DVDInfo.be - Besprekingen

:: BESPREKINGEN ::

DVDInfo.be >> Bespreking >> MONSIEUR CHOCOLAT

MONSIEUR CHOCOLAT

Bespreking door: Michael2 - Geplaatst op: 2016-11-24

FILM

Voor alles was er ooit een eerste keer. Monsieur Chocolat vertelt ons het waargebeurde verhaal over het clownsduo George Footit (James Thiérrée) en Rafael Padilla (Omar Sy). Op zich misschien niet zo speciaal, maar omdat Rafael een donkere huidskleur heeft en we ons bevinden in de belle époque-periode, zeker niet evident. Eerst leren we Footit kennen die in het lokale circus de eigenaar niet meer kan overtuigen van zijn talent als clown. Hij krijgt de boodschap dat hij vernieuwing moet brengen en krijgt dus geen rol in het programma. In datzelfde circus treedt Rafael op als Kananga, de karikatuur van een inboorling die het publiek vooral angst moet inboezemen via zijn huidskleur die in die tijd door weinig mensen was gezien.

George ziet echter meer dan een attractie in Rafael en benadert hem om zijn partner in crime te worden. Ze slaan de handen in elkaar en krijgen van de circusbaas de kans om hun act te testen voor een publiek en daarmee is het duo Footit en Chocolat geboren. De test loopt echter niet van een leien dakje. Het publiek is moeilijk warm te krijgen voor de humor van het duo en net als ze het voor bekeken houden, trapt Footit tegen het achterste van Chocolat en beginnen de mensen eindelijk te lachen. Deze slapstick is de sleutel tot hun succes en ze bouwen heel hun repertoire erop uit: Footit in de rol van de superieure witte clown en Chocolat als de onderdanige simpele august die de klappen mag incasseren. Het publiek lust er wel pap van en het duurt niet lang vooraleer het duo naar Parijs trekt om daar van zijn roem te genieten.

De aard en de racistische toon van Rafaels rol -- die het goed doet bij het publiek - begint echter meer en meer aan hem te knagen. Hij komt in een neerwaartse spiraal terecht van drank, gokken en schulden en Footit kan alleen hulpeloos toekijken hoe hun gezamenlijke en rooskleurige toekomst langzaam maar zeker verloren gaat.

Hoewel deze film een drama is, speelt humor uiteraard een belangrijke rol. Daar loopt het echter al meteen mis, want als Footit en Chocolat optreden, is het eigenlijk niet grappig. Dat ligt puur aan het feit dat je naar een oude vorm van humor kijkt: de witte clown die tegen de kont trapt van zijn partner is niet bepaald vernieuwend en lachwekkend te noemen. Misschien ook meteen de reden waarom circussen anno 2016 praktisch uitgestorven zijn. Dan komt er nog het racistisch thema bij wat het niet gemakkelijker maakt. Het is hoe die periode was, maar ik had moeite om mij in die tijdsgeest in te leven. Het verhaal van Rafael Padilla mag zeker niet verloren gaan, maar het levert wel een voorspelbare film op die bijna nooit origineel of verrassend uit de hoek komt en dat is jammer. Daardoor heb ik het gevoel dat men trouw is gebleven aan het echte verhaal van Rafael en dat is dan weer een pluspunt. Nergens wordt het verbloemd en die neerwaartse spiraal blijft maar doorgaan, het is dus zeker geen feelgoodmovie geworden.

Aan de twee hoofdacteurs zal het zeker niet liggen want die zijn eigenlijk de reden om de film te zien. Zowel Omar Sy (Intouchables, Samba) als James Thiérrée (Mes Séances De Lutte, Korkoro) spelen hun rol met verve. Voor het publiek spelen ze de leuke clowns die op handen worden gedragen en daarbuiten worstelen de personages met hun eigen demonen waardoor het contrast haast niet groter kan zijn. Voor Omar betekent het dat hij iemand moet spelen die alleen roem kan verwerven als hij zijn afkomst laat ridiculiseren, waardoor hij op deprimerende wijze zijn heil zoekt in de gokwereld en in een fles drank. James, trouwens een kleinzoon van Charlie Chaplin, is dan weer iemand die in zijn schulp kruipt en veel piekert. Hij heeft meer vrede met zijn plek in de wereld, maar hij is ongelukkig doordat zijn compagnon zijn weg in het leven niet vindt, en daardoor onvermijdelijk wordt meegesleurd. Beiden spelen hun rol op een sublieme wijze, maar vanwege de teruggetrokken aard van Footit krijg je nooit het gevoel dat er een uitzonderlijke band is tussen de twee. Die is er wel, maar het komt nooit naar voren zoals in bijvoorbeeld Intouchables en als het komt, is het te laat in de film. Doordat je als kijker die band niet genoeg aanvoelt, is het bijgevolg moeilijk om zelf een band te maken met de personages. Dat ligt echter niet aan de acteurs, want nogmaals die zijn subliem, maar eerder aan het scenario en de aard van de personages.

BEELD EN GELUID
De belle époque komt mooi tot haar recht met warme en flamboyante kleuren. Ook in het circus passeert er uiteraard een regenboog aan kleuren. In de donkere sobere momenten van de film duiken er echter verlieswaarden van het zwartniveau op waardoor details verloren gaan. Ook heb ik geregeld kartelingen in het beeld opgemerkt waar ik mij wel aan stoorde, maar ik kijk films dan ook op een projector. Ik ben er vrij zeker van dat als de film in een kleiner formaat bekeken wordt, dat niet opvalt. Het geluid is verzorgd en omdat dit vooral een dialoogfilm is, hebben de surroundboxen weinig werk. Uw buren zullen u dankbaar zijn.

EXTRA’S
Geen.

CONCLUSIE
Een film is een geheel en dat wordt hier duidelijk gemaakt. De prachtprestaties kunnen een kijkbeurt rechtvaardigen, maar ze kunnen de film amper redden. Het trieste verhaal van Rafael Padilla mag zoals gezegd niet in de vergetelheid sukkelen, maar het is jammer genoeg niet het meest originele verhaal.