FILM
Gelijke rechten voor de man en de vrouw. We willen het echt niet hebben over mensen die vinden dat zoiets niet kan. En ja, je kan dit anno 2020 nog wel degelijk schrijven. De verschillen bestaan nog en de gelijkheidsregels worden nog steeds gretig met de voeten getreden. De enige uitleg die we ervoor hebben is dat het superioriteitsgevoel bij bepaalde mannen nooit de nek kan worden omgedraaid. Het verhaal van deze film is losjes op de realiteit van 1968 gebaseerd. De Champs Elysées stond toen letterlijk en figuurlijk in brand doordat bepaalde groepen de revolutie predikten. Door dat gewoel heen was het buiten de Franse hoofdstad wel anders gesteld, zoals bijv. in het Elzas-gebied. Wat dacht je van een huishoudschool die alleen maar in het teken stond om een goede echtgenoot te zijn? Er voor zorgen dat de maag van de echtgenoot steeds goed gevuld was en er zo goed als slaafs op toezien dat de heer des huizes niets ontbrak. Compleet voorbijgestreefde waarden, maar we spreken over iets wat amper 50 jaar geleden was en zo’n school was nu de huishoudschool Van der Beck.




Een goed idee om daar nu eens een film over te maken, moet Martin Provost gedacht hebben. Een cineast die in eigen land met titels als Séraphine, Violette en Sage Femme toch een paar leuke hits op zak heeft. Helaas moest het een film zijn die vooral moest opbrengen want al bij al is het een mislukte clash van diverse stijlen en vooral veel te zeemzoet. We hebben er niets op tegen dat de goede bedoelingen er met de honing worden ingelepeld, maar als je het kind te veel voedert gaat die kotsen en dat is nou net het probleem van deze film. Men wil een boodschap brengen (gelijke rechten weet je wel), maar na tien minuten is alles reeds verzopen. 

Vanaf het begin wordt duidelijk dat er op de flamboyante stijl van de '60’s gemikt wordt en wat visueel behoorlijk werkt. Gilberte Van der Beck (Yolande Moreau) die samen met haar zus Paulette (Juliette Binoche) in staat voor het educatieve gedeelte van de huishoudschool staat lustig te dansen op de deuntjes van Adamo. We zien prachtige serviezen, jonge meisjes die zich kleden als Brigitte Bardot of een diepgelovige zuster Marie-Thérèse (Noémie Lvovsky) waar nog naar geluisterd wordt. Kortom, alles verloopt prima. Maar als het regent in Parijs dan drupt het niet alleen in Brussel, maar ook in de rest van Frankrijk. De jonge meisjes merken dat er een keerpunt is gekomen en dat zij zich maar beter aansluiten bij de gedachten van de Franse feministes. En of dat nog niet erg genoeg is lijkt de school ook nog eens in slechte financiële papieren te zitten.




Een komedie dus, maar wel één waar de tenen van gaan krullen. Door de clichés (er is altijd wel eentje die wegloopt en het met een jongen doet, weet je wel) en de grappen die geen seconde voor een glimlach zorgen. Juliette Binoche ziet er nog wel uit of ze pas 40 is, maar het moet één van de slechtste rollen (of beter nietszeggend) zijn waar we haar in hebben gezien. Mannen die via de regenpijp naar boven klimmen en die dan natuurlijk afbreekt natuurlijk of een non die voor het eerst met een wagen rijdt en niet weet hoe je de versnellingspook in achteruit dient te zetten. Dat soort grollen dus. Op het einde verliest Provost helemaal de pedalen door er een (slechte) Jacques Demy-wending aan geeft en men plots in de verkeersfile begint te zingen en waarmee men ongegeneerd (maar zonder de kunde) probeert om het straatje van Les Parapluies De Cherbourg en Les Demoiselles De Rochefort in te slaan, maar als kijker hoop je maar één ding: dat ze zwijgen... en dat kan nooit goed zijn.

BEELD EN GELUID
Deze film moet het vooral van zijn visuele waarden hebben en het is dan ook jammer dat deze pastelkleurachtige komedie bij ons alleen maar op dvd is verschenen. Gelukkig gaat het om een verzorgde transfer waarover we doorgaans geen klagen hebben. De '60’s-kleuren ogen nog altijd prachtig, er zijn geen onzuiverheden en er is voldoende detailscherpte. De Dolby Digital 5.1-geluidsband doet aardig zijn best. Weinig effecten, maar de film bevat een zeer leuke soundtrack vol Franse '60’s-hits en de dialogen zijn perfect verstaanbaar.

EXTRA'S
Er staat geen extra materiaal op deze komedie.

CONCLUSIE
Op een charmante, maar deels mislukte, wijze levert Provost via La Bonne Epouse zijn bijdrage aan het feminisme uit de jaren '60. De film weet niet welke richting te kiezen en fladdert tussen verschillende stijlen, maar blijft net iets te veel in het net van de flauwe komedie rondhangen.