FILM 
De Belgische cinema mag dan volgens sommigen wel volop leven, toch is het aantal producties dat nauwelijks een theaterzaal heeft gezien amper bij te houden. Deze Belgisch-Canadese film is er zo één van. Of het louter aan regisseuse Nicole Palo ligt? Niet echt, alleen is Emma Peeters een film uit de categorie “net iets te voorspelbaar, net iets te veel gezien, maar toch sympathiek”. Palo die oorspronkelijk van de VS is, maar tegenwoordig in België uithangt, had oorspronkelijk als titel voor haar tweede film The Suicide Of Emma Peeters gekozen, maar op het allerlaatste nippertje werd dat Emma Peeters. Het moge duidelijk zijn, de makers willen de kijker wel opzadelen met een zwaar thema, maar het moet vooral een feelgoodmovie blijven. En tja, een ervaren cinefiel snapt meteen dat je hiermee ook alle mogelijke clichés aanzwengelt.




Het leven biedt voor de bijna 35-jarige Emma (Monia Chokri) geen dromen meer. Ze verhuisde van Brussel naar Parijs om er actrice te worden, maar de droom ging niet verder dan het spelen in een ordinaire reclamespot. Ze moet rond zien te komen met een saai baantje als verkoopster en ook het liefdesleven loopt voor geen meter. Het enige gezelschap is haar kat, en ontgoocheld door de lichtstad besluit de jonge vrouw om uit het leven te stappen op haar 35e verjaardag. Ze doet dit niet zo maar, eerst dienen daar de nodige stappen voor te worden gezet en het is een bezoek aan een begrafenisondernemer (Fabrice Adde) die haar tot andere gedachten brengt.




Geef toe, u hoeft niet eens de film te bekijken om te weten wat voor soort vis je in de pan zal krijgen. Alles oogt uiterst sympathiek, en met Parijs als decor kan het visueel nooit mis gaan, alleen is dit het soort flutverhaal dat uitstekend zou passen bij de latere Woody Allen, alleen heeft Palo die finesse niet. De grapjes zijn vermakend, maar ook niet meer dan dat. De acteerprestaties zijn behoorlijk, ook al is dat niet meer dan normaal voor Monia Chokri die we eerder aan het werk zagen in Laurence Anyways en het bejubelde Gare Du Nord. De twee doen wat ze moeten doen: het neerzetten van twee stereotiepe personages die je alleen maar op het grote scherm aantreft. Of ligt het dan toch aan ons? De film kende een zeer lauw onthaal op diverse filmfestivals en hoewel sommige promojongens je willen doen overtuigen dat Emma Peeters het nichtje is van Le Fabuleux Destin D’Amélie Poulain, moet je daar vooral niet te veel van geloven! Saaie middelmaat.

BEELD EN GELUID
Soms kan het leven eenvoudig, want alles wat we zeggen over de film geldt eveneens voor het beeld en het geluid. Middelmaat dus. Zo moet je het stellen met een 2.0 geluidsband (in het Frans uiteraard) en standaard beeldkwaliteit. Gelukkig valt er ook niks negatiefs over te melden.




EXTRA'S
Er staat geen extra materiaal op deze release.

CONCLUSIE
Wie tuk is op feelgoodmovies inclusief alle clichés die verdoezelt worden door de mooie straatdecors van Parijs zal Emma Peeters enigszins nog kunnen pruimen. Genietbaar, maar o zo voorspelbaar...