FILM
We hadden er eerlijkheidshalve ook nog nooit van gehoord, maar Proxima van de Franse regisseuse Alice Winocour die met films als Augustine en Maryland wat bekend is geraakt in het arthouse-circuit, is een compleet ondergesneeuwd pareltje dat nauwelijks aandacht kreeg. Jammer, want dit sciencefiction-drama is één van de origineelste uit het genre die we sinds lang hebben gezien. De film mikt wel op de grote emoties en hoewel het resultaat bij momenten dicht in de buurt komt van de usual tearjerker wordt de meligheid overboord gegooid, en dat is wat deze film zo goed maakt. En natuurlijk de uitmuntende acteerprestatie van Eva Green die hier het sterkste van haar zelf laat zien en toont dat ze meer in haar mars heeft dan het etiket van Bond-girl dat ze sinds Casino Royale draagt.




Het einde van de film windt er geen doekjes om, dit is een welgemeende ode aan de vrouwelijke astronautes. Vrouwen die een droom najagen, maar geconfronteerd worden met een mannelijke wereld en in het geval van Sarah Loreau, een astronaute die moet opboksen tegen haar eigen gevoelens. Ze wordt uitgekozen om deel te nemen aan een missie naar Mars, maar dat betekent ook dat ze een jaar haar dochtertje niet zal kunnen zien en dat ze als moeder ook een deel van het opgroeiproces van haar kind niet kan meemaken. Een hartverscheurende keuze die bengelt tussen het eigen belang en dat van haar dochtertje Stella (overigens zeer overtuigend vertolkt door Zélie Boulant-Lemesle).




Een sciencefictionfilm die zich zo goed als volledig op aarde afspeelt. Tijdens de keiharde training door twijfelt Sarah steeds aan doorzetten of opgeven. Als gescheiden partner geeft ze haar kind bijna letterlijk af aan haar ex-man Thomas (Lars Eidinger) die zelf ook in de ruimtevaart zit en dus ook alle gevaren kent. Opmerkelijk is het ook om te zien hoe vlug de realiteit de fictie kan inhalen. Een van de bleitmomenten moet de scene zijn waardoor de moeder verplicht is om met haar dochtertje achter glas te praten wegens quarantaine-voorschriften. Hoewel in een geheel andere context, lijkt zoiets maanden later niet meer dan het nieuwe normaal te zijn en kijken we er nog nauwelijks van op. Niets is zeker dat het lukt en er is ook de onvermijdelijke space odyssey, de tijd die je op aarde verliest doordat je in de ruimte zit en voor Sarah dus de groei van haar dochter. Ook al zit er weinig actie in het verhaal en moeten we het vooral van de emotionele momenten hebben, wordt alles prima opgevangen door de prima acteerprestaties. Niet in het minst door Zélie Boulant-Lemesle. Belangrijk, want een kind kan werkelijk een film verpesten. We weten nog altijd niet goed wat we moeten aanvangen met Matt Dillon die er als astronaut niet al te geloofwaardig uitziet, maar zijn tronie past wel perfect met de seksistische macho die hij vertolkt. Proxima is dan ook zo’n kleine film die verrast weet te ontroeren.




BEELD EN GELUID
Het verhaal speelt zich grotendeels af in Star City, een oefenbasis in Rusland waar astronauten van alle nationaliteiten samen getroept zitten. Dit levert een geluidsband op met zowel Franse, Duitse, Engelse en Russische dialogen. Dat vergt van de kijker wel wat inspanningen, maar maakt het geheel zeer realistisch. Puur technisch verloopt alles prima, ofschoon de geluidsband op het einde na zo goed als alleen maar uit dialogen bestaat. Het beeld is prima en uiterst verzorgd, alleen blijft het jammer dat we dit soort mooie releases moeten missen op blu-ray. 

EXTRA'S
Jammer dat de beste releases het zonder bonusmateriaal moeten stellen.  

CONCLUSIE
Proxima is een boeiende en meeslepende film over een astronaute die schippert tussen haar eigen droom als astronaute en de opvoeding van haar dochtertje. Ingetogen, maar door de puike acteerprestaties van zo wat iedereen een film om te onthouden.