FILM
Het zelfvertrouwen van Amerika krijgt begin jaren '60 een flinke knauw wanneer ze door de Russen worden ingehaald in de ruimtewedloop. Joeri Gagarin is de eerste man die een ruimtereis overleeft, terwijl de Amerikanen met hun project Redstone vooral gaten in het plafond hebben geschoten. In Langley is er een centrum waar de berekeningen in verband met de fysica achter raketlanceringen door een team wiskundigen manueel wordt nagerekend. Er is weliswaar een computer besteld, maar het ding kan niet door de deur, en geen hond weet hoe hij ermee moet werken.

Waar de zwarte bevolking anders nog maar amper goed genoeg is om stront te scheppen, wordt van de meest getalenteerde zwarte en vrouwelijke wiskundebreinen echter al wél voldoende geprofiteerd. Zo is Katherine Goble (Taraji P. Henderson) al van kindsaf zeer bedreven in wiskunde, maar verder dan een positie in de rekenkamer waar het voetwerk wordt gedaan zit er niet in. Daar komt verandering in als de leider van het project, Al Harrison (Kevin Costner), de zoveelste raket in de lucht heeft zien vliegen, en per se een rekenkracht nodig heeft die bedreven is in analytische meetkunde, om de berekeningen van zijn staf na te rekenen. Katherine is de vrouw voor de job, maar als zwarte wordt ze door de overige staf buitengekeken. Ze mag niet hetzelfde koffieapparaat gebruiken, en om het oneerbiedig te zeggen, als ze moet gaan pissen, dan moet ze naar een ander gebouw op de campus omdat er geen 'zwart' vrouwentoilet in het hoofdgebouw is, waardoor ze per dag 40 minuten van haar tijd verkwanselt.

Dorothy Vaughan (Octavia Spencer) loopt dan weer tegen het spreekwoordelijke plafond aan en kan geen supervisor worden van de rekeneenheid, alhoewel ze die job al ettelijke maanden uitoefent omdat de officiële supervisor met ziekenverlof thuis zit. Met de komst van de computer vreest Dorothy terecht dat de jobs van de rekeneenheid overbodig zullen worden, en om 'haar' meisjes voor te bereiden op de toekomst, leert ze hen programmeren. Ze mag echter de 'witte' sectie van de bibliotheek niet binnen, en moet daarom haar stoute schoenen aantrekken en in de bibliotheek een handleiding in Fortran pikken. Mary Jackson (Janelle Monáe) wil dan weer een ingenieursopleiding volgen, en het Amerikaanse Hooggerechtshof heeft intussen al bepaald dat zwarten niet langer van onderwijsinstellingen mogen geweigerd worden. Alleen vegen ze in Virginia met die wetgeving hun achterwerk af, en Mary moet langs een rechter passeren vooraleer ze de nodige cursussen mag volgen - en dan nog wel alleen in avondschool.

De anders nurkse Al Harrison ziet als eerste in dat de rassensegregatie het werk van de NASA meer slecht dan goed doet. Wanneer hij van Katherines toiletperikelen hoort, neemt hij eigenhandig een sloophamer ter hand om het bordje "Black Women Toilets" in duigen te slaan, vergezeld van de commentaar dat wat hem betreft iedereens pis bij NASA dezelfde kleur heeft. Alhoewel ze normaal niet eens binnen mag, experimenteert Dorothy met de pas geleverde IBM, en geeft haar overste (Kirsten Dunst) het nakijken wanneer zij de enige blijkt te zijn die de computer überhaupt resultaten kan laten uitbraken. De Amerikanen zetten alles op alles om de achterstand met de Russen in te lopen, en John Glenn (Glen Powell) in een baan om de aarde te sturen.

Katherine Johnson overleed op 24 februari 2020 op de gezegende leeftijd van 101 jaar, en heeft de bakens verlegd door de wiskunde op punt te stellen die nodig is in kinematica van ruimtetuigen. De film schetst enigszins geromantiseerd het wedervaren van haar en haar twee collega's in het Amerika van voor de verworvenheden van de burgerrechtenbeweging. De raciale kwesties worden vrij simpel en zwart-wit aangehaald, maar zijn daarom niet minder schetsend voor de schandelijke manier waarop de zwarten in de jaren '60 behandeld werden. Deze intelligente film schetst een vrij accuraat beeld van de tijdsgeest, inclusief de paniek onder de bevolking bij het idee dat de Russen in staat zouden zijn om vanuit de ruimte een waterstofbom in het hart van Amerika te droppen. De film heeft nog een zekere actualiteitswaarde, omdat het werk achter de schermen van de vele anonieme bedienden die het rekenwerk moesten nachecken pas recent erkend werd.

Uiteraard kan de film een klein beetje meligheid en sentiment niet ontlopen. Katherine is bijvoorbeeld van jongs af aan - gelukkig voor haar - omringd geweest door begrijpende mentoren, en er wordt nogal veel tijd gestoken in een nevenplot waarin de weduwe-met-drie-kinderen Katherine door haar vriendinnen gekoppeld wordt aan een legerkolonel (Mahershalalhashbaz Ali). Perfect is de film alleszins niet, want personages zoals Kirsten Dunst worden te karikaturaal afgeschilderd, en Jim Parsons is compleet miscast. Dat de blanke acteurs, die hun neus ophalen voor de zwarten, uiteindelijk hun misopvattingen moeten inslikken, is zeer voorspelbaar en daarom grossiert Hidden Figures niet dadelijk in stevige polemiek of originele verhaalwendingen. Toch is het een film waar de nodige zorg aan besteed is; zo werden experts aangetrokken om erover te waken dat de getoonde wiskunde accuraat is, wat anders altijd een pijnpunt is in films met het W-woord, en het verteltempo verslapt nergens. De drie hoofdactrices vervullen hun rollen met veel charisma, en het is een plezier om hen aan het werk te zien.

BEELD EN GELUID
Hidden Figures is op traditionele pellicule geschoten, en qua kleuren is er een palet gebruikt met veel bruin, grijs en sepia dat grotendeels aansluit bij de jaren '60. Zeer slim worden er archiefbeelden gemengd met nieuwe footage, en het resultaat is een aangename en gedetailleerde print waarin zeer subtiel wordt omgesprongen met CGI-beelden om bijvoorbeeld de ruimtetrip van John Glenn in beeld te brengen. Er zit ook redelijk wat grain op de transfer, denkelijk om de overgang met de archiefbeelden niet te bruusk te maken, maar het werkt alleszins niet storend. De DTS-HD MA 7.1-track is mooi en immersief. Uiteraard zijn de scènes waarin er raketten in de lucht worden geschoten de uitschieters, maar ook in scènes in de rekenkamer zijn er genoeg omgevingsgeluiden te horen. De filmmuziek biedt een bizar huwelijk tussen bijdragen Hans Zimmer en Pharrell Williams, en die laatste is toch een one trick pony, want de variatie die hij in de soundtrack brengt is extreem gelimiteerd.

EXTRA'S
Qua extra's is deze film redeijk rijkbedeeld, en dat mag wel voor een film als deze. Er is een audiocommentaartrack door Theodore Melfi en Taraji P. Henson, gevolgd door een vijfdelige documentaire It All Adds Up: The Making of Hidden Figures (41:46), die het niveau van een gewoon elektronisch perspakket duidelijk overstijgt en de nodige historische duiding biedt bij het leven en werk van Katherine Johnson. Er wordt ook stilgestaan bij de manier waarop de jaren '60 werden gerecreëerd, en de muziek. Dan zijn er acht verwijderde scènes (10:14), en een kortere documentaire Hidden Figures: Filming in Georgia (5:15). waarin we vooral te weten komen welke locaties er werden gebruikt om de NASA van de jaren '60 in beeld te brengen. Een fotogalerij (2:18) en een trailer (2:25) vervolledigen de bonussectie.

CONCLUSIE
Hidden Figures poogt om een stukje vergeten geschiedenis in herinnering te brengen, en slaagt daar aardig in, vooral omdat de film in alle aspecten, van casting tot historisch verantwoorde sets, kwaliteit uitstraalt. De Blu-ray is technisch in orde en bevat zowaar nog wat leuk bonusmateriaal ook.