FILM 
Ieder jaar heb je hem op kerstmis op televisie sowieso aan je broek, en sadistisch als we zijn, hebben we maar eens besloten om deze oude kraker van onder het stof te halen. De vraag die zich stelt is natuurlijk of Home Alone wel zo’n goede film is. Smaken die verschillen zal je altijd wel hebben (gelukkig maar), toch kun je niet echt zeggen dat Home Alone cinematografisch bekeken een hoogvlieger is. En toch is hij dertig jaar na datum een titel waar menig filmfan (jong en oud) met plezier naar teruggrijpt. Wellicht komt dat omdat men dit soort films niet meer maakt, en dan hebben we het over stripverhaalkolder. Home Alone verschilt bij nader inzien immers niet zo heel veel van de guitenstreken van pakweg Tom & Jerry en het is daarin dat de magie ligt, en ook de reden waarom Home Alone (ook al is het soms tot vervelens toe) alsmaar zijn plaatsje opeist in de kerstmis-programmatie.

Het verhaal is simpel en door iedereen gekend. Een welgestelde familie uit Chicago gaat naar Parijs tijdens de kerstdagen en door de drukte heen vergeten ze hun zoontje mee te nemen. Het ettertje ligt er helemaal niet van wakker en waant zich de koning des huizes terwijl moederlief in Parijs net niet sterft van een beroerte. Het ventje haalt de Playboys van papa uit de kast of eet zich te pletter aan fastfood. Kortom, hij doet wat alle normale kindjes zouden doen. Maar de rust wordt verstoord door twee dieven die nog stommer zijn dan Kwak en Boemel, en dus is het alle hens aan dek om de twee snoodaards uit het huis te houden. Simpeler kan het niet, en het zou ons echt verwonderen mocht scenarist John Hughes (ja, die John Hughes!) er wekenlang over hebben zitten dobberen.

Het basisidee was ook maar acht pagina’s lang en kwam tot stand nadat Hughes zich afvroeg wat zijn 10-jarige zoon zo al zou uitspoken mocht hij net zoals Kevin alleen worden achtergelaten. Het idee van de overvallers kwam er vanzelf bij omdat Hughes ervan uitging dat die de meeste kinderen angst aanjagen. Oorspronkelijk zou Hughes Home Alone aan Warner geven, maar de studio was zo wantrouwig over het slagen van dit concept dat ze niet wilden dat het productiebudget over de tien miljoen dollar ging. Hughes was na Uncle Buck als regisseur wel zo goed als volledig uitgeteld, toch had hij als producent nog altijd een goede neus voor films die de kassa’s deden rinkelen, denk maar aan Dennis The Menace of Beethoven die later zouden volgen. Hughes speelde het spel enigszins vals, want toen Warner hem op het matje riep toen bleek dat hij nog maar eens ver boven de limiet van de kosten zat, wist Hughes hun te vertellen dat hij het op een akkoordje had gegooid met 20th Century Fox die veel meer geloof hadden in Home Alone, en dus ook bereid waren om er meer geld tegenaan te gooien. Voor de regie van zijn project had Hughes regisseur Patrick Read Johnson in gedachten die een paar jaar later het script zou schrijven voor Dragonheart. Johnson moest voor de job bedanken omdat hij volop bezig was aan de opnames van de (compleet geflopte) sciencefictionkomedie Spaced Invaders. Hughes kwam dan snel bij Chris Columbus terecht, die na de zoveelste aanvaring met Chevy Chase (naar verluidt een uiterst onvriendelijke mens) aan Warner liet weten dat ze voor National Lampoon's Christmas Vacation een andere regisseur mochten gaan zoeken. Columbus sleutelde wat aan het script en liet weten dat hij de job voor Home Alone compleet zag zitten.

Columbus wist verdomd goed dat een film valt of staat met een kindacteur. Na meer dan 200 kleine gastjes te hebben gecast, gaf Hughes hem de raad om het eens met Macaulay Culkin te proberen. Het ventje dat later goede vriendjes met Michael Jackson zou worden en wiens filmfortuin (ook later) verslonden werd door zijn ruziënde ouders, was geen onbekende voor Hughes, want hij had eerder met hem samengewerkt voor Uncle Buck met John Candy. Het bleek te klikken tussen Columbus en Culkin en another star was born. Ook Candy was bereid om de film wat te pushen, en ook al was hij slechts één dag beschikbaar om zijn scènes te filmen is hij onvergetelijk als de polka-ster die met zijn band de moeder een lift naar Chicago geeft. Candy deed het overigens allemaal voor een paar honderd dollar. Robert De Niro was minder toegeeflijk, want hij weigerde de rol als dief. Het waren dan ook nog de dagen dat De Niro zichzelf als acteur serieus nam. Via De Niro kwam men bij Joe Pesci terecht die in datzelfde jaar met Goodfellas zijn hoogtepunt als acteur zou kennen en wel heil zag in het script.

In de film is Pesci wel de grapjas, maar in werkelijkheid was het een zagevent die altijd maar aan het mekkeren was omdat hij veel te vroeg moest opstaan voor de opnames. Iets wat nodig was, want omdat Culkin nog een kind was, mocht hij niet langer werken dan tien uur ’s avonds. Julio Macat die de DOP'er van dienst was stelt het zelfs zo dat het veel moeilijker was om te werken met Pesci dan met Culkin. En of dat nog niet genoeg was, bleef Pesci maar doordrammen over het feit dat hij vond dat zijn woorden veel te dwaas waren. We weten niet hoe Pesci er vandaag zelf over nadenkt, maar het is één van zijn betere rollen want hoewel de man zeer grappig kan zijn, heeft hij al meerdere malen bewezen dat hij er als acteur niet veel van bakt als hij niet de juiste regisseur naast zich heeft staan. De magie komt natuurlijk van Macaulay Culkin die werkelijk geknipt was voor dit soort rol. Men probeerde het later in diverse films nog eens met hem in een gelijkaardige rol, maar op de sequel Home Alone 2: Lost In New York (de derde en de vierde waren zonder hem omdat hij toen al te oud was) en My Girl na bleek Culkin niet in staat om het sterrendom verder te zetten eens hij de kinderschoenen was ontgroeid. Maar zijn rol als Kevin McCallister blijft na dertig jaar nog steeds iconisch.

BEELD EN GELUID
Home Alone is verschenen via Fox, en dus tegenwoordig Disney. Opvallend is dat Fox één van de eerste maatschappijen was die een meerwaarde gaf aan de dvd, terwijl het voor anderen niet meer dan een kwestie was om een VHS-release op een schijfje te gooien. De film ziet er wel ontzettend '90’s uit (of wat dacht je?), maar je kan gerust spreken van een bevredigende release met mooie kleuren en prima detailuitvoering. Het geluid is een sobere Dolby Surround 2.0-band waar je maar weinig over kwijt kan, behalve dan dat dit misschien wel de reden is waarom je deze film naar een Blu-ray kan upgraden want het geluid is op zich wel ok, maar zonder lagen.

EXTRA'S
Op dit schijfje vind je geen extra’s.

CONCLUSIE
De charme van de film zit hem vooral in de onschuld, want tot welke generatie je ook behoort: iedereen heeft wel een bengeltje in zich en dat is perfect waar Home Alone voor staat. Meer zelfs, het is een klassieker die nooit zal verdwijnen en is het doodzonde dat er vandaag geen films meer gemaakt worden als deze.