FILM
Het ruimteschip Avalon onderneemt een reis van meer dan 100 jaar naar de kolonieplaneet Homestead II. Terwijl de passagiers in een cryogene slaap zijn gedompeld, werkt het schip op automatische piloot zijn traject af. Een onverwachte ontmoeting met een meteorenzwerm veroorzaakt echter een storing in de elektriciteitshuishouding, waardoor technicus Jim Preston (Chris Pratt) zo'n slordige 90 jaar te vroeg wakker wordt uit zijn hibernatiecapsule. Naast het feit dat de automatische systemen aan boord even veel empathie vertonen als een automatisch antwoordapparaat, weet Jim het een jaar uit te zingen met als enige gezelschap wat enigszins op een mens lijkt de androïde-barman Arthur (Michael Sheen). Dit kan evenwel niet verhinderen dat Jim op de duur zo zot als een deur wordt van de eenzaamheid, ook al omdat zijn vooruitzichten zijn dat tegen de tijd dat de Avalon op zijn bestemming arriveert, hij met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid gecrepeerd is van de ouderdom.




Hij wordt echter tot over zijn oren verliefd op Aurora Lane (Jennifer Lawrence), een Newyorkse schrijfster die hij elke dag gaat bewonderen in haar hibernatiecapsule. Op een gegeven moment nemen zijn gevoelens de overhand op zijn verstand, en hij 'saboteert' ook haar capsule, waardoor ze wakker wordt. Jim doet evenwel alsof ook daar een technische storing aan de basis lag, en het lijkt alsof hij haar enige houvast is, want Aurora is noodgedwongen deelachtig geworden aan dezelfde twijfelachtige toekomst als Jim: de kans dat één van hen ooit iets anders zal zien dan de binnenkant van de Avalon, is zo goed als nul. Aangezien het aantal potentiële kandidaten op het schip om een praatje mee te maken niet bijzonder dik gezaaid is, staat het om het met een slechte woordspeling te zeggen in de sterren geschreven dat er iets moois groeit tussen het droomkoppel. Die droom wordt evenwel aan diggelen geslagen door de babbelzieke Arthur, die er in een onbewaakt ogenblik uitflapt dat Jim de hand had in het defect aan Aurora's capsule. De Avalon begint daardoor meer en meer op een vliegende doodskist te lijken, en Aurora kan niet geheel onterecht het gevoel niet onderdrukken dat ze gestrand zit met een maniak. Ze zullen evenwel hun krachten moeten bundelen wanneer blijkt dat de meteorenzwerm nog wel meer beschadigd heeft dan alleen Jims capsule. Een derde persoon, bemanningslid Gus Mancuso (Laurence Fishburne), wordt wakker, zij het dat het ontwakingsproces hem ongeneeslijk ziek heeft gemaakt, en het is maar de vraag of hij lang genoeg kan overleven om aan Jim en Aurora uit te leggen hoe ze het schip moeten repareren.




De Noorse regisseur Morten Tyldum, die twee jaar voordien nog hoge ogen gooide met The Imitation Game, de geacclameerde biografie van Alan Turing, gooit het met deze bijzonder mooi gestileerde sciencefictionfilm over een heel andere boeg. Zijn twee hoofdacteurs zijn beiden beslagen in het genre: Chris Pratt is de nieuwe wonderboy van Hollywood die naambekendheid heeft verworven met rollen in Jurassic World en Guardians Of The Galaxy, en de veelzijdige Jennifer Lawrence is niet vies van een cultrolletje meer of minder, zoals de jonge Raven Darkholme in de X-Men-franchise en Katniss Everdeen in de Hunger Games-reeks, die haar naar het sterrendom heeft gekatapulteerd. Alhoewel er redelijk wat wetenschappelijke nonsens wordt verkocht in de film - als de Avalon werkelijk vliegt tegen de helft van de lichtsnelheid, zijn de passagiers al lang verpletterd - moet je volgens mij de film eerder interpreteren als een allegorie over onvoorwaardelijke liefde op het eerste gezicht. Naast het feit dat Lawrence en Pratt een droomkoppel zijn waarvan de seksuele spanning afknettert, levert Tyldum een onderhoudende film af met mooie visuals, een stevige portie romantiek én de nodige suspense. Tyldums Adam en Eva zijn in verschillende opzichten elkaars tegenpolen: zij is een rijke snob die de reis grotendeels maakt voor de kick, goed wetende dat tegen haar terugkeer naar de Aarde iedereen die ze ooit gekend heeft, al honderden jaren dood zal zijn; hij heeft het goedkoopste soort ticket weten te bemachtigen omdat hij als technicus in de categorie 'knelpuntberoep' valt, wat de maatschappij er niet van weerhoudt om in zijn paygrade in het voedselautomaat alleen iets te verdelen dat nog het best kan omschreven worden als uitgekotst zagemeel.




Wie zich liever blind staart op vragen als waarom de passagiers worden aangemaand om zich naar het raam te begeven wanneer de Avalon een rode gasreus passeert, terwijl iedereen wordt geacht in slaap te zijn, gaat spijtig genoeg voorbij aan de échte vragen die de film opwerpt. Zoals: is het moreel te verantwoorden wat Jim met Aurora heeft uitgehaald? Door haar vroegtijdig te wekken, heeft hij haar lot bezegeld, én zijn profiel lijkt in vele opzichten enorm op dat van een stalkende psychopaat, maar is zo'n daad te verantwoorden als het enige alternatief is om langzaamaan geschift te worden? Ondanks zijn wandaad kan je Jim niet echt veroordelen - en het idee om tot het einde der tijden opgesloten te zitten in een ruimteschip in gezelschap van Jennifer Lawrence is iets waar veel mannen moeilijk nee zouden tegen zeggen. Er worden alvast geen fouten gemaakt tegen de interne logica van de film, en de gevoelens van liefde en haat waarmee de titulaire passagiers worden geconfronteerd, zijn geloofwaardig. Daarnaast is Passengers mooi qua design en je knarst onwillekeurig je tanden mee stuk wanneer blijkt dat Jim na zijn klachtentelefoontje naar de klantendienst van Homestead Enterprises laconiek te horen krijgt dat hij binnen een jaar of vijftig wel antwoord mag verwachten.




BEELD EN GELUID
Passengers is een uitermate geknipte film voor een medium in hogedefinitie. Het ruimteschip ziet er brandschoon uit, om nog wat meer te kunnen contrasteren met de inktzwarte ruimte rondom. Details zijn uitvoerig aanwezig, zoals Jims schipbreukelingenbaard of de moedervlekken op Aurora's huid. Naast het eerder koele design is er voldoende ruimte voor warme kleuren, zoals de vuurhaard die zich manifesteert in één van de minder volgens plan werkende onderdelen van het schip, de rode, casino-achtige kleuren van de bar waar androïde Arthur aan de lopende band sloten whisky schenkt, of de zee van sterren die Aurora en Jim te zien krijgen tijdens hun ruimtewandeling. Het contrast is zeer hoog, en het zwart ziet er enorm solide uit. Artefacts zijn compleet afwezig. De Engelse DTS-HD MA 5.1-track is volgens de hoes gecodeerd in Auro; of dit een verschil maakt in de beleving, zullen we u laten weten zodra we de lotto gewonnen hebben, maar ook op een eerder bescheiden geluidsinstallatie weet de track mijn goedkeuring weg te dragen. De impact van de asteroïden, de immense leegte van het zo goed als verlaten schip, het geruis van de Zero G-lift én de mooie soundtrack van Thomas Newman zijn voortreffelijk in elkaar gemixt.




EXTRA'S
Het had wat meer mogen zijn. Naast acht verwijderde scènes (9:49) krijgen we een vijftal documentaires. Casting the Passengers (10:34) belicht de keuze van de zeer beperkte cast - breek ons de mond niet open over de non speaking cameo van Andy Garcia. Space on Screen - The Visual Effects of Passengers (7:27) bevat een run-of-the-mill-overzichtje van de best wel impressionante visuele effecten. In On the Set With Chris Pratt (4:19) geeft de hoofdacteur zijn commentaar over het draaiproces, Creating the Avalon (9:35) toont het design van het schip, en de Outtakes From the Set (4:23) is een redelijk stomme gag reel. Vier faux reclamefilmpjes "Book Passage" (4:40) moeten u ten slotte overtuigen om have en goed achter te laten en een ticketje naar Homestead II te boeken. Opteert u evenwel voor de steelbook, dan krijgt u er de redelijk goed gestoffeerde documentaire A Journey to the Stars: The Making of Passengers (25:37) bovenop, maar dan moet u iets dieper in uw beurs tasten. Een intergalactisch telefoongesprek kost gelukkig méér, klaarblijkelijk. De hele bonussectie voelt wat onvoldaan aan: over deze film was beslist méér te vertellen.

CONCLUSIE
Passengers overtrof in de bioscoop mijn verwachtingen, en blijft ook bij een volgende kijkbeurt een aangename mengeling tussen sciencefiction en romantiek. Wat een film nog meer moet hebben vooraleer ik 'm kan aanraden, weet ik niet. Meer bonusmateriaal misschien?