FILM
Een film over radio en die zich zo goed als volledig in een radiostation afspeelt. Ondertussen heeft de videoclip al lang de radioster om zeep geholpen en kreunt de huidige muziekindustrie net iets te veel onder nostalgie, maar in 1978 kon zoiets wel. Dj’s waren toen echte sterren, ook al deden ze niet meer dan wat lullen, om wiens handtekening werden gesmeekt. Ook bij ons was dat zo, ook al vonden heel wat landgenoten in de 70’s dat de radio iets Nederlands was. En uiteraard was de radio ook in Amerika zeer invloedrijk en populair. Reden dus, dat dacht men toch in Hollywood, om er een film over te maken!

Op papier een gouden formule, maar helaas een toverdrank zonder de magische ingrediënten. De film verscheen immers op een scharniermoment in de muziekgeschiedenis, met name punk en zijn variant daarvan: de punkrock. In de U.K. hadden jonge snaken het voor de Sex Pistols, terwijl jong Amerika plat ging voor de Ramones die met Rock ’n Roll High School ook hun eigen film hadden, en die verscheen op zowat hetzelfde tijdstip als FM. Als je de flashy filmposter ziet zou je zweren dat het om een discofilm als Thank God It’s Friday of Saturday Night Fever ging,  maar de makers kozen resoluut voor FM-rock waardoor je namen krijgt als Linda Rondstadt, Foghat, The Eagles, Foreigner of Steely Dan. Namen, zoveel is zeker, maar niet echt wat toen hip was. Het gevolg was dan ook dat FM geheel de mist inging. Een bummer voor Universal, want de auteursrechten voor de muziek moet de studio destijds bommen geld gekost hebben. Een film die heel lang in de vergetelheid zat, tot HBO de film regelmatig vertoonde en hij uitgroeide tot een culthit(je). En wie cult zegt, zegt bijna automatisch Arrow Video en dus verscheen de film van John A. Alonzo op blu-ray. 

Ook de critici hielden hun mond niet, en FM werd door de meeste van hun neergesabeld. Vooral de komische twist werd de makers kwalijk genomen. Er was misschien wel een nood aan een film over het belang van de zelfstandigheid van de radiomakers (bij ons hadden we destijds de populaire piratenzenders), maar het radiostation in FM (Q-SKY) komt in handen terecht van zakenmannen die het station willen gebruiken voor het voeren van militaire propaganda. Scenarioschrijver Ezra Sacks verdedigt zich wel door te stellen dat alles gebaseerd is op een waargebeurd feit, maar je kan er niet omheen dat het verhaal daardoor wat sullig aandoet en dat de militairen afgeschilderd werden als een bende randdebielen. 

Een film die het ook moest stellen zonder ook maar één bekende acteur of actrice. Een paar jaar later zou bij ons hoofdrolspeler Michael Brandon wat bekendheid vergaren als Lt. James Dempsey in de Britse crimiserie Dempsey And Makepeace, maar op dat moment een nobele onbekende. Net zoals de rest van de cast overigens. Op cameo’s werd dan weer niet gespaard, want rockacts als REO Speedwagon, Tom Petty of Jimmy Buffett (in de VS destijds een ster) mochten een paar minuten in de film rond paraderen. En dan was er nog Linda Rondstadt. Mooi om naar te kijken, ernaar luisteren is al wat minder, maar drie volledige songs in een film van 100 minuten is pure overkill. De legende doet de ronde dat Rondstadt tijdens het concert niet eens wist dat er een filmploeg in de venue was. 

Het grootste probleem is evenwel dat FM niet meer dan een gedateerd tijdsdocument is die vooral muziekfreaks (weliswaar met een liefde voor FM-rock) zal aanspreken. Zo kan je je echt wel amuseren door bijv. het herkennen van de ontelbare platenhoezen die de revue passeren, of de vele posters die het decor sieren, maar daar blijft het hem bij. FM bestaat nu alleen maar uit personages die vandaag de dag ondenkbaar zijn, of wat dacht je van een seksistische dj die tijdens zijn programma de vrouwen zit op te geilen? Zoiets dus.Een lege doos en met een man als John A. Alonzo achter de camera is dat vreemd. Als regisseur deed hij maar bitter weinig, maar wel was hij de director of photography van klassiekers als Chinatown, Close Encounters Of The Third Kind en Scarface. Neen, Fm blijft in alle zichten een zeer vreemd geval.

BEELD EN GELUID
Neen, we worden niet gesponsord door Arrow Video, een groot deel van onze spaarpot verdwijnt zelfs in hun handen, maar wederom moeten we onszelf herhalen. Op alle fronten is dit een zeer knappe release. Een op en top gerestaureerde versie met niet de minste defecten, maar wel een zeer 70’s-kleurenpalet. De geluidsband is een eenvoudige Stereo Dolby Digital 2.0 en daardoor ontbreekt het de soundtrack aan wat kracht, maar in dit geval moet je roeien met de riemen die je hebt bij Arrow Video raken ze daarmee zonder veel moeite aan de overkant.

EXTRA'S
De extra’s bestaan uit drie interviews die elk zo’n 30 minuten duren. No Static At All is er eentje met hoofdrolspeler Michael Brandon die zit te pochen dat hij zowat iedere rockster uit de 70’s kende en daarom meent dat dit decennium (voor hem toch) de gouden tijd was. Radio Chaos is er eentje met scenarioschrijver Ezra Sacks die zichzelf een half uur zit te verdedigen waarom hij zijn script zo briljant vindt. Het meest kritische oog wordt geleverd door muziekjournalist Glenn Kenny die in The Spirit of Radio de soundtrack bespreekt en iets vertelt over de vele groepen, maar ook dat is alleen weer een must voor muziekfans van de 70’s.

CONCLUSIE
FM is zo’n film waarvan je je afvraagt waarom hij bestaat, en nog meer waarom je hem koopt, maar toch een leuk tijdverdrijf voor muziekfans met een liefde voor Amerikaanse fm-rock.