Gelet op het huidige klimaat waarin Amerika ten strijde trekt tegen haar eigen demon (racisme) wisten we niet meteen of het een goed idee is om een film als Electra Glide In Blue aan te halen. Maar omdat politieke correctheid even belangrijk is als artistieke vrijheid, besloten we het wel te doen, te meer omdat iedere lezer of lezeres zelf zijn of haar opinie kan vormen. Dit maar om te zeggen dat deze cultfilm uit 1973 behoorlijk fout is. Dat vonden ze in Cannes destijds ook, waar de film vereenzelvigd werd met fascisme. Uiteraard bedoeld om te lachen, maar niet iedereen was opgezet over deze film die gaat over een gefrustreerd zwaantje (niet het gevleugelde dier) die zich tijdens zijn diensturen sadistisch uitleeft op iedereen die zijn pad kruist. 

Bij ons werd de film (buiten een paar jaar later in het videocircuit) nauwelijks opgemerkt, maar in de VS was er toch van enige cultfaam sprake, ook al lag dat puur in het kielzog van Easy Rider. Vooral omdat we net als in de baanbrekende film van Dennis Hopper ook hier een portret krijgen van hippies die hun vrijheid symboliseren met hun moto. De film kreeg een paar jaar later nog een wrang nasmaakje toen hoofdrolspeler Robert Blake (bij ons in de 70’s bekend als Baretta uit de gelijknamige televisieserie) en later Lost Highway van David Lynch in 2005 de bak invloog voor het vermoorden van zijn tweede vrouw. Cult pur sang dus. 

John Wintergreen (Robert Blake) is een motoragent die met zijn partner Zipper (Billy “Green” Bush) over de landelijke snelwegen in Arizona patrouilleert. Ondanks zijn kleine gestalte is Wintergreen een uitslover eerste klas wiens droom het is om overgeplaatst te worden naar de afdeling Moordzaken. Deze kans wordt hem in de schoot geworpen als hij opgeroepen wordt om rechercheur Harve Poole (Mitchell Ryan) te helpen bij de zaak rond de dood van Crazy Willie. De gerechtsdokter maakt er gemakshalve zelfmoord van, maar Wintergreen denkt meteen aan moord. Harve gelooft Wintergreen en hij zorgt ervoor dat de motoragent promotie krijgt. Alle wegen leiden naar de hippies die rondhangen op de snelwegen.

Electra Glide In Blue (een Electra Glide is trouwens een type moto) kwam op een zeer vreemde manier tot stand. Het werd de enige film van James William Guercio, maar hij was vooral een grote mijnheer in de muziekindustrie. Eerst als manager van The Beach Boys en later betrokken bij de populaire Amerikaanse FM-rockband Chicago die je trouwens ziet als figuranten (mocht je ze herkennen). Guerico die zijn kindertijd doorbracht in de cinema van zijn ouders had een ontzettend grote liefde voor de films van John Ford zoals The Searchers en Stagecoach. Toen Guerico de kans kreeg om deze film te draaien, stond hij erop dat de woestijn van Arizona de setting was. Alles speelt zich dan ook af met bijna steeds de Monument Valley in de achtergrond, de unieke rotsformatie die meermaals het decor vormde voor de legendarische westerns van Ford. Een ander tof weetje is dat je in deze film de allereerste rol van Nick Nolte ziet, ook al is het maar als figurant die geen woord zegt. 

De film is brutaal, en we durven luidop zeggen dat de handelingen van de politie zelfs in een Trump-tijdperk niet getolereerd zouden worden, maar Electra Glide In Blue pretendeert dan ook geen enkele seconde om een realistisch beeld te tonen. Dat lijkt misschien zo door het contrast van de hippies en de mannetjes in kraaknet uniform, maar deze film van Guerico is in de eerste plaats een geslaagd portret van een geflipte zot en waarbij de filmmaker de kans kreeg om zijn liefde voor moto’s in de verf te zetten. Door het hippiedom heeft deze film een iewat verouderde indruk, maar los daarvan toch goed de tand des tijds doorstaan en meer dan geslaagd om de titel “prima cult” opgekleefd te krijgen.

Helaas kun je over een film als deze heel wat interessants vertellen, maar het is niet meer dan een introductie van regisseur James William Guercio geworden. Best interessant, maar voor tien minuten bonusmateriaal halen we de loftrompetten niet onmiddellijk van zolder.

CONCLUSIE