Jimmy McGill (Bob Odenkirk) ziet maar één oplossing: op eigen houtje beginnen. Hij huurt een achterkamertje in een schoonheidssalon dat hij als kantoor en slaapkamer gebruikt – Saul zal het salon later aan Jesse Pinkman proberen te slijten als investering – en specialiseert zich na verloop van tijd in testamenten en wilsbeschikkingen van oude dames in een bejaardentehuis. En ondanks een verleden als scharrelaar en kleine crimineel, slaagt Jimmy McGill erin om uit de buurt van corruptie en misdaadgeld te blijven – één keer zorgt hij er zelfs voor dat 1,6 miljoen dollar verduisterd belastinggeld wordt teruggegeven – maar als hij op een keer op een grote corruptiezaak stuit in het Sandpiper-bejaardentehuis, waar hij zich inmiddels heel populair heeft gemaakt bij de oudjes, wordt hij meegezogen in een maalstroom waarover hij al heel gauw de controle verliest en een beroep moet doen op de hulp van Hamlin Hamlin McGill…
De serie mag dan Better Call Saul heten, naar de slogan waarmee Saul Goodman in Breaking Bad klanten probeert te werven, wegens de keuzes die zijn gemaakt voor deze spin-off, krijg je de man in kwestie niet te zien, dat wil zeggen: hij is wel de hele tijd van de partij, maar hij gebruikt nog de naam waarmee hij is geboren, nl. Jimmy McGill. Bovendien willen we nu al verraden dat het nog wel een tijdje zal duren vooraleer Saul Goodman te voorschijn komt, want over Jimmy McGill zijn de makers duidelijk nog niet uitgepraat en bovendien is er nog een hele weg af te leggen vooraleer hij in de huid van Saul Goodman kan glijden, want tussen een af en toe uitschuivende pro deo-advocaat en een man die grote criminelen adviseert hoe ze op een eenvoudige manier miljoenen drugsdollars kunnen witwassen, ligt een grotere afstand dan tussen Walter White en Heisenberg.
Visueel heeft Better Call Saul seizoen 1 heel veel gemeen met Breaking Bad. De beide series zijn nl. grotendeels door dezelfde ploeg van schrijvers en technici gemaakt: nogal wat korte scènes die pas in latere afleveringen een oplossing krijgen (denk aan het plastic speeltje in het zwembad uit Breaking Bad), flashbacks, kleurenfilters om heden en verleden uit elkaar te houden, kikkerperspectieven om dreiging of gevaar te benadrukken, etc. Bovendien speelt de actie zich in sommige verhaallijnen op precies die plaatsen af waar ook Walter White en Jesse Pinkman destijds werden gesignaleerd, o.a. de woestijn (in de scène met de twee skaters) en uiteraard het schoonheidssalon. Maar dat alles betekent niet dat we Better Call Saul seizoen 1 inhoudelijk op enige manier kunnen vergelijken met Breaking Bad, waarin het vooral om emotie, spanning en thrillereffecten ging (wordt White door zijn zwager ontmaskerd als Heisenberg; overleeft het duo de samenwerking met Gus Fring van pizzeria Los Pollos Hermanos; kan Walter White z’n kompaan Jesse Pinkman onder controle houden, etc.), in Better Call Saul krijgt vooral ook donkere humor een ruime plaats, waardoor de serie qua toon toch een heel andere richting kiest.
We moeten ook nog vermelden dat Mike Ehrmantraut (Jonathan Banks), de fixer uit Breaking Bad, de overstap naar Better Call Saul heeft gemaakt. Als de serie begint zien we hem in het wachthuisje van een betaalparkeerplaats, waar hij het voortdurend aan de stok krijgt met een opgejaagde Jimmy McGill, die van de medewerkster van de rechtbank keer op keer te weinig stickers heeft gekregen om een hele dag gratis te parkeren. Het leidt tot woordenwisselingen, en zelfs tot een handgemeen, al bewaart Ehrmantraut meestal zijn koelbloedigheid terwijl hem verweten wordt een varkensneuker te zijn, waarmee de kijker een blik wordt gegund op het niet zo beschaafde individu dat de jonge advocaat ooit is geweest. Jimmy McGill is trouwens het enige personage van wie het karakter grondig wordt doorgelicht. Misschien komt Ehrmantraut in een tweede seizoen wat dat betreft beter aan z’n trekken dan in dit seizoen het geval is, maar gezien hij een weinig spraakzaam iemand is, is de kans eerder klein. Chuck McGill, Howard Hamlin en het belangrijkste vrouwelijke personage, Kim Wexler (die een zusje zou kunnen zijn van Carrie Matthison uit Homeland), zijn niet veel meer dan aangevers voor het hoofdpersonage. Nee, Breaking Bad blijft duidelijk het koninginnenstuk, tenzij je appelen met peren zou vergelijken.
Van euforie tot diepe ontgoocheling, Bob Odenkirk weet het allemaal perfect zichtbaar te maken in Better Call Saul, waarbij hij als grote fan van Monty Python regelmatig flink wat gortdroge humor serveert waarmee hij uitstekend wegkomt zonder dat het personage ongeloofwaardig wordt. Dat hij daarvoor vaak een flinke portie nonsens moet bezigen, neem je er als kijker probleemloos bij, gewoon omdat het uit de mond van Jimmy McGill zo aannemelijk en overtuigend klinkt. Bovendien zal die aanpak later één van de sterke eigenschappen van het personage Saul Goodman blijken te zijn. Het is trouwens een uitstekende keuze om praatvaar Jimmy McGill te combineren met de stille en zwijgzame Mike Ehrmantraut, op een sublieme manier gestalte gegeven door Jonathan Banks, die net zoals in Breaking Bad de motieven van het personage zo veel mogelijk onder een laag geheimzinnigheid probeert te verstoppen, maar medeleven en bezorgdheid om de toekomst van zijn schoondochter en kleindochter zullen Mike er uiteindelijk toe dwingen om het stilzwijgen te verbreken, al was het maar om te voorkomen dat men de goede naam van zijn overleden zoon in twijfel zou trekken.
