FILM
De in Nieuw Zeeland verblijvende Engelse kolonist Alisdair Stewart (Sam Neill) heeft zich een bruid "gekocht" in Engeland, omdat hij anders denkelijk nooit aan een vrouw zal geraken. De vrouw, de weduwe Ada McGrath (Holly Hunter) is duidelijk laatste keus: ze is stom, heeft al een dochtertje van een jaar of tien, Flora (Anna Paquin), en er zit een steekje aan los, zo zegt iedereen toch. En geef nu toe, niemand huwt voor haar plezier met een volslagen onbekende om vervolgens in een modderpoel in de Nieuw-Zeelandse brousse te gaan wonen. Wanneer ze door het pakketschip op het strand wordt "afgeleverd", heeft Ada, naast haar gebruikelijke bagage, een kist met haar kostbaarste bezit bij: een piano. De compleet gevoelloze Stewart ruilt het ding met zijn buurman George Baines (Harvey Keitel) voor een stuk land, wat laten we zeggen de relaties met Ada er niet beter op maakt. George is echter tegenover Ada bereid om haar de piano toets voor toets terug te laten verdienen in ruil voor, ahem, bepaalde lichamelijke diensten. Omdat Ada zo graag haar piano terug heeft, gaat ze op het voorstel in. En wanneer Baines uit wroeging, beseffend dat Ada nooit van hem zal houden, de piano vrijwillig teruggeeft, is het al te laat...




Regisseur Jane Campion was één van de weinige bekende namen uit de Nieuw-Zeelandse filmscène vooraleer den dikke harige Wellington voor eens en altijd op de wereldkaart zette. The Piano leverde haar in 1994 drie Oscars op, één voor beste origineel scenario, één voor beste hoofdactrice (Holly Hunter), en één voor beste actrice in een bijrol, de toen nog piepjonge Anna Paquin. De film leverde ook genoeg stof voor het nodige schandaal: terwijl wij hier in Europa niet opkijken van een glöckenspiel meer of minder, zeker niet indien het om functioneel naakt gaat, stonden de hypocriete puriteinse Amerikanen weer op hun achterste poten van verontwaardiging. Met als gevolg dat de toen 11-jarige Anna Paquin officieel zelf de bioscoop niet in mocht om de film te zien waar ze nota bene zelf een Oscar voor gewonnen had! Soit, The Piano is een film die meer qua vorm dan qua inhoud weet te overtuigen. Vooral de muziek (piano, wat had U anders gedacht?) van Michael Nyman is een troef; wij herkenden alleszins enkele van de muzikale thema's die achteraf voor diverse doeleinden zoals TV-programmatunes en dergelijke "gerecycleerd" zijn, en een leuk weetje is dat Holly Hunter de meeste piano-sequenties zelf heeft gespeeld. Toch is het verhaal op bepaalde ogenblikken behoorlijk klef, en maakt een paar rare kronkels. Meer dan heen en weer geslingerd worden tussen de man van wie ze niet kan houden en de man die ze niet kan krijgen gebeurt er tenslotte niet, maar de sereniteit waarmee Holly Hunter haar rol invult, en de ontwapenende spontaniteit van Anna Paquin, maken het geheel toch nog de moeite van het bekijken waard. Of de wang van Harvel Keitel natuurlijk.




BEELD EN GELUID
Lumière is goed bezig. Nadat ze eerder een zeer mooie restauratie van Howards End op de markt brachten, zijn de rechten op The Piano, eerder in een technisch slechte versie van Universal op de markt gebracht, verstreken. Half werk is geen goed werk, moeten ze gedacht hebben, en de classic van Jane Campion werd volledig gerestaureerd, en kende nog een korte herneming in de filmhuizen van ons land. Alhoewel de film zich grotendeels in de modder van Nieuw-Zeeland afspeelt, met grijze en overtrokken kleuren, is dit anderzijds toch een prima restauratie die de film eer aandoet. Er is geen sprake meer van printbeschadigingen of artefacts, en het zwartniveau is naar een behoorlijk niveau opgekrikt dat zeer mooie aflijningen biedt. De winnaar van deze restauratie is nochtans zonder twijfel de geluidsband. Naast het meeslepende pianospel horen we onder meer hoe de regen onbarmhartig neerslaat op de pannen van de daken van het bouwvallige hutje van Stewart, en zelfs details zoals het gekraak van de planken vloeren bieden gevoel voor richting.




EXTRA'S
Er is een trailer (2:29) en daar houdt het op. Spijtig, want in de UK is er een versie te krijgen die als extraatje de soundtrack heeft meegekregen.

CONCLUSIE
The Piano zal u nu meer kunnen appreciëren, nu er een technisch voldragen versie van op de markt is gekomen. Voor mijn part mag Lumière nog de rechten aanschaffen van pakweg half het Hollywoodpatrimonium, als ze elke keer zo'n puike restauratie bieden als nu. Het zou echter de maatschappij nog meer sieren als ze volgende keer ook wat wilden investeren in bonusmateriaal.