschiedenis van deze sequel. De klassieke kortfilm die aan elke Pixar voorafgaat, is Piper (6:05), wellicht één van de technisch meest voldragen hoogstandjes die de studio ooit heeft afgeleverd. We volgen daarin de belevenis van een zandpijpertje dat nog niet zo makkelijk de golven weet te ontwijken op zijn zoektocht naar voedsel. Vooral de openingsbeelden zijn quasi fotorealistisch. De rest van het bonusmateriaal is redelijk versnipperd. Marine Life Interviews (2:04) bevat enkele faux interviews met dieren uit het marinecentrum. In The Octopus That Nearly Broke Pixar (9:05) leren we dat de creatie van Hank de octopus op technisch gebied de grootste uitdaging was. What Were We Talking About (4:31) licht de uitdaging toe van een film te bouwen rond een hoofdpersonage met acuut geheugenverlies. In Casual Carpool (3:47) rijdt regisseur Andrew Stanton met zijn wagen rond om de stemacteurs op te halen. De stemacteurs komen nog eens een tweede keer aan bod in Animation & Acting (6:57), met een bijdrage over de bijzondere uitdagingen van voice acting. In Deep in the Kelp (3:20) vertelt actrice Jenna Ortega hoe de Pixar-animatoren echte vissen onderzoeken, en in Creature Features (3:02) mogen de stemacteurs kort hun personages voorstellen. Ook is er nog een cross-promotionele trailer voor Moana voorzien.




De slechts bij enkele handelaars verkrijgbare bonusdisk bevat nog de volgende extra supplementen. We starten met 5 documentaires Behind the Scenes, met eerst en vooral Skating & Sketching with Jason Deamer (4:14), een featurette waarin Pixar-art director Jason Deamer vertelt over hoe het is om bij de animatiegigant te werken. In Dory's Theme (4:57) vertellen regisseur Andrew Stanton, componist Thomas Newman en music editor Bill Bernstein over de rol van de muziek in de film, onder meer bij het verweven van de flashbacks. Rough Day on the Reef (1:11) toont enkele grafische screwups, Finding Nemo As Told by Emoji (2:47) vertelt in drie minuten het verhaal van de eerste film, door gebruik te maken van gsm-pictogrammen, en Fish Schticks (3:35) is een collectie gags van elk een paar seconden.




Bij de vier Living Aquariums krijgt u vier screensavers die op een grote televisie behoorlijk indrukwekkend zijn: Sea Grass, Open Sea, Stingrays en Swim to the Surface. De zeven verwijderde scènes, voorzien van een inleiding (50:12) zijn in een aparte sectie ondergebracht. Tot slot krijgt u nog vier gewone trailers: Sleep Swimming uit de Verenigde Staten (1:43), Theatrical Payoff  uit Japan (2:09), Can't Remember uit Spanje (1:22) en Journey uit Rusland (2:31).




CONCLUSIE
Finding Dory voldoet aan alle standaarden van Pixar, niet in het minst de technische, maar is inhoudelijk toch vooral meer van hetzelfde. Als we dan toch op een sequel zitten te wachten, wordt het misschien tijd om eindelijk The Incredibles nog eens uit hun verplichte pensionering te halen.