FILM 
Met The Gentlemen werd de grote terugkeer van Guy Ritchie aangekondigd. Door opnieuw naar zijn roots terug te grijpen, wist de Brit wel weer zijn fans om zich heen te krijgen, maar het werd ook duidelijk dat hij maar in één straatje perfect thuishoort, en dat is dat van de Britse misdaadfilm. We willen gerust de twee Sherlock Holmes-films als een uitzondering beschouwen, maar er was ook nog The Man From U.N.C.L.E. dat simpelweg verzoop in de stijl, King Arthur: Legend Of The Sword en de Disney live-action-bewerking die niemand wilde zien, Aladdin dus. Maar behalve drager van Britse maatpakken en de gewezen echtgenoot van Madonna wil iedereen Ritchie zich blijven herinneren als het brein achter Lock, Stock And Two Smoking Barrels en Snatch die hij trouwens waarschijnlijk nooit zal weten te overstijgen. In dat rijtje hoort The Gentlemen zonder meer thuis, ook al moet je er bij vertellen dat de gelijkenissen met de eerder genoemde voorbeelden groot zijn, en misschien net iets te groot om van een unicum te kunnen spreken.

In een film als deze heb je een echt smeerlapje nodig, en die werd vreemd genoeg gevonden in Hugh Grant, één van zijn beste rollen ooit en één die mijlenver afstaat van deze van charmeur uit de je wellicht bekende Valentijnfilms. Grant speelt Fletcher, een paparazzijournalist die voor de Daily Print werkt en de perfecte bewijzen in handen heeft om het drugsimperium van cannabisbaron Mickey Pearson (Matthew McConaughey) te doen wankelen. Hoe hij dat doet, legt hij haarfijn uit aan één van zijn handlangers Raymond Smith (Charlie Hunnam).

Net zoals bij iedere Ritchie-film wordt de kijker in de eerste minuten overspoeld door net iets te veel informatie om het behoorlijk te kunnen volgen. Maar geen nood, je weet bij aanvang wel niet wat je met de puzzelstukjes moet aanvangen, maar The Gentlemen stoelt op een tamelijk intelligent scenario waarmee je meer dan eens het a-ha moment beleeft en waardoor dit een waanzinnige ride vol wendingen wordt die je niet meteen ziet aankomen. Hugh Grant vertelde overigens tijdens The Graham Norton Show dat hij Matthew McConaughey niet had gezien tijdens de opnames van de film. De twee ontmoeten dus elkaar nooit, maar het is een soort van kat- en muisspel met pionnen die eigenlijk maar draait rond één principe “wie heeft de meeste ballen”. Ritchie sleurt er ook nog de heroïne-clan bij die geleid wordt door Chinese maffialui. De Brit kreeg trouwens van een paar journalisten het hier hard mee te verduren omdat hij in tijden van (verstikkende) politieke correctheid een paar grapjes maakt die niet kunnen. Want ja, alle Chinezen lijken op elkaar en ze kunnen de letter R niet uitspreken. Niemand die er de Jommekestrips minder grappig om vond en dat geldt ook voor deze prima misdaadfilm.

Als je Ritchie al iets kan kwalijk nemen dan is het uiteraard dat hij net iets te veel van zichzelf gepikt heeft. Zo zagen we mensen die als varkensvoer dienen al eens in eerdere films, maar de film heeft ook een lange instapperiode nodig. Als je evenwel weet hoe de vork in de steel zit, of simpelweg het ogenblik waarbij Hugh Grant alles heeft uitgelegd, dan is er geen stoppen meer aan en beleef je pure cinema. Entertainment, maar wel intelligente entertainment en met verdomd veel stijl. Wel lijkt Matthew McConaughey niet te kunnen opboksen tegen Hugh Grant en zelfs Colin Farrell die nog maar eens toont dat als je hem de juiste rol geeft een fantastisch acteur blijkt te zijn.

Weliswaar een echte mannenfilm, Michelle Dockery (die op het laatste nippertje de vervangster was van Kate Beckinsale) is zowat de enige vrouw in de cast, maar één die in het rijtje mag staan van knappe Britse misdaadfilms met stijl (en geweld).

BEELD EN GELUID
Groot was de verontwaardiging toen wij de disk uit de plastic verpakking haalden en moesten vaststellen dat ons exemplaar geen simultaan beeld en geluid heeft. Het gaat om een paar seconden, en dat verderft een groot deel van de kijkpret en maakt het quasi onmogelijk om een degelijke mening te geven over de geluidskwaliteit van deze release. Maar goed, voor wie meer geluk heeft en een degelijk exemplaar heeft zal zich ongetwijfeld verheugen op de krachtige Dolby True 7.1-geluidsband die naast een heleboel effecten, ook nog een zeer leuke soundtrack heeft met pittige songs van o.a. The Pharcyde, Matiel en Roxy Music. Ook qua beeld zit het allemaal snor. Guy Ritchie houdt nog altijd van een zeer hippe stijl en daar kun je op deze kleurrijke transfer ten volste van genieten. 

EXTRA'S
De vraag is of je hier echt wel van bonusmateriaal kan spreken. Het opladen ervan duurt bijna even lang als het "kijkgenot". Filmpjes van circa 2 minuten (tel daar ook nog eens de aftiteling vanaf) die niet meer zijn dan een nutteloze collage van ultrakorte clips, een zin of twee die geknipt zijn uit een interview en de daarbij behorende nietszeggende promotalk. Er is een trailer en een fotogalerij, en voor de rest dus drie filmpjes van een tweetal minuten. Best Gentlemanly Quips gaat over de stijl van de film, in Glossary of Cannabis heeft men het over de plantages en waar men het in Behind the Scenes of The Gentlemen over heeft, kun je wel zelf vertalen.

CONCLUSIE
Met The Gentlemen werd meteen de terugkeer van Guy Ritchie naar zijn roots aangekondigd, en dat is ook zo. De film heeft weliswaar de mosterd gehaald uit zowel Lock, Stock And Two Smoking Barrels als Snatch, maar toch bewijst Ritchie hiermee dat hij zich beter houdt aan datgene wat hij het best kan: het maken Britse misdaadfilms vol adrenaline.