FILM 
Bepaalde acteurs zijn geboren bad guys. Waarschijnlijk ligt het aan zijn tronie, maar Rutger Hauer is zo’n man. Dit maar om te zeggen dat Hauer niet in een romantische komedie zou passen. Jammer dat niemand dat ooit tegen Robert de Niro heeft gezegd. Het is een kwaliteit als een ander en wellicht weet Hauer dat ook wel van zichzelf, of zijn agent. Feit is dat de filmografie van de Nederlander er één is die overloopt in de vertolking van vreselijke schurken of het soort kerels die je liever niet in je living hebt. Hauer is ook één van de weinige Nederlanders die erin slaagde om Hollywood te veroveren. Op zij die dat wel deden, lijken ze op Famke Janssen na, allemaal wel iets met Paul Verhoeven te maken te hebben. Regisseur Jan De Bont, Carice Van Houten die doorbrak in Zwartboek en natuurlijk ook Hauer himself die in de VS in 1973 al opviel met Turkish Delight… Turks Fruit dus. Ook Spetters waarin hij te zien was deed het goed in de Amerikaanse box office. In het kielzog daarvan maakte hij zijn debuut in een allereerste Amerikaanse film: Nighthawks, of hoe u kan zien hoe een Hollander zonder genade Sylvester Stallone naar huis speelt. We horen nu al kwatongen beweren dat dit niet eens zo moeilijk is. Maar goed, een jaar daarna was er de absolute doorbraak als Roy Batty in Blade Runner, het soort karakterkop dat Blade Runner 2049 van Denis Villeneuve dan weer mist. Broodje gebakken, maar toch zou nadien Hauer nog maar weinig in blockbusters te zien zijn en zou hij één van de vele acteurs zijn die een superster werden via het videoverhuurcircuit. Je moet maar eens kijken wat voor obscuur B-filmmateriaal er in zijn filmografie zit. Misschien zit The Hitcher er wel voor iets tussen. De film van Mark Harmon (nadien was voor hem alleen het door Wes Craven geproduceerde They nog noemenswaardig) zat wel in de TriStar Pictures-stal (ja, met dat witte paard) maar door de strenge rating werd de film vooral een hit in de videotheek.

In de films hebben we alles gehad waar een mens kan van bang woorden, van moordachtige liften tot tomaten die mensen oppeuzelen (we kid you not). In 1986 moesten de lifters het ontgelden. De schuld daarvan is toe te schrijven aan John Ryder (Rutger Hauer) die eens hij het voertuig instapt, de inzittenden koelbloedig in stukjes hakt. Jim Halsey (C. Thomas Howell, in 1982 één van de kinderen die E.T. terug naar zijn vriendjes wilde brengen) is een apart slachtoffer. Hij wordt niet gedood, maar hij wordt of hij het nu wil of niet, meegezogen in het sadistische spel van Ryder waardoor de lokale politie denkt dat hij de moordenaar is. De enige die in zijn onschuld gelooft is een serveerster uit een wegrestaurant, Nash (Jennifer Jason Leigh).

Een tamelijk eenvoudig verhaal dat gebaseerd was op Riders On The Storm van The Doors (deze song gaat ook over lifters), maar uitgewerkt wordt door als een film met vele lagen. Het ene moment zit je te kijken naar een bloedstollende thriller, dan weer lijkt het op een goedkope B-film en dan weer is het een actiefilm vol wilde achtervolgingen en waanzinnige stunts. Een film die je qua sfeer, en zelfs beelden, meer dan eens aan Duel van Spielberg herinnert. Het jagend dier dat zijn prooi niet lost. Harmon kreeg bakken kritiek over zich heen omdat hij de film te gewelddadig had gemaakt, ook al blijft het vaak bij suggereren. De ster is natuurlijk, hoe kan het ook anders, mister Hauer. Een geluk, want bij aanvang wilde Harmon Terence Stamp voor de psychopatische rol, maar deze bedankte vriendelijk voor het aanbod. Moeten we er nog aan toevoegen dat we fan zijn? Must see.

BEELD EN GELUID
The Hitcher was een hele tijd een film die je op video moest zoeken. Door het uitbrengen van de onnodige remake uit 2004 met Sean Bean bracht Universal deze dvd op de markt. Naar Universal-normen een iewat vreemde release. Zo is er bijv. alleen maar de keuze uit Nederlandse ondertitels en oogt het menu allesbehalve uitnodigend. Never judge a book on its cover. Deze cultfilm mag dan wel gerust een blu-raykleedje krijgen, toch valt deze release best te genieten.Een 80’s-klassieker die vaak ten onrechte als een B-film wordt aanzien. De prachtige panoramische fotografie van John Seale is daar maar één voorbeeld van dat dit niet zo is. De Universal-release behoudt zijn originele verhouding, en ofschoon bepaalde scènes qua kleurdecoratie wat gedateerd zijn, blijven de buitenopnames op de Amerikaanse highway betoverend. De geluidsband mocht behoorlijk wat meer vitaliteit hebben (lees de volumeknop moet helemaal naar rechts), maar we onthouden vooral de ijzersterke score van Mark Isham die met The Hitcher één van zijn eerste soundtracks schreef. Er zouden later nog meer dan honderd volgen, meestal voor thrillers die net geen blockbuster zijn zoals bijv. Don’t Say A Word of Twisted. 

EXTRA'S
Vreemd, maar ofschoon deze release op de meest slechte manier wordt aangekondigd is de bonussectie er één om de vingers van af te likken. Op het hoesje lees je “documentaire”, maar het is een 40 minuten durende special die is gedraaid door Kinowelt en waarin de hele cast (op Jennifer Jason Leigh na) vijftien jaar later wordt gevraagd wat ze van The Hitcher vonden. Dit zijn het soort extra’s die de kijker daadwerkelijk iets extra biedt. Daarnaast is er ook een fotogalerij en een trailer aanwezig.

CONCLUSIE
Als u The Hitcher nog niet zou gezien hebben, en ja we hebben het over de versie met Rutger Hauer, dan hebt u bij deze een tip van het kan niet meer. Als u de film wel kent (natuurlijk!), hebt u waarschijnlijk de hele tekst meestemmend ja zitten knikken!