FILM 
Een sympathieke film over spoken. Lange tijd geleden dat we daarmee werden geconfronteerd. We herinneren ons nog de capriolen van het vriendelijke spookje Casper en de Patrick Swayze-klassieker Ghost, maar of we A Ghost Story ooit nog een tweede keer willen zien betwijfelen we sterk. De film is niet alleen pretentieus, maar op de koop toe nog eens oersaai. 

Na afloop zijn we er nog niet uit wat regisseur David Lowery in gedachten had. Het verhaal is in een paar zinnen samen te vatten, de boodschap die erachter zit stelt nauwelijks iets voor en als kers op deze vieze taart is de film ook nog eens tergend traag. Probeer maar eens een scène van tien minuten uit te zitten waarbij je de protagoniste een bord ziet leeg eten, met achter haar een spook. Gelukkig wordt het eten er nadien weer uitgekotst, kwestie van de boel iewat levendig te houden. Juist, waarschijnlijk zijn we vergeten dat Lowery het soort regisseur is dat bij critici een wit voetje heeft. Een filmmaker die de tijd neemt voor zijn shots en wel eens vergeleken wordt met Ingmar Bergman, Yasujirō Ozu of Terrence Mallick. We snappen wel waarom, alleen zien we het niet. We zeggen dat niet omdat we gedacht hadden dat we met A Ghost Story een horrorfilm zouden zien. Lowery en Hollywood gaan immers niet samen. Het spook is niet meer dan een wit laken met twee grote gaten, want het schepsel moet kunnen zien waar het loopt. 
Er is nauwelijks dialoog in de film, wel een vervelende soundtrack (ja, ook dat nog!) van Daniel Hart die wel flirt met het solowerk van Thom Yorke, maar geen nanoseconde in diens buurt komt. Verwaand en hautain, we zegden het al, en daarom koos Lowery ervoor om zijn film in een vierkante beeldverhouding met afgeronde hoeken te filmen. Naar de functie ervan hebben we het raden. 

EXTRA'S
Drie overbodige extra's sieren dit schijfje. We hadden er eerlijk gezegd maar weinig zin in om het allemaal te bekijken, maar soms dient een recensent dingen te doen waar een normaal mens zou voor passen. Er is een verwijderde scène en een bijdrage van 4 minuten over de componist Daniel Hart (A Composer’s Story). Wie alles over de oorsprong van de film te weten wil komen (ergens in Amerika is er, jawel, een echt spookhuis!) kan 20 minuten luisteren naar A Ghost Story and the Inevitable Passing of Time. Luisteren, want naast wat scènes zie je alleen maar groene foto's van de crew. 

CONCLUSIE
Her en der lees je een positieve recensie over A Ghost Story. Misschien ligt het aan ons, maar wij vonden het een strontvervelende rit...