FILM
"We hebben een idee, mijnheer. Een film draaien over een vent die aan de drank zit en alles in zijn kont steekt omdat hij het lekker vindt. Het gaat zelfs verder, mijnheer. De man uit ons verhaal heeft een bijzondere kont want hij kan er voorwerpen in doen verdwijnen. Het begint onschuldig met een WC-ontstopper, maar al gauw verdwijnt ook het schoothondje des huizes in het poepgaatje van het baasje. En het gaat nog verder, want de viezerik ontvoert ook kindjes die hij op hun beurt doet absorberen in de wegen van zijn darmen." Que? We raden het echt niemand aan om met deze gestoorde praat een producer te overtuigen, maar Tyler Cornack die dit verhaal schreef, de film regisseerde en ook nog eens de hoofdrol voor zijn rekening nam, deed het wel en vond geld voor deze productie. Dames en heren die de wansmaak eren: Butt Boy.




Het is een film die je niet serieus kan nemen en die ook moeilijk onder te verdelen is in een bepaalde categorie. Goedkope wansmaak, maar aangezien daar nog geen officieel vakje voor bestaat, houden we op iets dat het midden houdt tussen een komedie en een horrorfilm. Wel een verhaal waar goed over is nagedacht. Niet dat Cornack zichzelf nu de nieuwe Ernest Hemingway mag gaan prijzen, maar het is een gegeven dat zo van de pot gerukt is dat je a priori weet dat erover zal gesproken worden. Dit maar om te zeggen dat Butt Boy bij bepaalde filmliefhebbers hot is.

Het is duidelijk dat Tyler Cornack meer wil dan alleen maar schofferen. De film zit uiteraard vol vulgaire pis- en kakhumor (wat wil je met zo’n script), maar er zit ook wat maatschappijkritiek in verwerkt en dat zie je eigenlijk al vanaf de openingsscène wanneer Chip Gutchel verplicht wordt om op kantoor mee te doen aan allerlei debiele invallen van de bedrijfsleider die duidelijk goed wil scoren op de teambuilding-schaal. Een gast die buiten de lijntjes wil lopen en iedereen maar een loser vindt. Ook zijn huwelijk met Anne (Shelby Dash) is er eentje waar maar weinig mensen gelukkig mee zouden zijn. De twee hebben elkaar niets te zeggen, en op een dag wordt het Chip allemaal te veel en probeert hij zichzelf op te hangen met een tuinslang, maar ook dat mislukt. De man raakt zwaar aan de drank, tot hij de verlossing ziet in de AA-club. De enige guilty pleasure die niemand hem kan afpakken zijn diens bizarre anale spelletjes waarmee hij voorwerpen kan doen verdwijnen, en dus ook kinderen. In de AA-club wordt Chip tegen wil en dank de sponsor van rechercheur Russel (Tyler Rice) die toevallig ook het onderzoek leidt naar de verdwenen kinderen.




We hebben al een flink deel uit de Troma-catalogus gezien en dus kun je ons niet al te vlug choqueren, ook al is walgelijk hier het te gebruiken woord. Maar goed, we zijn gelukkig nog geen Roger Ebert die dicteert wat een mens mag zien of niet, maar toch blijft het mysterie in ons hoofd nazinderen hoe iemand weg is geraakt met zo’n onnozel concept, want dat is het.

Vies of debiel, grensverleggend of gewoonweg platvloers, wel is Butt Boy in de eerste plaats een ontzettend lelijke film. En dan hebben we het niet over de met stront besmeurde darmen van onze filmheld, maar wel hoe Cornack dit allemaal in beeld brengt. Butt Boy is dan ook het soort film die je zou verwachten van pakweg Kevin Smith. Voor eventjes is het allemaal wel grappig, maar het anale concept wordt (ook al is de film niet bijster lang) zo uitgemolken dat je op het einde niet meer dan flauwe (allesbehalve grappige) schetenhumor overhoudt. Als curiositeit beslist hoog in de ranking dat je het moet zien om het te geloven, maar als film zelf is dit eentje waar je verdomd veel goesting moet voor hebben.

BEELD EN GELUID
We gebruikten reeds de term "lelijk". Niet dat we daarop terugkomen, maar dat is louter de keuze van de cineast. Technisch bekeken, en daar draait het hier om, is dit een standaard-release van Remain In Light en in hun geval betekent dat een verzorgde dvd-release. Eigentijdse, vrij scherpe kleuren met genoeg detaildiepte, ook al hadden we daar niet echt veel zin in. Een standaard 5.1-geluidsband waarbij de geluidseffecten vooral uit de darmen komen. 





EXTRA'S
Geen bonusfilmpjes over deze kontenfreak. Hoeft ook niet.

CONCLUSIE
Dat smaken verschillen en dat ieder zo zijn eigen grens heeft op gebied van goede smaak, is een statement dat we nooit in twijfel zullen trekken. En toch, een film over een vent die kinderen via zijn kont kan ontvoeren (jawel!) is op zijn minst een premisse om de wenkbrauwen van te doen fronzen. Butt Boy heeft zonder meer zijn grappige momenten, maar verder dan matig raakt deze pis –en kakhumor (en dat dien je hier letterlijk te nemen) niet.